Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      – Паўтарыце запыт! – звярнуўся карабель да кветкі; у яго кампетэнцыю не ўваходзілі сведкі аб тым, што п’юць расліны.

      – Вады! – прашаптала Нумар Пяць.

      Карабель уключыў сістэму пажаратушэння ў адсеку. Са столі пырснуў дожджык, і кветка радасна расправіла пялёсткі, прымаючы ў іх празрыстыя кроплі вады. Вада расцяклася па падлозе, па фотаздымках, што віселі на сценах, па лістах дзённіка, які вяла штурман.

      – Дзякуй. Дзякуй! – сказала кветка, калі наталіла смагу.

      Карабель перакрыў ваду.

      – А цяпер запаліце, калі ласка, святло – я баюся цемры! – папрасіла пеларгонія.

      Карабель даў свайму вечнаму сэрцу каманду на абуджэнне. Яно шчоўкнула, ледзьве чутна загуло і заззяла мяккім блакітам. У каюце над кветкай успыхнула святло.

      Нумар Пяць убачыла мокры нататнік, пакрыты чарнільнымі плямамі, і фотаздымкі, на якіх цяпер немагчыма было разабраць твараў.

      – Што ж мы нарабілі! Мы знішчылі памяць… – сумна сказала кветка.

      – Памяць у парадку, сістэмы не пашкоджаныя, – адказаў карабель.

      – Ах, вы нічога не разумееце… – уздыхнула кветка. – Не віртуальную памяць… А рэчы і словы, якія нагадваюць аб падзеях…

      – Рэчавыя доказы, – сказаў карабель.

      – Доказы…

      Кветка змоўкла.

      Сэрца карабля выпраменьвала энергію. Ён чакаў новых загадаў. Ён ірваўся ў новы бой. Вакол шчэрылася цемрай міжзорная пустэча, усыпаная бледнымі пясчынкамі далёкіх галактык. Недзе сярод іх зіхацела тая, адкуль былі родам карабель і Нумар Пяць – недзе вельмі, вельмі далёка. Падчас апошняга бою карабель выштурхнула ў незнаёмы сектар касмічнай прасторы, і каб знайсці родную галактыку, спатрэбілася б нямала высілкаў.

      Кветку не цікавілі зоркі і галактыкі, яна нічога ў іх не разумела.

      – Вы сумуеце па людзях? – спыталася яна.

      Карабель не ўмеў сумаваць. Ён умеў слухаць, атакаваць і абараняць.

      – Паўтарыце пытанне.

      Кветка ўздыхнула:

      – Я сумую па іх. Яны ўмеюць смяяцца. Яны ўмеюць спяваць. Сумую па іх голасе… Голас людзей дорыць надзею. Я так хачу зноў пачуць іх галасы!

      Карабель крыху падумаў і ўключыў па канале гучнай сувязі запіс бартавых перамоў членаў экіпажа.

      …Мужчыны жартавалі, смяяліся. Штурман спявала дзіцячую песню-лічылку:

      Ніхто з іх не збіраўся паміраць. Гэта быў лепшы экіпаж флоту! Яны ляцелі за перамогай!

      А на эмблеме карабля зіхацеў маладзік, за якім выстраіліся ў шэраг чатыры дзясяткі зорачак – па зорачцы за кожны збіты варожы борт. Ён быў не проста караблём – ён быў караблём-легендай!

      Раптам, СКАЧАТЬ