Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      Між сузор’яў далёкіх сусветаў,

      Між касмічных палеткаў душы —

      Там, дзе цьмяцца абрысы паэтаў,

      Там, дзе сняцца інакшыя сны, —

      Напрадонні бязважкасцю сцяты,

      У няіснай журбе маўкліні,

      Прамінаюць змарнелыя святы

      Зграяй даўніх часоў, бы з труны.

      Там, Яе напаткаўшы між зданняў,

      Там, пра сутнасць забылы сваю,

      Гэта слова… (не! не! зноў падмане)

      З вуснаў шалых сарваў, бы траву,

      Што завецца жабер, дзедавіцай,

      Што, як кажуць, зыначыць душу,

      Злагадою буяе-іскрыцца,

      Толькі ты не ўвойдзеш ў раку…

      Між сзор’яў распаленых сненнем,

      Між смарагдавых гоняў душы —

      Там, вякуюць дзе ўсе пакаленні,

      Там знянацку знайшоў Яе ты.

      Знявечана адвечнаю вечнасцю

      Ты лунала самотай між кроз.

      Белым духам на сонцы скалечаным

      Пераходзіла памяці мост.

      На палетках палёгкаю ўлетку

      Апускалася кволасцю сноў.

      І знікаючы ў смутку ты рэштку

      Пакідала агню кайданоў.

      Пракаветнаю была адметнаю

      Твая постаць з мінулых гадоў.

      Перамогамі часу сагрэтая,

      У абліччах Крыўі ваяроў.

      У жвіры варажбіткаю жытняю

      Неба жоўтасць пакінула днесь.

      Песняй тонкай нібыта малітваю

      Ты ахтувала край свой увесь.

      Залюляляная лялькаю ўраніцу

      Абуджалася захадам ТАМ,

      Дзе паснулі нашчадкі без памяці —

      Твае дзеці, Душа, і… твой скарб.

      На пяколцы ўспамінаў цянюткіх

      Лапіць гонтамі памяць старанна

      Страху часу, трантамі заткнутай,

      Па-над варыўняй цішы падманнай.

      Погляд звяглівы хіжым каршунам

      Дападае да дыляў пачуццяў…

      Мясаед пачынаецца хутка -

      Раскушматаны гірсы у студнях…

      Ля стадолаў вякоў беражніцы

      Лоўж пачэзлай красы сабіраюць…

      Толькі мне, Месяц Волкі, не спіцца?

      Ці па мне вецер сумна спявае?

      Там, за ўскрай небасхілу, паддашша

      Назапашаных радасцяў часу

      Там, не тут, некранутая паша

      Тваіх мараў без следу гамашаў…

      Тая хата была як маці —

      Цёплай, утульнай, лагоднай…

      І давала свайму дзіцяці

      Ласку светлай душы і роднай.

      Тая хата загойвала раны,

      Абярэгам твой лёс атуляла.

      Пад нагамі – дыван саматканы:

      Ўсё найлепшае сыну аддала…

      Тая хата старэла памалу,

      Ды пра боль свой табе не казала…

      Як чакаючы знаку-сігналу,

      І як мара, аднойчы растала…

      Тая хата была як маці —

      Цёплай, роднай і… ў снах засталася…

      Ва ўсмешцы малога дзіцяці

      Сёння СКАЧАТЬ