Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Усё ж такі заўважыў», – засмучана падумала дзяўчынка.

      – А па вуліцы вы ходзіце ў такой вопратцы? – пацікавіўся Міхал.

      – Так, часцей за ўсё, – кіўнула Бася. – Але і ў сукенках таксама.

      – Ага, – працягнуў юнак і раптам спытаў: – А чаму цябе так доўга не было?

      – Як жа доўга? – здзівілася Бася. – Мяне ўсяго дзень не было.

      – Не можа таго быць! Цябе не было з месяц. Я так чакаў цябе! Кожны дзень, як дурны, перад люстрам сядзеў.

      – Чакаў, праўда? – радасна спытала дзяўчынка.

      – Ну, не тое, каб чакаў, – збянтэжыўся Міхал. – Ну… Разумееш, я… Я…

      Бася падбадзёрваючы кіўнула яму галавой.

      – Ну, я… Ну, ты мяне зразумела.

      – Не. – Бася з чаканне пазірала на яго.

      – Ну, мы ж дамаўляліся. У сэнсе, ты казала, што прыйдзеш… Ну, увогуле… Чакаў, – скончыў Міхал, адчайна пачырванеўшы.

      – І я чакала, – сказала Бася, таксама крышку чырванеючы. Міхал апусціў вочы, намагаючыся стрымаць задаволеную ўсмешку, а Бася, каб не засароміць яго, перавяла размову на іншую тэму:

      – Слухай, а можна я сяду?

      – Зразумела! Зараз, – усхапіўся юнак і прыняўся майстраваць на веку куфра падушкі.

      Прыгожа расклаўшы іх, ён агледзеў сваю працу задаволеным позіркам і павярнуўся да Басі.

      – Калі ласка, прашу, – ён злёгку пакланіўся ёй, паказваючы на куфар.

      Бася села, але куфар аказаўся высакаватым, і ёй прыходзілася ўпірацца ў падлогу толькі дыбачкамі. Дзяўчынка паспрабавала некалькі хвілін сядзець у паважнай позе, але, выявіўшы, што спаўзае па слізкіх падушках, Бася адставіла этыкет і падціснула адну нагу пад сябе. Міхал трохі пастаяў побач, але потым таксама вырашыў прысесці і прымасціўся на самым краёчку куфра, роўна трымаючы спіну і з цікаўнасцю гледзячы, як сядзіць госця. Адчуўшы, як пачынае дранцвець усё цела, юнак сеў па-турэцку, павярнуўшыся да Басі тварам.

      – А колькі табе гадоў? – спытала яна.

      – Васямнаццаты, – няпэўна адказаў Міхал. – А табе?

      – Мне толькі пятнаццаць, – працягнула Бася. – Калі ў цябе дзень нараджэння?

      – У чэрвені.

      – А зараз які месяц?

      – Жнівень, – сказаў юнак.

      – Жнівень? Дык табе толькі два месяцы, як сямнаццаць! – недалікатна фыркнула дзяўчынка.

      Міхал нахмурыўся. Убачыўшы гэта, Бася паспяшалася загаварыць пра іншае:

      – А ў мяне зараз пачатак ліпеня. Атрымліваецца, што ў нас па-рознаму ідзе час.

      – Напэўна, – сказаў Міхал.

      – А што гэта была за жанчына, якую я бачыла, калі прыходзіла да цябе ў першы раз? Твая матуля?

      – Не, гэта карміцелька. Матуля памерла.

      – Як памерла? – усклікнула дзяўчынка.

      Ад жалю да Міхала на яе вочы навярнуліся слёзы. Яна ўзяла яго за руку, ад чаго юнак адразу паружавеў, і сказала:

      – Бедненькі!

      – І тата таксама памёр, – журботна прамовіў СКАЧАТЬ