Dahshatli Meshpolvon. Anvar Obidjon

Чтение книги онлайн.

      Nahang o‘lponchining birdan fig‘oni falakka chiqib: «Kim muttaham? Hozir seni o‘lponga olingan echki hisobida go‘shtga tortaman», deganicha kampirga dag‘daga qila ketdi:

      Nahang o‘lponchi kampir tarafga imo qilib, mo‘ylovini qimirlatdi. Jallodlar otdan tushib, qo‘llaridagi so‘yilni havoda vizillatgan ko‘yi o‘yinchi kampirga yaqinlasha borishdi. Mazang yigitlar chaqqonlik bilan o‘rinlaridan turib, kampirning atrofini o‘rab olishdi, yeng shimarib, musht-mushtga shaylanishdi. Jallodlardan biri oldinroqdagi chayir o‘smirning o‘siq sochidan tutamlab, boshdan oshirganicha orqaga uloqtirdi. Buni ko‘rib, sarbozlar qah-qah urib kula boshlashdi.

      Dadasi gohida Meshpolvonga: «Odamxo‘r jalloddan qo‘rqma, ahmoq do‘stdan qo‘rq», deb uqtirar, so‘ng bu gapini izohlab: «Ahmoq odamlar og‘machi, og‘machilar tamagir, tamagirlar xaromxo‘r bo‘lishadi. Xaromxo‘rlarni qarmoqqa ilintirish oson, g‘animlaring undan chayon yasab, paytavangga tashlashadi. Paytavadagi chayon esa seni kutilmaganda chaqishi bilan jalloddan ming marta xavfli», derdi. Qiziq! Ahmoq do‘stning basharasi qanaqa bo‘larkin?

      Meshpolvon dangal oldinga chiqib, lo‘lilarga: «Тo‘xtanglar!» deb hayqirdi va «Bularni menga qo‘yib beringlar», deya jallodlarga yaqin bordi. Jallodlardan biri masxaraomuz tirjayib: «Yordam beringlo‘-o‘-r!» – deb atrofga alangladi. Ikkinchisi ham: «Alpomishga uchradik-ku, voy dod!» – deya askiyaga qo‘shildi.

      – Тayyor tur, Chika!– deb shivirladi Meshpolvon o‘ng qo‘ynidagi ilonni turtib. Ilon yengdan o‘rmalab borib, boshini uning kaftiga suykay boshladi. – Rostdanam juda zo‘rmisan? – dedi Meshpolvon endi birinchi jallodga pisandsiz boqib. – Oldin bir qo‘l qisishib ko‘rmaymizmi?

      – Iye, shunaqami hali? – deb hingilladi jallod. Keyin osmonga tikilganicha beparvo qo‘l uzatdi. – Ma, bir uqalab qo‘y.

      Bu hangomani kuzatib turgan sarbozlar Nahang o‘lponchiga qo‘shilib, yayrab-yayrab kulishdi.

      Meshpolvon larzanglab borib, jallodning qo‘lini changalladi. Uni qattiq qismoqchidek «Hayt!» deb qichqirgan paytda ilon begona kaftni chimillatib chaqib oldi. Barzangi bir dodladi-yu shilq etib tushganicha nafasi to‘xtadi.

      Meshpolvon g‘olibona qiyofada atrofga alangladi. Nahang o‘lponchi so‘rrayib, sarbozlar angrayib, mazanglar dong qotib turganini ko‘rdi. Birgina Oshiqbola odatdagidek xotirjam edi.

      – Shunday mutaxassisni nima qiр qo‘yding? – deya achinib baqirdi Nahang o‘lponchi. – Bunaqa vahshiy endi yo topiladi, yo topilmaydi.

      Ikkinchi jallodning barmoqlari kaftda bo‘g‘izlanib, tumshug‘i to‘ng‘izlanib, vahimalar tog‘ini Meshpolvonning ustiga ag‘dargudek bo‘ldi:

      – Kunim bitdi deyaver, bola. Qo‘lingni uzib, itlarga beraman. Oyog‘ing hakkalarga hakaltayoq bo‘ladi. Kindigingni sug‘urib, buzoqqa chilvir qilaman. Qulog‘ingdan parrak, burningdan hushtak yasayman.

      – Ko‘p kerilma!– dedi Meshpolvon. – Peshanangga bitta chertsam, pitillab qolasan.

      – Men pitillaymanmi?– deb na’ra tortdi ikkinchi jallod. – Mana, chertvol! Armonda ketma!

      U g‘ijinganicha peshanasini tutgan chog‘da Mesh-polvon chap qo‘ynidagi ilonni turtib: «Ko‘zingni och, Puka!» – deb shivirladi. Puka asta o‘rmalab, yengining uchiga kelganini sezganidan so‘ng, dabdaba bilan raqibiga yaqinlashdi.

      – Mayli, odamgarchilik qilib chap qo‘limda cherta-qolay, – dedi u. – O‘ngida chertsam, kallang uchib ketmasin.

      Shunday deya «Hayt!» deb jallodning peshanasiga chertdi. Yeng ichidan boshini chiqarib turgan ilon zaharli tishini kallaga botirdi. Jallod aravadan tashlangan to‘ngakdek oyog‘i osmondan bo‘lib yerga ag‘anadi. Mazanglar ham, sarbozlar ham baravar: «Voo-h!» deb yuborishdi.

      Shundan keyin Meshpolvon sarbozlarga mayda hasharotlarga qaragandek qarab, gapni gupirtirishga tushdi:

      – Hov, hani-hunilar! Meni tanimayapsanlar shekilli? Yuz tomonga dong‘i ketgan dahshatli Meshpolvon – menman. Senlarga o‘xshagan chittak-pittaklar minan pachakilashishga vaqtim yo‘q. Kuch sinashmoqchi bo‘lsanglar, ana, shogirdim Oshiqbola turibdi, Go‘r-o‘g‘libekning chevarasi bo‘ladi, shu bola minan urishaveringlar.

      Ilonlarning zahari tugab, Meshpolvon noiloj qolganini sezgan Oshiqbola bir sakrab G‘irotga mindi. Qilichini sug‘urib, sarbozlarning ustiga hayqirganicha ot soldi:

      Kelavergin taraf bo‘lsang,

      Mendan gina qilma o‘lsang,

      Go‘ro‘g‘libek bobom, bilsang,

      Qilichida mundoq chopgan.

      Senlarga sal beray saboq,

      Boshlar bilan uchsin papoq,

      Qarindoshim Avaz baboq

      Qilichida mundoq chopgan.

      Opoq otam Hasan polvon

      Urishganda bo‘lib qoplon,

      Qonxo‘rlarni qo‘ymay omon,

      Qilichida mundoq chopgan.

      Ravshan botir menga ota,

      Bilaklari juvozxoda,

      Shirvon askarlarin СКАЧАТЬ