Жаллод аёл. Наби Джалолиддин

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ўйлаб, раҳми келармиди? Ўзи эса… Бу ўғил бола-ку, ахир! Боз устига, Желани яхши билади, бир мақсадни олдига қўйдими, унинг уддасидан чиқмагунча тўхтамайди.

      – Бўпти-бўпти, – деди нигоҳи билан синглисини эркаларкан, торларга бармоқ уриб. – Мана, қара!.. – У нималарнидир тушунтиришга тушди.

      – Менга ҳозирги қўшиқнинг куйини ўргат. – Жела торларга қўшилиб кетгудай ҳаракат қилди. – Тезроқ, сўзларини ўзим биламан.

      Бино томонда Настя кўринди. У аввалига ниманидир қидираётгандай меровсираб пайдо бўлди-ю, уларни кўргач, шу тарафга чопди.

      – Лёня, Жела, қайларда қолдингиз? – дея нафасини ростлашга уринди у. – Мен сизларни қидириб юрибман.

      – Нега? – Лёнянинг бу саволида «ўзинг қаерда эдинг», «нега шу пайтгача кўринмадинг» каби маънолар, нигоҳида эса, «хайрият, келдинг» қабилидаги таскинли соғинч мужассам эди.

      – Ие, Жела гитара чаляптими?

      – Чалгани йўқ, ўрганяпти. – Лёня дунёни унутиб, фақат торлар оғушида чийралаётган синглисига яна бир нималарни тушунтирди. Лекин кўзларини Настядан узолмасди.

      Қиз Желанинг ёнбошига ўтирмоқчи бўлганди, у қўл ишораси билан тўхтатди.

      – Сен шуларни ўрганиб тургин, – деди Настяга кўзини қисиб. – Биз тез қайтиб келамиз.

      Жела ҳеч нарсани кўрмасди, фақат торлар билан овора эди. Гитарани қучволиб тинғирлатарди холос.

      – Майли-майли, – деди-ю, лекин сўзларининг маъносини шууридан ўтказмаётгандек эди. – Фақат тезроқ қайтинглар. – Бармоқлари торларни эски танишлардек чертарди.

      Жела қайсар, ўзига яраша романтик: кўп китоб ўқишини-ку, қўйинг, бирор шеър ёқиб қолса, дарров ёдлаб олади. Бунинг учун кўпам чиранавермас, ҳаммаси ўз ҳолича табиий кечади. Хотираси шунақа ишлайди-да. Қизиғи шундаки, унинг юз-кўзида меҳр-муҳаббат яққол балқиб турар, биров ёқимли шеър ёки қўшиқ айтса, китоб ўқиса, айниқса, совға қилса, дунёдаги энг яхши одам туюлиб, унга боғланади қолади.

      Аввал ҳечам гитара чалмаганди, ҳатто ҳаракат ҳам қилиб кўрмаганди. Акасининг тинғирлатишларини, қўшиқларини эшитиб, жимгина ўтираверарди. Бугунги куй ҳам, айтим ҳам қалбини бошқача чертиб, туйғуларини қўзғатиб юборди. «Об-бо Лёня-ей, тузуккина шоир, бастакор бўп қопсан-у», дея хаёлидан ўтказди-ю, соз чалишни ўрганмаса бўлмаслигини ҳис этди…

      Шу ўтиришида кечки овқатни ҳам унутди. Акаси билан Настя эса қайтишмади. Балки бирор панароқ жойдан уни кузатиб, маза қилиб кулишгандир, уринишлари жиддийлигини кўриб, халақит бергилари келмагандир. Ким билсин! Лекин тўғри қилишганини кейинроқ англашди.

      Жела «Қизил бурчак» (Шўро даврида тарғибот-ташвиқот, коммунизмни улуғлаш учун шунақа жойлар ташкил этиларди. Уларда керакли китоб ва анжомлар териб қўйиларди) хонасига кириб келганида, кўзлари дунёни ўт олдиргудай ёнарди. Унинг қорни очлигини акаси билан Настя ўйлашарди-ю, аммо ўзи буткул унутганди.

      – Жела тамадди қилиб ол, – дея Настя икки бўлак нон ва усти ёпиқ косани, тарғибот анжомларини жилдирмасликка уриниб, столнинг бор четига қўйди.

      Жела унга эътибор бермади-да, гитарани бағрига босди.

      – Эшитасанми, СКАЧАТЬ