Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ порсткай яшчаркай абабегла мяне і, перакрываючы мой шлях, пачала танчыць. Бубнар падхапіў яе тэмп. Яна танцавала адмыслова для мяне, уся яе маладая жарсьць была сфакусавана на мне! Шалёныя, прагныя хвалі спакушальнага дзявочага цела нібы кпілі: «Што ж ты…»

      – Учора я выйграла цябе. А сёньня ты выйграў мяне. Я належу табе, – яна сьмяялася мне ў вочы.

      Я ахапіў яе за плечы, акуратна прыўзьняў і моўчкі паставіў за сабою. Потым саскочыў са стала.

      – Ану, прапусьцеце! – крыкнуў у натоўп.

      Я сышоў!

      ІХ

      Непадалёк ад гораду я ўзьлез адпачыць на вялікія трубы. Бактэрыі, якія гадаваліся ў іх, забясьпечвалі людзей электраэнэргіяй і цяплом. Трубы праходзілі праз усе паверхі, нібы злучалі народы і плямёны, а самі калёніі бактэрый лічыліся прыродным багацьцем. Іх яшчэ ў старажытнасьці разьвялі нашы агульныя продкі.

      Спаць на трубах было ўтульна. Мяккая абалонка служыла добрым матрацам.

      Але заснуць я не пасьпеў. Злосны сабачы брэх абудзіў мяне. Унізе стаяла дзяўчына, над касьмічнымі вачамі якой квітнелі заплеценыя ў вянок чорныя ружы.

      – Вось ты дзе! Што ж так хутка ўцёк, нават мяне не прыхапіў… Ад Берсара не схаваесься. Дый не хвалюйся, я адна.

      – І што табе трэба?

      – Мне трэба! Табе мала, што я прыйшла сама?

      – Паслухай, я для вас – ідыёт зь нізу, ня ведаю вашых законаў і звычаяў. Я іду сваім шляхам…

      – Куды?

      – Вышэй.

      – Выдатна! Там наш народ. А мне, як і табе, нязручна заставацца ў горадзе. Я ня выканала просьбу самога бургамістра. Пойдзем разам. Калі ты яшчэ захочаш на «арэлі», я з задавальненьнем пазмагаюся за цябе.

      – Мне нармальна і аднаму, – сказаў я і адчуў, што зусім не хачу, каб яна сыходзіла.

      – Берсар, хадзі дамоў, – Руата нібы не пачула маіх словаў, спусьціла сабаку з павадка.

      Пёс журботна паглядзеў на гаспадыню.

      – Гэта для маці, – дзяўчына зьняла з рукі бранзалет, – па ім яна здагадаецца, што са мною нічога кепскага. Ну, хадзі!

      Разумны пёс, апусьціўшы хвост, пайшоў па цьмяным тунэлі.

      – Бывай!

      Дзяўчына спрытна ўзьнялася на трубы, лягла побач са мною.

      – Я стаміўся і хачу спаць, – буркнуў я, сам не жадаючы таго.

      – Прабач, я таксама вельмі хачу спаць.

      Мы цудоўна выспаліся разам.

* * *

      Па чорнай сталёва лесьвіцы мы падняліся на наступны паверх і борзда пакрочылі па прасадзе невялічкіх пальмаў, што расьлі ў плястыкавых вёдрах.

      – Руата, – сказаў я, – а ты не баісься ісьці разам зь незнаёмым чалавекам?

      Яна засьмяялася.

      – А хіба ты чалавек? Цябе ўстырнулі на шыбеніцы – ты жывы. Ты прагнеш мяне, але адмаўляесься кахаць. У цябе хоць ёсьць імя?

      – Ты ж была маім катам! Магла чуць, як зваць злачынцу.

      – Калі абвяшчалі прысуд, мне было не да таго. Увогуле, якая розьніца, як клічуць шыбеніка?

      Я сумеўся, а потым прамовіў:

СКАЧАТЬ