Бургут тоғда улғаяди 1-китоб. Нуриддин Исмоилов

Чтение книги онлайн.

      – Ўгай бола ҳақиқатан ҳам оғзи-бурнингни қон қиларкан, – деди у худди ўз-ўзига гапираётгандай.

      – Нега унақа деяпсиз? – сўради Тўйчи ҳайрон бўлиб.

      – Канақанги ўгай?

      – Кўп нарсани билмайсан-да. Оҳ, қанчалик қийинчиликларни бошимдан ўтказаётганим фақат ўзимга ва худога аён.

      Тўйчи кулиб юборди.

      – Сизлар ҳам худога ишонасизларми? Амалдорлар Худо йўқ, дейишади-ку.

      Зулайҳо жазманига хўмрайиб қаради. Бошқа пайт бўлганида унга яхшилаб бобиллаб берган бўларди.

      – Мен-ку, азалдан ишонаман. Ҳар қадамимда уни эслайман.

      – Мен билан ишрат қилаётганингиздаямми? – деди Тўйчи тиржайиб.

      Бундан аёлнинг фиғони фалакка етди.

      – Сен нималар деб валдираяпсан?! – деди жахл билан.

      – Пардон!.. – деди ҳамон куйдирилган калладай иршайиб турган Тўйчи. – Билмасдан оғзимдан чиқиб кетибди.

      – Ўзи ўйнашдан дўст чиқмайди, деб бежиз айтишмаган экан. Мен дардимни айтмоқчи бўлсам, сен менинг устимдан куласан, – деди Зулайҳо ўксик овозда.

      – Товба қилдик, дедим-ку. Хоҳласангиз оёғингизга бошимизни урамиз, маликам, – кечирим сўраган бўлди қўлини кўксига қўйган Тўйчи.

      – Эрим охирги пайтларда айниб қолди. Аслида у аввал қандай бўлса, ҳозир ҳам худди шундай. Фақат анави ҳаромзода кундан-кунга унинг олдида қилпаланглаб, миясини айнитаяпти, – деди Зулайҳо Тўйчининг кечиримига эътибор ҳам қилмай.

      Тўйчи диванга ястаниб ўтириб олди.

      – Ким экан у?

      – Ким бўларди, ўгай қиз-да (Қизим дейишга тили бормади унинг).

      – Ҳали ўгай қизингиз ҳам борми? Мен билмаган эканман. Бир қизингиз борлигидан хабарим бор. Лекин қаёқдан ўгай қиз топиб олдингиз, шунисига ҳайронман. Ёки Турғун Ғаниевичнинг бошқа хотиниям…

      – Канақа бошқа хотини, агар бошқасини топганида бир кун ҳам яшатмаган бўлардим. Ўша сен биладиган қиз ўгай-да. Уни ёшлигида асраб олганмиз, шунинг учун ҳеч ким билмайди. Моҳирўйнинг ўзи ҳам. Мана, биринчи марта сенга айтаяпман… Ёмон томони, ўйлашимча, эрим ўзининг қизига ошиқ бўп қолганга ўхшайди.

      – Йўғ-э! – деди Тўйчи кўзлари ола-кула бўлиб. – Даҳшат-ку, а!..

      – "Кошмар", десанг-чи! Ҳеч замонда ота қизигаям ошиқ бўладйми?

      –– Ўгай экан-ку.

      – Барибир қизим деганми? Бу эркакларнинг ҳаммаси бир гўрми дейман. Сенам эримнинг ёнини оласан. Ундан кейин уларнинг ёши орасида осмон билан ерча фарқ бор!

      – Нима қилмоқчисиз? – дея сўради Тўйчи Зулайҳонинг елкасига қўлини қўйиб.

      – Бошим қотган. Қизни бир бало қилиб юборай десам, ёшгина жони увол бўлади. Индамай юраверай десам, Худо кўрсатмасин, эртага бирон гап чиқиб қолса… Ўн еримга пичоқ урсамам жойига тушмайди.

      – Ҳа-а, вазият ҳам оғир, ҳам қалтис.

      – Миямга бир фикр келиб қолди, – дея бирдан Зулайҳо жазманига қаради, – Сен ёрдам бериб СКАЧАТЬ