Дыялогі з Богам (зборнік). Валянцін Акудовіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ў нябёсы. І не варушыўся нават тады, калі яго апякалі маланкі.

      Вялікімі святамі мы ішлі да каменя і маліліся там, а ў нядобрыя дні спяшылі да яго вастрыць косы і сякеры. Мы не ведалі, што ён думаў пра нас, але побач з ягонай трывушчай і нам было лягчэй адольваць жыццё.

      Потым мы вярталіся дахаты, а ён заставаўся. І тады да яго туліліся буры ды завеі. А ціхімі зорнымі начамі побач збіраліся вякі ды стагоддзі. Яны прыходзілі сюды з усімі зданямі і прывідамі былога. Тады ля каменя было не пратаўчыся…

      Аднойчы падвячоркам тут запыніўся чалавек з далёкай стараны і пасля ўжо не схацеў вяртацца дадому. Ён збудаваў кузню ўскрай вёскі, і з тае пары мы мелі цвярдзейшыя за крэмень сярпы ды падковы.

      – Добры ў нас каваль, – хвалілі мы. – Толькі і ён не можа зрабіць жалеза мяккім.

      – Навошта вам мяккае жалеза? – дзівіўся каваль…

      Не хутка, не адразу, аднак вырабіў ён кавалак жалеза, мякчэйшага за воск.

      – А цяпер выкуй з яго долата, – прыдумалі мы. – І каб было вострае, як джала.

      Каваль абурыўся з нашых вымудраў, але ён быў не абы-якім майстрам. І аднойчы ў нядзелю мы сабраліся ўсім народам і рушылі да каменя. Каваль выняў з кайстры долата, і я мяккім жалеззем вылашчыў на камені два словы:

      Уладзімір Караткевіч.

      Тут ізноў наляцелі авадні, толькі джалы ў іх ужо былі даўно паабламаныя.

      Далей нам заставалася адно дачакацца, калі вызваліцца вецер і аслоніць аблокамі шалёнае сонца.

      Каб у пару забуяла бульба

      Былі мы, і быў ён. Мы ведалі, чаго хацелі, а ён хацеў проста жыць. Садзіць бульбу і слухаць цёплым адвячоркам, як у ліпах гудуць хрушчы…

      Але не мы першыя прыдумалі, што ніхто не мусіць заставацца сам-насам. Да таго ж нас было многа, а ён быў адзін. І мы паабрывалі хрушчам крылы.

      Зараз ён прыйдзе і стане слухаць наш рэй.

      Ён, як мела быць, засумаваў, толькі зноў не пайшоў да нас. Цяпер ён слухаў свой сум, і мы не ведалі, што нам рабіць далей.

      Так, нас было шмат і мы былі разумныя, а ён быў адзін і дурны, як варона, але ўпотайкі кожны з нас здагадваўся, што ўсе мы разам – толькі рэха ягонага суму.

      – Трэба пайсці да яго і запытацца, што яму ад нас патрэбна, – аднойчы сказаў нехта.

      І мы пайшлі і запыталіся, а ён адказаў:

      – Каб у пару забуяла бульба.

      – Хіба ад нас залежыць, у які час радзіць бульбе?

      – Тады навошта вы?

      – Каб нас было шмат.

      – Дзён таксама шмат, але што з таго?

      – З дзён і людзей складаецца жыццё. Хіба ты гэтага не ведаў?

      – Я ведаю адно: зранку трэба ісці на поле, а вечарам дахаты, дзе ў ліпах гудзе сум.

      І мы не знайшліся, як тут яшчэ запярэчыць чалавеку, у якога ёсць свой сум і непазбыўны клопат, каб у пару забуяла бульба.

      Першае каханне

      Мы і перажагнуцца не паспелі, а Богусь ужо сядзеў на чырвоным даху касцёла. Аднак гэтага яму падалося мала, і ён усцягнуўся СКАЧАТЬ