Чернобиль таваллоси. Светлана Алексиевич

Чтение книги онлайн.

      – Исмини нима қўямиз?

      – Энди буни ўзинг топиб қўярсан…

      – Нега ўзим, ахир икки кишимиз-ку?

      – Ўшанда, агар ўғил бола туғилса, Вася бўлсин, агар қиз бўлса – Наташка.

      – Нега Вася? Мени битта Васям бор. Сен! Менга бошқаси керак эмас.

      Мен ҳали уни қанчалар севишимни билмасдим! У… Фақат у… Сўқирдай эдим! Ҳатто юрагим остидаги боланинг турткиларини ҳам сезмасдим… Ҳолбуки, у олти ойлик бўлганди… Жажжигинам ичкарида, ҳимояланган, деб ўйлардим. Менинг миттигинам…

      Тунни унинг олдида, барокамерада ўтказишимни шифокорларнинг бирортаси билмасди. Хаёлига ҳам келтирмасди. Мени ҳамширалар киритишарди. Бошида улар ҳам: “Сен – навниҳолсан, ёшгинасан. Нималарни хаёл қилдинг? Эринг энди одам эмас, ядро реактори. Биргаликда ёниб кетасан”, – деб кирмасликка кўндирмоқчи бўлди. Мен эса худди ит каби уларнинг ортидан эргашдим… Эшик тагида соатлаб турдим. Ялиндим, ёлвордим. Ва шунда улар: “Жин урсин сени! Ақлдан озибсан!” – дейишди-ю, ичкарига қўйишди. Эрталаб соат саккиз бўлгунича – шифокорлар текшируви бошлангунига қадар қолардим, ҳамширалар парда орқали имо қилишарди: “Қоч!” Бир соатга меҳмонхонага бориб келардим. Эрталабки тўққиздан кечки соат тўққизгача эса рухсатномам бор. Оёқларим тиззамгача кўкариб кетган, шишган, шу қадар чарчаганман. Қалбим вужудимдан кучлироқ эди… Менинг муҳаббатим…

      Унинг ёнида бўлган пайтим… Бундай қилишмади… Аммо кетганимдан кейин уни суратга олишди… Ҳеч бир кийимсиз. Қип-яланғоч. Устига енгилгина чойшаб ташланганди. Бу чойшабни ҳар куни алмаштирардим, оқшомгача у қип-қизил қон бўларди. Уни кўтарсам, қўлларимга терисининг парчалари ёпишиб қоларди. Ўтинардим: “Жонгинам! Менга ёрдам бер! Иложи борича қўлингга, тирсагингга таяниб тургин, чойшабингни текислаб қўяй, чокларини, бурмаларини пастга тушириб юборай”. Ҳар қандай чок, бўртган жой унинг баданини яралайди. Тирноқларимни унга озор бермасин, юлмасин деб, остигача олиб ташлайман. Бирорта ҳамшира касалга яқин келмас, тегинишга юраги дов бермасди, нимадир керак бўлса, мени чақиришарди. Ва улар… Уни суратга олишибди… Илм учун керак эмиш. Агар ўша ерда бўлсам, уларни ҳайдаб солардим! Бақирардим, урардим! Қандай журъат этишади! Агар уларни ҳайдаб юбора олганимда, киритмаганимда эди… Агар…

      Хонадан ташқарига, йўлакка чиқаман… Деворга, диванга қараб юраман, кўзларим ҳеч нарсани кўрмайди. Навбатчи ҳамширани тўхтатаман:

      – У ўляпти.

      У менга жавоб беради:

      – Нимани хоҳлагандинг? У бир минг олти юз рентген олган, инсоннинг ўлиши учун тўрт юз рентген кифоя.

      У ҳам ачинади, фақат бошқачароқ, бегоналарча. Бу туйғу буткул ўзимники. Ҳаммаси севимли…

      Уларнинг бари вафот этгач, касалхонани таъмирлашди… Деворларни қириб тозалашди, паркетни қўпориб, олиб кетишди… Дурадгорлик устахонасига.

      Кейин – охири… Узуқ-юлуқ эслайман… ҳаммаси сузиб кетади, йўқолади…

      Тун СКАЧАТЬ