Бургут тоғда улғаяди 1-китоб. Нуриддин Исмоилов

Чтение книги онлайн.

      Зулайҳо уйига етиб борганида амалдор кийиниб, энди машина ёнига келган эди. Хотинининг шошиб кириб келаётганини кўрган Турғун Ғаниевич бир зум тўхтаб унга қараб турди-да, сўнг машинага ўтирди.

      – Йўл бўлсин? – деди хотини унинг ёнига келиб.

      – Хоним, сиз тоққа бориб келиб ҳам чарчамаган экансиз, мана, тўрт соатга яқин қаёқлардадир санқиб келдингиз. Ўйлаб қарасам, менда ҳам чарчоқ йўқ экан. Энди мен ҳам сиздайин шаҳарда гадой қопимни кўтариб бир айланиб келайин, – деди эр киноя билан.

      – Биз гадой бўлиб қолибмизми? – деди хотин ҳам бўш келмасдан.

      – Шунча вақт йўқ бўлиб кетганингиздан кейин сизни бошқа нима деб аташ мумкин? – деди Турғун Ғаниевич қовоғини уйиб.

      Унинг гапи Зулайҳога қаттиқ ботди. Илгарилари Турғун Ғаниевич ҳечам бундай муомала қилмасди. Хотини қай маҳал уйига келишидан қатъий назар, "Яхши келдингизми, чарчамадиларми?" – дерди кулиб. "Отам ўлиб, тилинг ҳам чиқди, қарашларинг ҳам ўзгарди. Сен билан шунча йил битта ёстиққа бош қўйиб, энди кимлигингни билаяпман. Кўрамиз ҳали, бу айёрликларинг билан қаергача борасан?.. Ҳали анави кўнглинг кетган қизча ҳам керагича "мукофот"ини олади", – дея ўйлади аёл ва тез-тез юриб уйига кириб кетди. Унинг ортидан бироз қараб турган амалдор машинасини юрғазди.

      Концерт саройи олдида дам у ёққа, дам бу ёққа югуриб юрган одамни кўрган Турғун Ғаниевич "Жиннипинни бўлганми бу?" дея хаёлидан ўтказди. Машинасини бир четга тўхтатиб, ўша одамнинг олдига боргач эса капалаги учиб кетди.

      – Мамарасул! – дея бақирди у ақлини йўқотаёзган йигитга қараб. – Нима бўлди?!

      Хўжайинини кўрган Мамарасул баттар довдираганча, унинг ёнига югуриб келди.

      – Хўжайин… Хўжайин! – деди у ҳовлиқиб. – Қизингиз ҳозир келаман, деб ташқарига чиқувди, анчагача ичкарида кутиб ўтирдим, келмади…

      – Ҳе, онангни… Бирга чиқсанг ўлармидинг, ифлос?! Топ тез, топмасанг терингни шилиб сомон тиқаман!

      Амалдорнинг дўқ-пўписасидан Мамарасулнинг кўзидан ёш чиқиб кетди. У концерт саройининг ичига қараб югурди. Бу пайтда концерт тугаган, томошабинлар ташқарига чиқишга ошиқарди…

      – Ҳозир тилингни орқангга тиқиб қўяман! – деди новча хизматкор Фаррухнинг яқинига бориб ва унинг юзига шапалоқ тортиб юборди.

      Орқага тисарилиб кетган Фаррух қўлига ерда ётган кичкина тошни олди-да, новчага қараб улоқтирди. Новча-ку, энкайиб қолиб, келаётган тошга чап беришга улгурди. Аммо раис пешонасига тош келиб тегишини мутлақо кутмаган эди. У "уҳ!" дея ўтириб қолди.

      – Нима қилдинг, мараз?! – деди ортига қараб, раиснинг пешонасидан оқаётган қонни кўрган новча.

      – Ҳозир сениям абжағингни чиқараман! – деб бақирди Фаррух.

      – Кўйинглар, қўйинглар! – югуриб келган Сайфи Фаррухни қучоқлаб олди. – Сен ёшсан, битта гапдан қол.

      – Кўйвор мени! – дея Сайфига бақирди Фаррух. – Сенларнинг ҳамманг бир гўрсан.

      – Онангни эмгурнинг боласи, тоза жонимга тегиб кетдинг-ку! СКАЧАТЬ