Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      Снег напраўду падобны да ветру…

      Ты пачуеш, як сэрца трымціць…

      Мы заснулі ў бялюткім паветры —

      Снег як вецер далей паляціць…

      Валасоў тваех зорныя ніткі

      Снег з пяшчотай ахутае сном…

      На зямлі белатварай адбіткі

      Нам пакіне ўстрывожаны гром.

      Рэчка побач усмешкай заззяе,

      Сіняй хваляй цалуючы снег…

      У мінулым нас восень чакае

      Белай кропкай між цьмяных павек.

      Пройдзеш шляхам спамінаў-фантазій

      З абярэгам снягоў і вятроў…

      На кастрышчы стагоддзяў мы разам

      Створым казку, сатканую з сноў,

      Дзе напраўду снег дужы як вецер,

      І дзе вецер мягчэйшы за снег…

      Паляцім па-за часам па свеце

      Праз адтуліны белыя стрэх.

      Здаецца, белыя слёзы зімы

      Цяпло выпраменьваюць волі.

      У кроплях-ільдзінках хмызы —

      Пакручастых сцежак нядоля.

      Далонь у далоні: ідзем да святла,

      Што льецца з нябеснае студні,

      А разам —насупраць – шляхцянка Зіма

      Гуляецца ў хованкі з Зюзяй.

      Здаецца, нязгаснага Зніча любоў

      У каўкавым смеху гуллівым.

      Спаткаеш такую – і голаў далоў,

      На вечны спачын пад ільдзінай…

      А зоры малочныя снежаць абшар

      Зімовымі слёзамі ветраў…

      Ядлоўцавым шляхам калісьці Ўсяслаў

      Тут крочыў насустрач Сусветам.