Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      Там, дзе Малагу мора цалуе пяшчотна,

      Там, дзе сонца паўднёвае ззяе як Бог,

      Твае плечы у сне уздымаюцца вольна,

      Пад прасцінай ласкавай, нібыта мурог.

      Там, на вуліцах вузкіх, усмешных і ветлых,

      Паміж небам далёкім і долам ў нагах,

      Твае вусны варушацца ціха-нясмела

      Быццам нечы спрабуючы вытрушчыць страх.

      Там, дзе Лоркі гітара ўздыхае самотна,

      А на плошчах Гранады фламенко жыве,

      Твае вочы асветлены быццам паходняй

      Што запалена сэрцам ліцьвінскім ў імгле.

      а калі на гарышчы жніўня

      вераснёвыя пожні заззяюць

      таямнічым святлом сонцаліўня

      барвай зжытага некалі траўня

      у расхрыстаных душах наўкола

      у вачох што стаміліся Поўняй

      новым зыкам маланкавым мова

      ўзнікне з мары тваёй маціцовай

      Восень па-вар’яцку лютуе па-над намі:

      Жоўтым лісцем сцеле прыбраныя дываны,

      Гаманіць рачулкай, стомлена-халоднай,

      І нябёсаў шэрасцю плача гэта восень.

      Толькі ты ня чуеш, забыццём прачулы:

      Пройдзеш крок у бок, сэрца не пачуе.

      А наўкола свішча вецер нібы пугай

      Цемра б’е няшчадна, ніб кат папругай.

      Дождж вяроўкай слізкай абаўе наўкола:

      І табе ад сонца не было нічога…

      Бо лютуе восень, жоўта іклы шчэрыць —

      Аняма тут свету, аняма тут веры…

      Вострыя, як відэльцы,

      Слёзы кастрычніка

      Ты малявала растаннем

      Дрэваў і лісця.

      Абапал калюжын,

      У шэрасці сціслых,

      З-за вокнаў няспешнай,

      Як лёс, электрычцы.

      І з кожным прыпынкам

      Твой пэндзаль смялейша

      Абрысы асенняй

      Тугі вымалёўваў…

      – Не, не, не турбуйцеся,

      Ўсё нармалёва, —

      Вусны шапаталі

      Камусьці з «тутэйшых»…

      Таму, хто, як восень,

      З пачуццяў пажоўклых

      Скідаў да калюжынаў

      Час і прастору…

      Таму, хто наладзіў

      З кастрычнікам змову

      І параструшчыў

      Цяпло долам глёўкім…

      Вострыя, як нажніцы,

      Хмары кастрычніка

      Ты малявала

      Спатканнем з няверай…

      – Дзякую, дзякую,

      Свет, пэўна, не белы, —

      Словы расталі

      Ў СКАЧАТЬ