Ева ў пошуках Адама (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Нарэшце яна на моры ды яшчэ разам з мужам, і наперадзе – амаль два тыдні адпачынку!

      – І вам добры дзень! – адказаў прыглушаны мужчынскі голас.

      Вераніка войкнула і азірнулася. Вялікі і шырокі балкон быў зроблены адразу для двух нумароў, і злева, за невысокай драўлянай перагародкай, сядзеў на крэсле сталы мужчына з сівымі, коратка стрыжанымі валасамі і смуглым тварам. Адчувалася, што загар не свежы, курортны, а даўнішні: мусіць, мужчына – паўднёвы жыхар.

      – Выбачайце, я вас не заўважыла! – прамовіла Вераніка, радуючыся, што, узняўшыся з ложка, не забылася накінуць на голае цела шаўковы халацік. А то ж магла б пасля рамантычнай ночы з мужам на новым месцы выскачыць на балкон голая: апошні паверх, рагавы нумар, маўляў, хто тут убачыць?!.

      Яна падышла да перагародкі і ўсміхнулася:

      – Значыць, мы з вамі – суседзі?.. Будзем знаёмыя!

      Назвала сваё імя і сказала, што прыехала з Мінска.

      – Сяргей, – мужчына адказаў прыязна, але з крэсла не ўзняўся.

      Ён быў значна старэйшы за Вераніку, і, безумоўна, лепей было б даведацца адразу і яго імя па бацьку, але перапытаць яна пасаромілася. Ды і на курорце – усе роўныя.

      Перад Сяргеем на маленькім століку стаяла шклянка з віном. У руцэ ён трымаў цыгарэту.

      «Сем гадзін раніцы», – міжволі адзначыла ў думках Вераніка.

      – Цудоўнае мора, праўда? – спытала яна суседа, каб завязаць гаворку.

      – Звычайнае, – адказаў Сяргей.

      – Вы, напэўна, тутэйшы, з поўдня?.. Калі мора для вас – не дзіва…

      – З поўдня, але не тутэйшы, – ён назваў адзін невялікі, але добра вядомы паўднёвы ўкраінскі горад і глытнуў віна са шклянкі.– А мора для мяне звычайнае, таму што я ўжо дваццаць гадоў езджу адпачываць у гэты санаторый і дваццаць гадоў гляджу на мора з гэтага балкона.

      – Вы таксама ваеннаслужачы? – пацікавілася Вераніка.

      Хаця было зразумела, што сусед не толькі ваеннаслужачы, але і немалы начальнік, калі дваццаць гадоў запар ездзіць кожнае лета ў ваенны санаторый, які яшчэ з савецкіх часоў носіць статус «генеральскага» і па сённяшні час застаецца прэстыжным месцам адпачынку. Яна са сваім Андрэем, маёрам па званні, патрапіла сюды ўпершыню толькі тады, калі муж пасля ваеннай акадэміі стаў служыць у Міністэрстве абароны. Вядома, можна было б купіць пуцёўку ў турфірме на любы курорт, але адпачынак у ваенным санаторыі – таннейшы, да таго ж тут і лячэнне ёсць.

      – Ваенны ўрач, – адказаў мужчына і зацягнуўся цыгарэтай.

      Вераніка здзівілася: доктар вёў нездаровы лад жыцця.

      – Мы з мужам перад сняданкам на пляж збіраемся, хочам месцы бліжэй да мора заняць. Можа, і вам тапчан забраніраваць? – шчыра прапанавала яна.

      – Я не хаджу на пляж, – адказаў сусед. – Ды і месцы там не трэба займаць: вам дадуць пастаянныя на ўвесь тэрмін адпачынку. Так што ідзіце спакойна ў сталоўку.

      – А-а-а… Дзякуй за падказку, – Вераніка трохі збянтэжылася. – А вы дзе купаецеся СКАЧАТЬ