Nigdy nie pozwolę ci odejść. Katy Regnery

Чтение книги онлайн.

      Na wiejskiej drodze nie było chodnika, ale obok znajdowała się ścieżka wydeptanej, brązowej trawy, wystarczająco szeroka, żeby Holden i Griselda mogli iść ramię w ramię. Wyszli z pola kempingowego i skierowali się w stronę sklepu, który minęli, jadąc samochodem.

      – Dlaczego zgłosiłeś się, żeby iść ze mną? – zapytała, patrząc, jak jej zniszczone trampki z każdym krokiem stają się jeszcze bardziej pokryte kurzem.

      Holden wzruszył ramionami.

      – Z-z-za długo siedziałem w s-s-samochodzie.

      – Ciasno tam było.

      Słońce parzyło jej kark i poczuła, jak wielka kropla potu spływa jej zza ucha, prosto na szyję.

      – Gorąco dziś – rzekła.

      – Tak.

      – Nie mówisz za wiele.

      – T-t-też byś nie mówiła, gdybyś się z-z-zacinała.

      – Myślałam, że to jąkanie się.

      – Z-z-zacinanie.

      – Lubisz rozmawiać?

      – Z-z-z tobą tak.

      Jej policzki zarumieniły się z zadowolenia. Rzadko czuła się ważna lub wyjątkowa, a słowa Holdena były dla niej pocieszeniem. Chciała usłyszeć więcej.

      – Dlaczego ja? Nie jestem wyjątkowa.

      – N-n-nie jesteś podła.

      – Skąd wiesz? – zapytała, patrząc się na niego z uśmiechem. – Może tylko udaję miłą, a potem, w odpowiednim czasie, zaatakuję.

      – N-n-nie, ja rozumiem ludzi. Nie jesteś podła… a do tego jesteś n-n-naprawdę ł-ł-ładna.

      Ładna? Ładna! Komplementy były jej obce, więc przyjęła te, które usłyszała, niczym słonecznik pochłaniający promienie słoneczne.

      – Dzięki.

      – To prawda.

      – Hej, właśnie powiedziałeś coś bez jąkania się – rzuciła, uśmiechając się promiennie.

      – Mówię l-l-lepiej, kiedy czuję się komfortowo.

      – A więc – zapytała, jednocześnie rozmyślając o nim. Postawił się Billy’emu i wyglądało na to, że czuł do niej miętę. – Gdzie mieszkałeś, zanim trafiłeś do Fillmanów?

      – W i-i-innej rodzinie zastępczej.

      – Nie udało ci się zostać tam na dłużej?

      – B-b-byli pijakami.

      Griselda skinęła głową. Jej poprzedni rodzice zastępczy również mieli problemy z nadużywaniem różnych substancji. Zawsze uważała, że to dziwne, że zabrali ją z domu jej matki tylko po to, żeby trafiła do ludzi z podobnymi problemami. Kiedy opiekun społeczny odwiedził ją bez uprzedzenia i zobaczył, co dzieje się w ich domu, przeniósł dziewczynkę do Fillmanów.

      – Bili cię?

      Ręka Holdena instynktownie skierowała się w stronę oka, które było już mniej fioletowe, a bardziej zielonkawo-żółte. Nie odpowiedział, tylko kopnął ziemię przy następnym kroku, wznosząc w powietrze chmurę jasnobrązowego kurzu.

      – Czy twoi rodzice trafili do więzienia? – zapytała.

      Jego wzrok powędrował na nią, groźny i rozgniewany.

      – A-a-absolutnie n-n-nie!

      – Och – westchnęła, żałując, że zadała mu pytanie, które sprawiło, że jeszcze bardziej się zacinał. – Zapytałam dlatego, że moja mama jest prawdopodobnie w więzieniu. Chyba. Nie mam pojęcia. Nie widziałam jej od pięciu lat. Kiedy zmarła moja babcia, nie został mi nikt inny, więc trafiłam do rodziny zastępczej.

      Holden milczał przez dłuższą chwilę.

      – M-m-moi nie żyją.

      – Przykro mi – powiedziała.

      Chłopiec nie odpowiedział, ale nie kopał już ziemi. Szli tak w ciszy przez kilka minut. Szyja, ramiona i nogi Griseldy szczypały od mieszaniny potu oraz kurzu. Westchnęła, zastanawiając się, dlaczego zgłosiła się, by iść do sklepu w takim upale. Zgadywała, że są gdzieś w połowie drogi, ale było piekielnie gorąco i cholera, będą musieli wracać z powrotem z dodatkowym ciężarem w postaci zakupów.

      Była tak pochłonięta swoimi myślami, СКАЧАТЬ