Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      Атруты выпіўшы глыток,

      Схапіўся Ён за сэрца:

      «Калі памру – няхай як воўк,

      Які кахаўся з смерцю»…

      Гонка імкнецца да новага года

      Сцежка між памяці спаленых сноў.

      Што адбылося – дабро ці нягода —

      Паразрасталася часу быллём.

      Хмары, аблокі, усмешкі, сустрэчы —

      Пройдзена-зжыта – як мліва – даўно.

      Ценем нязведаных далечы вежаў

      Сумна ўсміхаецца лёсу шытво.

      Толькі наперад няпэўна і квёла

      Цягнецца ўсё ж за табой наўздагон

      Ёлкай прысутнасцю страчанай долі

      Бела-чырвонай надзеі палон…

      На разгорнутай старонцы

      Мімаходзь, імкліва, хутка

      Захапляе ўладу стронцый,

      Час згубіўся ў змрочных сутках.

      Колер золата пагасне,

      Адпачынак возьме лета.

      Заквітнеюць лютым жарсці

      І наноў памруць паэты.

      На загорнутай старонцы

      Мімаходзь, імкліва, жвава

      Чорных армій ход бясконцы

      Нам здаўна наканаваны.

      Па-над ночкаю, па-над рэчкаю

      Зоркі спрытныя, срэбрам абмытыя,

      Цалавалі бярозкі белыя, вочкі смелыя,

      Думкі збалелыя, сэрцы сшалелыя…

      Па-над ночкаю, па-над рэчкаю

      Зоркі спаймалі невадам мары,

      Позіркі душаў, самотных на сушы,

      Кранутых аднойчы цудамі ночы…

      Падышлі да прыпнку світанкаў.

      – Ці на «Мележу»? Ці на «Танку»?, —

      Запытальна вочы блішчалі

      Па-ліцьвінску прыгожай менчанкі.

      – «Багдановіча»? Ці «Янкі Купалы»? —

      Вусны хлопца ледзь ёй адказалі.

      Ім абодвум было то замала

      На прыпынку таемным світанкаў.

      Між аблокаў і хмар-ваўкалакаў

      Шляхта таньчыла з белых маланкаў.

      – Ці на «Коласа»? «Пімена Панчанкі»?, —

      Панна Нясвіжа і пане Каханку.

      Цяпло твае пальцы даруюць няўмела…

      Я ганаруся пачаткам такім —

      Ты зберагла маю душу і цела,

      Я не раздзьмуў красы тваёй дым.

      Седзячы побач, на поўні грудастай,

      Мы назіраем за сэрцам жыцця…

      Ты пацалункам празрыстым і ясным

      Хмары сагнала з постаці дня.

      Яркія знічы квітнеюць вясёлкай…

      Я ганаруся пачаткам такім —

      Ты мне заззяла Максімавай зоркай,

      Я расквітнеў Рамансам тваім…