Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      А што такое жыццё,

      Калі не хвалі,

      Які гайдаюць

      Нібы каралі

      Лёс на вятрах і агні?

      А што такое жыццё,

      Калі не кросны,

      Якія ткуць восень

      Нібы нябёсы просінь

      Ад самай вясны?

      А што такое жыццё,

      Калі не вагі,

      Якія ўсе твае смагі

      Хістаюць улева-управа

      Выбарам адным.

      А што такое жыццё,

      Калі не спатканні,

      Хістанні,

      Ткацтвы,

      Гайданні,

      Ваганні

      З мэтай адной —

      Пазбегнуць растання?..

      Адшумела, адгуляла, адпалала

      Ты, душа, зняволеная сном.

      Кропелькай слязы уноч растала,

      Адцвіла язьмінам за вакном.

      Маладосцю сінявокай звонкай

      Адзвінела, адлунала, адышла.

      На двары ліпнёвай вербы гронкай

      Зачапілася за сполах сна,

      У якім юнацкай непакорой,

      Ты любіла, ты чакала, ты жыла…

      А цяпер сталеннем верасовым

      Адшумела, адгуляла, адышла…

      Раніцай можна прачытаць

      Гісторыю старажытнага

      Учора…

      Не астылі яшчэ паплавы

      І ў паветры праменні гуляюць,

      У пяшчоце блакітаў ставы

      Спевы птушак апошніх гайдаюць…

      Жоўтым лісцем красуе смуга, —

      Няўлоўнай зімы набліжэнне.

      Пожні хваляй цалуе рака

      На спатканні апошнім нясмела.

      Пракаветных дубоў галасы

      Да нябёсаў імкнуць, нібы стрэлы.

      Ім бы раз свае карані

      Агарнуць у пухнатыя глебы…

      Дыванамі самотных гаёў

      Усцілаецца жоўтасць на чырвань,

      Лета рэхам сцішэлых лясоў

      Рысакоў сваіх ставіць на прывязь…