Бургут тоғда улғаяди 1-китоб. Нуриддин Исмоилов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ топ, қизим, – деб аёл Моҳирўйнинг пешонасидан ўпди. – Тағин, қизим, сен бизга ёрдам бераман деб уйингдагилардан гап эшитиб қолмагин.

      – Мен асли студентман, – деб қиз иккинчи ёлғонни бошлаб юборди, – дадамлар қишлоқда туришади. Менга бу ердан уй олиб беришган. Битта дугонам билан тураман. Уям ҳозир йўқ. Уйига кетган.

      Моҳирўй ўзи тўқиб ташлаётган ёлғонларга ҳатто ўзи ҳам ишониб қолаёзди. Ичида "Қани, шундай бўлса", дея ўйлади.

      Шу пайт ичкаридан ҳамшира қиз чиқиб келиб:

      – Марҳабонинг яқинлари сизмисизлар? – дея сўради.

      Аёл дарров ўрнидан туриб:

      – Ҳа, ҳа, биз, – деди шошиб.

      – Марҳабо ўғил туғди, табриклайман, – деди ҳамшира жилмайиб.

      – Вой, айланайин-а, қутулиб олди, денг, ўзи тузукми, яхшими ўзи? – деди буткул довдираб қолган аёл.

      – Бола соғлом туғилди. Лекин онасининг қони кам экан. Эртага эрталаб новвот олиб келинг. Кейин бизда бир-иккита дорилар йўқ, эртага дўхтирлар келгандан сўнг ёзиб беришади, униям олиб келиб берасиз, – деди ҳамшира ва бирон нимани кутгандай қараб тураверди.

      Унинг ниятини сезган аёл саросималаниб қолди.

      – Ҳалиги, ҳалиги, – деди нима қилишини билмай.

      – Манавини бугунча олиб туринг, – дея Моҳирўй чўнтагида қолган сўнгги уч сўмни чиқариб ҳамширанинг қўлига тутқазди. – Қолганини эртага берамиз.

      Ҳамшира индамай пулни олди-да, алланималар деб тўнғиллаганча туғруқхона ичига кириб кетди.

      Улар кўчага чиққанларидан кейин Моҳирўй аёлни уйига таклиф қилмоқчи бўлди-ю, ёлғони фош бўлиб қолишидан, бундан ташқари уйида содир бўлиши кутилаётган жанжалдан қўрқди.

      – Энди мен борай, – деди у аёлга қараб, – анча кеч бўлиб қолди.

      – Мен билан юр, ёлғиз ўзинг экансан, биргалашиб тонг отқизардик, – деди аёл ундан кўзини узмай.

      – Борардим-у, дарсларим бор, – дея навбатдаги марта ёлғон тўқиди Моҳирўй. – Ҳозир биронта машина ушлайлик, кейин сизни кузатиб қўяман.

      – Қизим, бу ёғига энди ўзим етиб оламан. Шунча сени овора қилганим ҳам етар, – деди аёл синиқ жилмайиб.

      – Барибир мен мошинада кетаман, бир йўла сизни ташлаб ўтамиз, – деди Моҳирўй ва йўлга чиқиб, ондасонда ўтаётган машиналарга қўл кўтара бошлади.

      У уйига етиб келганида соат миллари тунги иккини кўрсатар эди. Онаси аллақачон уйқуни уриб ётар, Турғун Ғаниевич эса Мамарасулни калтаклайвериб чарчаб қолган бўлса-да, гоҳ уйга, гоҳ ҳовлига чиқиб тинимсиз сигарета чекар, милицияга телефон қилмоқчи бўлар, сўнг бирдан ниятидан қайтар, "Шундай одамнинг қизи йўқолиб қолибди", деган гап унинг учун тавқи лаънатдек туйилиб кетаверарди.

      У Моҳирўйнинг дарвозадан кириб келаётганини кўргач, аввал бироз бўшашди. Сўнг яна асаблари таранглашиб, боягина хизматкорни савалаган қамчинни қўлига олди.

* * *

      Мамаюсуф дўхтир эртасига эрталаб яна Марди чўпоннинг уйига келди. "Агар ўзим СКАЧАТЬ