Сонечны чалавек (зборнік). Андрэй Дзічэнка

Чтение книги онлайн.

      Неўзабаве яны сталі жыць шчасліва, зусім забыўшыся на гісторыю Барыса.

      Сузор'е кляшча

      Упершыню гэта здарылася ў канцы жніўня. Паша прынёс дадому вядро баравічкоў, якія пахлі свежай ігліцай і мохам. Бацька Паўліка быў ваенным, таму жылі яны ўсёй сям'ёй у невялікім мястэчку сярод густога гушчару, дзе страшных равучых машын, накрытых шчыльным тэнтам, было куды больш, чым шматпавярховых дамоў.

      Забаў у Пашы было зусім няшмат. Часам ён хадзіў на КПП і меў зносіны з адзінокімі салдатамі з розных куткоў краіны. Хлопчык частаваў сумнага коратка стрыжанага воіна згушчонкай, а той у адказ аблягчаў сваё гультайства гісторыямі пра далёкі родны горад. Часам у гарадок наведваліся тоўстыя і потныя старыя ў фуражках. У такія дні салдаты хаваліся па казармах, выходзячы вонкі толькі па вострай патрэбе. Запрыкмеціўшы «тоўстых фуражак», Паша браў бляшанае вядро, на дне якога ляжаў востры дэсантны нож з бліскучым клінком, і сыходзіў у лес у грыбы.

      У адзін з сонечных восеньскіх дзён, бліжэй да вечара, разам з баравікамі Паша прынёс дадому маленькага чорнага кляшча, які таемна ўкусіў за нагу. Зняўшы гумовы бот і чорныя палатняныя штаны, хлапчук доўга глядзеў на гэта маленькае стварэнне. Клешч быў падобны да мініяцюрнага краба з лапкамі. Здавалася, што невядомая сіла вытачыла яго з дробнай вугальнай крошкі, а потым ажывіла.

      Хлопчык дакранаўся да тулава насякомага, дзьмуў на яго і акунаў нагу ў халодную ваду, але таму нібыта было ўсё роўна. Клешч жыў сваім жыццём: здавалася, і не было з ім ніякага Пашы. Неўзабаве вярнулася мама. Паказаўшы ёй кляшча, сын пацікавіўся, як цяпер яму жыць разам з гэтым жучком. Не сказаўшы ні слова, мама ўзяла тоўстую капронавую нітку, абматала жывое чорнае зярнятка некалькі разоў і акуратна выняла яго з нагі сына. Клешч быў раздушаны, а Паша глядзеў на маленькую чырвоную ранку і амаль непрыкметныя крапінкі крыві, якія нагадвалі яму сузор'і.

      «Гэта сапраўдны падарунак лёсу!» – падумаў хлапчук і тут жа перамаляваў размяшчэнне зорачак на пажоўклы аркуш са сшытка. Затым у стосе скрадзеных бібліятэчных кніг, набітых пылам, ён адшукаў стары астранамічны атлас. За абсалютна чорнай вокладкай хаваліся шчыльныя кардонныя лісты, увагнутасці на якіх утваралі нешта падобнае да сеткі крывяносных сасудаў або высахлых марсіянскіх каналаў.

      «Вознік, – вымавіў Паша, супаставіўшы свой схематычны малюнак і дакладную астранамічную карту, упрыгожаную малюнкам барадатага старца. – Значыць, дзесьці ў сузор'і Возніка ёсць цэлая планета кляшчоў!» З гэтай думкай ён і адправіўся спаць, уяўляючы сабе авальныя касмічныя караблі, якія эскадрамі асаджалі варожыя светы гіганцкіх разумных кляшчоў.

      Праз некалькі дзён хлопчык даведаўся ад маці, што існуюць сотні відаў кляшчоў. Атрымліваецца, у кожнага з іх ёсць свая планета і высокаразвітая цывілізацыя. З тых часоў Паша перастаў цікавіцца КПП, гарадскімі гісторыямі і салдатамі. Устаўшы ранкам крыху раней, ён апранаўся СКАЧАТЬ