Ева ў пошуках Адама (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ для яго скончыліся, тая, што колісь здавалася недасягальнай, – цяпер ля боку ды ля гаршкоў. Жыццё для Ягора страціла тую пярчынку-вастрынку, якая пякла яго халасцяцкае самалюбства і прымушала скакаць вышэй галавы. Перад кім цяпер?

      Дарка рыхтавалася стаць маці. Ягор жартаваў:

      – Эх, Дарка – хмелю чарка! Давай сынка – на меншае не згодзен! Дарка аджартоўвалася:

      – Ну, Ягорка! Каб былі сынкі ды сынкі, як таго ўсе мужчыны жадаюць, дзе б ты жонку ўзяў?..

      Аджартоўвалася, а сэрца сціскалася пад поглядам мужа: было відаць, што ў гэтым жарце не кропля праўды, а значна больш.

      Нарэшце надышла пара і ў Матрончыкавай хаце пачулася першае «куга» – Бог даў дачушку.

      Цешыліся ўсе: бацькі з абодвух бакоў, Ягор і, больш за ўсіх, Дарка. Яна вынасіла, і зберагла, і нарадзіла першынца. І хоць Ягор хаваўся за сваю ўсмешку, погляд дакорліва гаркоціў: «Я ж чакаў сына!»

      «А можа, мне гэта здаецца?» – супакойвала сябе Дарка, і яе вочы зноў свяціліся шчасцем мацярынства.

      Дамаўляліся: калі сын – імя дадуць у гонар Ягоравага бацькі, а калі дачка – у гонар Дарчынай маці. Так і зрабілі: назвалі дачушку Кацярынай, чым вельмі ганарылася Дарчына маці і што псавала настрой Ягору.

      – Ну вось, мамачка, – казала шчаслівая Дарка, – я не памылілася, ён добры.

      – Хай Бог дае! Няхай так і будзе! – адказвала Кацярына-старэйшая.

      Ягор пасля радзін яшчэ больш змяніўся, астыў да жонкі, пачаў адбівацца ад дому. Зноў папаўзлі чуткі, што гасцюе ён у адзінокіх маладых жанчын.

      Праўду кажуць: чарвівы яблык нечарвівым быць ужо не можа…

      Дарка цярпела, рабіла выгляд, што не заўважае мужавых паводзін, цішком, як колісь і маці, намотвала слёзы на кулак.

      Затое бацькі не ўтрымаліся і заступіліся за нявестку:

      – Сынок! Людзі пачынаюць пароць пальцамі ў вочы, пара брацца за розум. Жонка не горшая за астатніх, дачушка як лялечка…

      – Я ў ваша жыццё не мяшаюся, і вы не лезьце! – адгыркваўся Ягор.

      – Дарка другое дзіця носіць, а нервуецца, ад слёз не прасыхае! – падыходзілі з іншага боку бацькі.

      – Ператопчацца! – зноў гыркаў Ягор. – Яшчэ пабачым, каго народзіць…

      Дарка з жахам чакала радзін, бо ведала, што другая дачка непазбежна пагоршыць і без таго складаныя сямейныя стасункі.

      І вось зноў закугакала дзіця ў Матрончыкавай хаце, і зноў на свет з’явілася дзяўчынка.

      Ягор аж узвіўся:

      – Што?! Зноў, можа, Кацярынай назавеш? Напускай на свет адных Кацярын, бракаробка!

      Аслабелая ад радзін Дарка плакала і ад шчасця мацярынства, і ад несправядлівых папрокаў.

      – Ці ж я толькі вінаватая?.. Xоць пра якую віну можна тут казаць…

      Дасць бог, будзе яшчэ і сын, – выціснула яна з болем.

      – Чорта лысага! – ускіпеў Ягор. – Будзе, ды не ад цябе! Толькі свісну – роем наляцяць не горшыя за цябе!..

      Ішоў час. Ягор, як у маладосці, СКАЧАТЬ