Ева ў пошуках Адама (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ пакуты. Ён халасцякаваў, ды і часу пасля вяселля «яго сонейка» мінула не шмат – нейкія тры гады.

      Дарка, каб магла пачуць свой голас, спужалася б яго, як жахнулася маці, пачуўшы крык дачкі:

      – Мамачка, не! Не пускай яго! Толькі не пускай! Дарчына маці выйшла на ганак:

      – Здароў, Алеська!

      – Вітаю вас, цётка Кацярына! – неяк вінавата сказаў хлапец і спытаўся: – А ці можна да Даркі?

      Кацярына ад крыўды на тое, што завецца горкім лёсам, балюча прыкусіла губу:

      – Не, Алесік, яна спіць… Ды і што яна табе?..

      Алесь таксама да болю прыкусіў губу:

      – Што яна мне?.. Эх, цётачка… – крутнуўся і пайшоў.

      Дарка доўга і няўцешна плакала пасля нечаканага візіту.

      – Няхай бы зайшоў,– прымірэнча сказала маці і ведала, што па губах дачка зразумее, пра што гаворка.

      – Эх, мама, – прастагнала Дарка, – не ўбачыла я свайго шчасця тады, што ўжо цяпер…

      Маці і дачка думалі, што Алесь, атрымаўшы ад варот паварот, болей не прыйдзе, але памыліліся. Назаўтра ён зноў крочыў да Дарчынай хаты.

      Дарка зноў узмалілася, але ўжо не крыкам, а шэптам:

      – Мамачка, пашкадуй мяне, не пускай!..

      Кацярына зноў выйшла на ганак і, замест вітання, запрасіла:

      – Заходзь, Алесік, яна дома…

      Ніколі раней Алесь гэтак не хваляваўся, нават тады, перад выпускнымі экзаменамі, калі асмеліўся нагаварыць Дарцы шмат узнёслых слоў. Ад тахкання сэрца, здавалася, абваліцца столь, у роце перасохла, не хапала паветра. Дарка спадзявалася, што Алесь зноў будзе адпраўлены прэч, і ледзь не ўскрыкнула, убачыўшы яго ў хаце. Яна засланіла твар рукамі і заплакала.

      Алесь пастаяў ля парога, потым моўчкі сеў на зэдлік і ціхенька сядзеў, гледзячы на Дарку, якая так і не асмелілася адкрыць твар. Як умеў, забаўляў дзвюх дзяўчынак – Кацярынку і Ірынку, потым, зноў жа ціхенька, быццам у пакоі хтосьці спаў, выйшаў. А на выхадзе сказаў Дарчынай маці:

      – Дзякуй вам, цётка Кацярына!..

      Ён пачаў прыходзіць кожны дзень, моўчкі садзіўся насупраць Даркі, і – якое шчасце! – яна не засланяла твару і не апускала вачэй. Яна нібы купалася ў Алесевых вачах, нібы ўхапілася за ратавальную магчымасць выплысці, не загінуць у жыццёвым віры.

      Аднаго разу Алесь, гледзячы Дарцы ў вочы, узяў яе за рукі і ціха сказаў:

      – Ты – сонечнае святло! Ты – мая кветка!

      – А яшчэ хто я? – запыталася Дарка.

      – Ты мяне чуеш?! – ажно крыкнуў Алесь.

      – А яшчэ хто я? – перапытала шчаслівая Дарка.

      – Ты – раніца кожнага дня!

      – А яшчэ хто? – дапытвалася Дарка.

      Алесь абхапіў і падняў на рукі Кацярынку і Ірынку:

      – А яшчэ ты – маё жыццё! Вы – маё жыццё!.. Ты мяне чуеш, Дарка?!

      – Чую! Чую! Цябе, Алесік, чую!..

      Раiса Дзейкун

      Блёх

СКАЧАТЬ