Ева ў пошуках Адама (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      Хлапец так шанаваў і старанна хаваў сваю таямніцу ад чужой цікавасці, што ў вёсцы, дзе ўсё як на далоні, нават не здагадваліся пра глыбіню і сілу пачуццяў, якія спальвалі, ажыўлялі і зноў спальвалі яго сэрца.

      Ведала пра гэта толькі іх віноўніца, аднагодка і аднакласніца Алеся – Дарка. Але яе віна перад Алесем, калі гэта можна назваць віной, была толькі ў тым, што яна, Дарка, нарадзілася на свет прыгожай, загадкавай і чароўнай, нібы сапраўды сатканай з сонечнага святла, лугавога шматквецця і празрыстай расы.

      Прыкладна гэтак аднойчы сказаў ёй Алесь. Сказаў, набраўшыся смеласці, перад выпускнымі экзаменамі:

      – Ты – сонечнае святло! Ты – мая кветка!..

      Дарка пырснула звонкім смехам і какетліва запыталася:

      – А яшчэ хто я?!.

      Алесь, чырванеючы і задыхаючыся ад хвалявання, працягваў, як у сне:

      – Ты – раніца кожнага дня!

      – А яшчэ хто я? – дапытвалася Дарка.

      – Яшчэ ты – мой шчаслівы білет…

      – А ведаеш, хто ты? – зноў пырснула Дарка смехам. – Ты – дзівак!

      І білет я нешчаслівы для цябе – стаўлю табе двойку!..

      Пасля гэтага Алесь больш не падыходзіў да Даркі са сваім юнацкім летуценнем. Бачыліся яны кожны дзень: адна вёска, адны сцежкі-дарожкі, адзін калгас, адны гулянкі-вечарынкі. Дарка ставілася да Алеся ветліва, нават ласкава, хлопец ён быў стрыманы, разважлівы ды і свой, вясковы.

      Праўда, стрыманасць і разважлівасць – гэта тыя рысы, якія маладым дзяўчатам не вельмі даспадобы. Ім падавай языкастых ды зухаватых, такіх, на якіх аж скура гарыць і на хаду падэшвы адскокваюць.

      Гэта потым, абабіўшыся і наеўшыся мужавых выкрунтасаў, жанчыны з жалем азіраюцца на мінулае і раскайваюцца ў колішняй сваёй несур’ёзнасці.

      А па-другое, дзяўчаты не любяць кавалераў-аднагодак. Зелянкі яшчэ! Іх вабяць узмужнелыя ды бывалыя. Яны і слухаць не хочуць пра тое, што пад такой бываласцю нярэдка хаваюцца прайдзісветы і пустазвоны.

      Вось яны, станоўчыя Алесевы рысы і малады ўзрост, які хутка і бязлітасна мінае ў кожнага, не дазвалялі Дарцы ўсур’ёз успрымаць яго як будучага мужа.

      І гэта былі не адзіныя і не галоўныя перашкоды на таямнічым шляху яднання двух лёсаў. Быў і ў яе, Алесі, на прыкмеце і языкасты, і зухаваты, і бывалы – Ягор Матрончык з суседняй вёскі. Працаваў ён… па праўдзе кажучы, сам чорт не разбярэцца, дзе ён працаваў. Лічыўся каморнікам ці то пры калгасе, ці то пры сельсавеце: хадзіў, пасвістваючы, па вёсках і абмяраў двары і надзелы – каб лішняй соткі зямлі ніхто не ўварваў. А на такой пасадзе трэба мець язычок, вастрэйшы за сучок. Ён яго і меў.

      Сам Ягор быў рухавы, чарнявы, ды яшчэ вусамі пад носам абзавёўся. Хлопец – хоць партрэт з яго пішы! На вечарынцы полечку круціць, аж з дзяўчыны абутак злятае, байкі ды анекдоты з языка не сыходзілі, усё на ім гарэла.

      Дзе ўжо сціпламу пшанічнагаловаму СКАЧАТЬ