Чернобиль таваллоси. Светлана Алексиевич

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ деди. Қайси қаватда эканини айтди. Яна кимдандир сўрадим, ялиниб-ёлвордим… Ва ниҳоят, мана, радиология бўлими бошлиғи – Ангелина Васильевна Гуськова ҳузурида ўтирибман. Ўшанда ҳали унинг исмини билмасдим, ҳеч нарсани эслаб қолмагандим. Билганим – суюклигимни кўришим шарт… Топишим шарт…

      У мендан дарҳол сўради:

      ─ Жонгинам! Азизам менинг… Болаларинг борми?Қандай иқрор бўламан?! Тушуниб турибманки, ҳомиладорлигимни яширишим керак. Билса, унинг олдига киритмайди! Яхшиямки, озғингинаман, иккиқатлигим сезилмайди.

      – Бор, – жавоб бердим.

      – Нечта?

      “Иккита, дейиш керак, – ўйлайман мен. – Агар битта десам, барибир киритмайди.”

      ─ Ўғил ва қиз.

      ─ Иккита бўлса, кўриниб турибдики, бошқа туғиш шарт эмас. Энди эшит: марказий асаб тизими батамом зарарланган, илик тўла зарарланган…

      “Ҳа, майли, – деган хаёлга бораман, – бироз асабий бўлар.”

      ─ Яна қулоқ сол: агар йиғласанг, дарҳол жўнатиб юбораман. Қучоқлаш ва ўпишиш мумкин эмас. Яқин бормайсан. Ярим соат вақт бераман.

      Бироқ билардим, энди бу ердан асло кетмайман. Кетсам, у билан кетаман. Ўзимга ўзим қасам ичдим!

      Кираман… Улар ўринда ўтириб, қарта ўйнар ва кулишарди.

      ─ Вася! – бақиришади унга. У ўгирилиб қарайди:

      ─ О, биродарлар, тамом бўлдим! Бу ерни ҳам топиб келибди!

      Аҳволи кулгили эди, эгнига қирқ саккизинчи ўлчамдаги пижама кийган, ҳолбуки, у эллик иккинчи ўлчамдаги либос киярди. Енги, иштонининг почаси калта эди. Юзидаги шиш камайганди… Уларга қандайдир суюқлик қуйишарди…

      ─ Нега ўзинг бирдан йўқолиб қолдинг? – сўрадим. У мени қучмоқчи бўлди.

      ─ Ўтир-ўтир, – шифокор уни менга яқинлаштирмайди. – Бу ер қучоқлашадиган жой эмас.

      Биз буни ҳазилга йўйдик. Ҳамма дарҳол йиғила бошлади, бошқа палатадагилар ҳам келди. Ҳаммаси ўзимизникилар эди. Припятликлар. Уларни – йигирма саккиз кишини самолётда олиб келишганди. У ёқда қандай аҳвол? Шаҳарда нима гаплар? Жавоб бераман: эвакуация бошланди, шаҳарликларни уч ёки беш кунга олиб кетишяпти. Йигитлар жим, у ерда иккита аёл ҳам бор эди, уларнинг бири ҳалокат куни чиқиш йўлагида навбатчи бўлганди, у йиғлашга тушди:

      ─ Эй худойим! Болаларим у ерда-ку! Уларга нима бўлдийкин?

      Мен, майли, бир дақиқага бўлса ҳам, эрим билан ёлғиз қолишни хоҳлардим. Йигитлар буни сезишди, шекилли, ҳар бири нимадир баҳона топиб, йўлакка чиқиб кетишди. Шу пайтда уни бағримга босиб, ўпиб олдим. У ўзини тортди:

      ─ Ёнимга ўтирма. Курсичани ол.

      ─ Қўйсанг-чи, бу аҳмоқгарчилик, – қўл силтадим мен. – Сен портлаш қаерда бўлганини кўрдингми? У ерда нима бўлган? Ахир ҳаммадан олдин боргансизлар…

      ─ Ҳойнаҳой, бу қўпорувчиликка ўхшайди. Кимдир атай уюштирган. Йигитларимизнинг бари шу фикрда.

      Ўшанда шундай дейишганди. Шундай ўйлашарди.

      Кейинги СКАЧАТЬ