Жаллод аёл. Наби Джалолиддин

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Ринатнинг кўзлари баттар чақнади.

      – Чунки… Чунки яхши қизсан, чиройли қизсан! – дея ғалати ютинди. Унинг нигоҳидаги олов қизалоқнинг этини бир лаҳза жимирлатди.

      – Раҳмат, – деди-ю, инъомни олди. – Раҳмат, Ринат амаки!

      Ортидан бош ошпазнинг умид қоришиқ жарангдор овози эшитилди:

      – Қанақа амаки, Жела! Сени қара-ю!.. – аччиқ билан ёнига туфлади. – Нима керак бўлса, тортинмай сўрайвер! – дея қўшиб қўйди.

      Ташқарида гитара елкалаган акасига йўлиқди: у тушликдан чиқиб, созини олган-у, қаёққадир отланганди.

      – Юр паккамизга! – деди инкор этиб бўлмас оҳангда.

      – Майли, – деди Жела ҳамон осмонларда учганча, – лекин Настя…

      – Ҳа, айтгандай, Настя қани? – сўради Лёня бинонинг орқа тарафига юраркан.

      Жела унга эргашиб, айнан шу гапни кутгандек муғомбирона жилмайди.

      – Кейинги пайтда Настяни кўп сўрамаяпсанми, Лёня?!

      Акаси, дарахтлар аро йўлкадан боришаркан, туйқус тўхтаб, безовта ғимирлади, гитарасининг торларини устихонига қўшиб чангаллади.

      – Ҳа, нима қипти?! – деди укасини алдамоқчи бўлган ўспириндай? – Яхши қиз, чиройли!

      – Шуни айтаман-да, чиройли-да! – Жела қўлидаги антиқа қутини акасига тутди. – Ейсанми?

      – Ў-ўў… и-ии, алламбало-ку… – Лёнянинг кўзлари чақнади. – Қаердан олдинг?

      – Э-ээ, Ринат берди. Амаки десам, ёш…

      – Ошпазми?

      – Ҳа, – акасидан қандайдир бошқача гап кутибми, синчков қараш қилди Жела.

      – Уни ёмон одам дейишади. Ўзига ишонқирамайроқ деди у.

      – Нега? – деб юборди қизалоқ Ринатнинг тарафини ола бошлаганини ҳам сезмай.

      Лёня қўлидаги печеньени «қирс» эткизиб тишлади, аммо нигоҳи ўйчан эди.

      – Озиқ-овқатимиздан ўғирлармиш, – деди еётганининг қолганини оғзига тиқиб. – Тағин билмадим.

      – Ёлғон бўлса керак… – дея қўлини силтади Жела акасига яна печенье узатиб. – Унақа бўлса, менга манавинақа қиммат нарсани берармиди, текинга?!

      – Бу гапларни қўй! – Леонид гитарасини тинғирлатаркан, асосий бинога тикилиб қолди.

      Сингил индамай печенье ямларди.

      – Жела, – деди акаси аллақандай майин куйни бармоқларидан учириб. – Бизнинг ҳам ота-онамиз, уйимиз бўлганмикин-а?!

      Желанинг жағи тинди-да, акасига мунгли боқаркан, беихтиёр оҳанг оғушига сингди.

      – Энди-чи, энди бўлармикин, ака?! – дея куйнинг тўхтамаслигини истади.

      Лёня унинг гапини эшитди, аммо парво қилмай, созини авжлантирди. Ортидан ёқимли овозда русча қўшиқ куйлай бошлади:

      – Учиб кетар турналар ахир,

      Биз қоламиз маҳзун, кўзда ёш.

      Соча бошлар аёзлар қаҳр,

      Узоқлашар бизлардан Қуёш.

      Қайда бадар ота-онамиз?

      Биз оҳлари самолардамиз!

      Лёнянинг овози дилчертар СКАЧАТЬ