Дыялогі з Богам (зборнік). Валянцін Акудовіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ раз кола вярнулася да нас фурманкай, з якой гандляр прадаў нам колькі сякераў і адну кніжку.

      Другі – карэтай з панам, які сказаў, што будзе намі апекавацца, бо цяпер мы ягоныя халопы.

      Трэці – цягніком, куды неўзабаве паселі лепшыя з нашых хлопцаў.

      Чацвёрты…

      Чацвёртага разу не было.

      Толькі самалёты праляцелі над намі – і кіравалі тымі самалётамі нашыя хлопцы. Мы яшчэ махалі ім рукамі, а ў небе далёка на захадзе і далёка на ўсходзе, далёка на поўначы і далёка на поўдні ўжо выраслі да самых аблокаў паганыя грыбы.

      І мы ўсе памерлі.

      І калі мы паміралі на ахутанай гарачым попелам зямлі, дзе яшчэ зусім нядаўна было столькі людзей і вёснаў, я ўспомніў, што гэты пякельны агонь пачаўся з аднаго нераскладзенага вогнішча на выгане за нашай вёскай.

      Прыпавесць

      Сум на тэму вяртання

      Чалавек доўга блукаў па свеце, а як прыстаў да берага айчыны, дык адразу спатыкнуўся аб свой цень.

      – Хіба цябе не было са мной? – здзівіўся чалавек.

      – Я тут чакаў.

      – Можа, таму я і вярнуўся?

      – Пайшлі, – адказаў цень.

      Яны паволі падняліся на пясчаную выспу, адкуль пабачылі мястэчка, дзе гэты чалавек нарадзіўся і асталеў.

      Чалавек балюча пасміхнуўся і шморгнуў носам. Потым прамармытаў нешта з агідай да самога сябе, і яны рушылі далей. Цень бег паперадзе, як сабака.

      – А мо ўжо позна? – засумняваўся чалавек. – Можа, не трэба было вяртацца? Колькі тут засталося жыць!

      – Жыць ніколі не позна, – запэўніў цень.

      Там, дзе сцежка напрасткі скіравала да мястэчка, цень аббёг чалавека і стаў ззаду.

      – Цяпер ідзі сам, – сказаў. І чалавек пайшоў.

      Ён не запальваў святла. Сядзеў на зэдліку ля печы, марнаваў тытунь, цвіркаў слінай на вуголле і, падахвочваючы агонь трэскамі, думаў, што гады ў дарозе, як трэскі: зырка гараць, але хутка згараюць.

      – Ты шкадуеш аб гэтым? – спытаў агонь.

      – Чаго там шкадаваць, – сказаў чалавек і кавалкам сталёвага прэнта паварушыў прысак.

      Гаючае святло пляснула ў сырыя куты хаты, загудзеў комін.

      – Што згарэла, тое не згніло, – суцешыў агонь.

      Чалавек нічога не адказаў, перакуліўся ў мінулае, спрабуючы ахапіць яго цалкам, але разбэрсаныя па свеце гады не збіраліся ў жыццё. Вусны чалавека пакутліва перасмыкнуліся, і ён зноў сплюнуў на вуглі.

      – Я ўмею варыць бульбу і смажыць сала, – раптам нагадаў агонь.

      – Што з таго, калі я на ўсё забыўся, – роспачна прамармытаў чалавек.

      – Але ты навучыўся нечаму іншаму, – лагодна азваўся агонь.

      – Я навучыўся швэндацца па свеце і не заўважаць, як ацярушваецца пад ногі жыццё…

      На гэты раз прамаўчаў агонь.

      Трохі пазней чалавек акрыяў і як бы запытаўся:

      – Хіба крама СКАЧАТЬ