Жаллод аёл. Наби Джалолиддин

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ босиб, йиғлаб юбордилар. Ҳатто катта ёшли болаларнинг нигоҳларида ҳам қўрқув балқди.

      – Биз, албатта, ғалаба қозонамиз! – дея сўзини тугатди Левитан.

      Одамлар ичра ғала-ғовур қўпди: барча бир-бирига нималарнидир гапирар, ўзича исботлар, бироқ овозлар хавотирли эди.

      Настянинг нигоҳида даҳшат қотиб қолган, қалтираб, нуқул «ҳиқ-ҳиқ» қилади.

      – Немисларни кўрганмисан? – сўради Жела, бола эмасми, унинг дарди-дунёсидан бехабар.

      – Ҳмм… – лаблари орасидан товуш чиқарди Настя.

      – Жудаям қўрқинчлими улар?

      – Ҳмм… Ка-атта-катта, тинмай бақиришади!.. – Настя қўғирчоғини кўксига қаттиқроқ босди. – Онамни иккитаси судраб кетишди, – деди болаларча аразли оҳангда. – Дод деб йиғласаям қўйворишмади! Кейин онам ўлибди!.. Акамни биттаси отиб ташлади…

      Желанинг унга раҳми келиб кетди.

      – Мениям акам бор, ҳали кичкина. – Чамаси, у «отиб ташлади» деган гапнинг маъносини тўла тушунмаганди. – Сенинг аканг-чи, каттамиди?

      Настя чап қўлида қўғирчоғини ачомлаб, ўнгининг бармоқларини букиб, ўзича нималарнидир санади, кўз соққалари ҳам шунга монанд у ёқ-бу ёққа тебранди.

      – Ўн ёшда эди, – деди сўнг.

      – Акамдан катта экан, – дея беихтиёр унинг елкасига қўлини қўйди Жела. – Кейин аканг ўлдими?

      – Ҳмм…

      – Немислар ёмон экан! – Жела чўнтагидан конфет чиқарди-да, Настяга узатди. – Ма, попукли! – Бунақа қандни уларга «уруш болалари» келмасидан олдин кунора беришарди, биттасини неча кунлардан бери сақлаб юрганди.

      Настя конфетни қоғозидан ажратиб, дарров оғзига солди-да, лунжини шишириб сўра бошлади.

      – Ширинми? – сўради Жела ғилқ этиб ютинаркан.

      – Ҳмм…

      – Юр, акамнинг олдига, – деди Жела унинг қўлидан тутиб.

      Шу-шу улар ўртоқлашиб, ҳамиша бирга юрадиган бўлишди.

      4

      Урушдан кейин одамлар бошқача бўлиб қолишди: бир-бирларига меҳрибонроқ, доимо яхши гап кутадиган, бир бурда нонини ҳам ким биландир бўлишадиган… Бу умидбахш онлар эди. Кимдир отасидан ёки эридан ажраганди – буни аниқ билса ҳам, кутишдан чарчамасди, йиғлаб туриб жилмаярди. Тирикларга эса туну кун интизор эдилар. Чунки бу халқ ғолиб бўлганди: ярим дунёни қон қақшатган фашизм балосини йўқ қилганди… Барча оқ ёки оч тусли либослар киярди ва қадамларини катта-катта босиб, шодон юрарди. Кўпинча кўзларидан ёш аримасди, лекин кулишарди. Радиокарнайлар Совет Иттифоқининг раҳбари, фашизм устидан қозонилган ғалабанинг бош меъморини, коммунистик партия ва шўро халқини тинмай шарафлар, ортидан ғолибларнинг тантанавор куй-қўшиқларини тиндирмасди… Бир неча йил шу тақлид ўтди.

      Бу орада «детдом»чилар ҳам Сталин ва фирқа ҳақида шеърлар айтадиган, айтимлар хиргойилайдиган бўлишди…

      Жела билан Настя ҳамиша бирга эдилар. Энди улар ўсмир – қошу кўз, юзларида бўй қизларнинг нуқси кўрина бошлаганди. Одамларда фақат яхшиликни кўриб-гумонлашар, одамхўр фашистлар хаёли Настяни қарийб тарк этганди, ҳатто кейинги пайтларда кўп китоб ўқийдиган, СКАЧАТЬ