Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      па дарозе самоты

      на узлогах журбы

      ўсё што ёсць не істотна

      што істотна не мы

      па дарозе да скрухі

      на абшарах любві

      заблукалыя рухі

      нам вяртаюцца ў сны.

      За імгненнем бяжыць імгненне,

      Нібы кадры нямога кіно.

      Вечнасць грае ў тэатры стварэння,

      Нараджаючы цень і святло.

      За хвілінай мінае хвіліна,

      Быццам сэрца біццё без душы.

      Зоркі стынуць адвеку няспынна

      У прасторы касмічнай імшы.

      За гадзінай сплывае гадзіна,

      Нібы хвалі бурлівай ракі.

      Сустракаецца маці з сынам

      Паміж часам у снах на Дзяды…

      За гадамі імкнуцца стагоддзі,

      Рысакамі імклівызх падзей.

      У імгненнях народжаных богі

      Стынуць зоркамі ў бляску вачэй.

      Пакрысе ападае лістота,

      Пад нагамі – пажоўклае лета…

      Час ад часу прымроіцца мора,

      Нібы з іншага, дзіўнага, свету…

      Час ад часу душа ўскалыхнецца

      І паймкнецца да сонца чужога.

      Нібы сон, ты за ёю, здаецца,

      Пралятаеш бясконцасць прасторы.

      У трымценні ўяўялення жывога,

      У аблоках, паветры, міжчассі…

      Пірэнэйскаю поўнішся воляй,

      І глытком каталонскага шчасця.

      Там, дзе пальмы, пакінута нешта,

      Там, дзе цыпрыс, вякуе усмешка…

      Ад пачуццяў па восені рэшта

      Застанецца, як пані Франчэска,

      Застанецца, каб, мабыць, употай

      Павясці за сабой ў далягляды,

      Праз залевы, віхуры, праз слоту,

      Праз пустэльні, гаі і праз ляды.

      І, калі ачуняеш, прачнешся —

      Незнарок успаміны ўзгайдаеш,

      Краявід жоўтаскуры прал’ецца

      Крыху горкай, прывезенай кавай…

      Калі ты падыдзеш, убраная ў вечнасць,

      Калі пасміхнешся, як сонца між зор,

      Схаваю і я сваю недарэчнасць

      У торбу жаданняў збянтэжаных слоў.

      Няхай і не блізка, няхай й недалёка,

      Бурштынавых поглядаў л’ецца святло.

      На пацерках СКАЧАТЬ