Magiczne chwile w Pensjonacie Leśna Ostoja. Joanna Tekieli

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ było największe. Śnieg skrzypiał pod ich nogami, choć starali się poruszać jak najciszej, bo wiedzieli, że ryś należy do bardzo płochliwych zwierząt. Mróz szczypał ich w policzki i oboje byli mocno zarumienieni.

      – Ale dzisiaj zimno! – szepnęła Emilka, a Piotrek tylko pokiwał głową, myśląc sobie, że powinien w końcu znaleźć w szafie jakąś czapkę, nie wspominając już o rękawicach. Z kolei szalik, którym przedwczoraj owinął stopę Emilki, był nadal wilgotny, bo po powrocie znad jeziorka chłopiec z wrażenia zostawił go w zimnej sieni.

      Las o tej porze wyglądał jak zaczarowany. Pierwsze promienie słońca odbijały się od sopli lodu zwisających tu i ówdzie z gałęzi, a zmrożony śnieg przybrał niemal srebrny odcień, lśniąc momentami tak mocno, że wydawało się, jakby zatopiono w nim kryształy. Drzewa pokrywała warstwa szronu, tworzącego piękne mozaiki na korze.

      – Patrz, są jakieś ślady! – Podekscytowany Piotrek wskazał ręką na śnieg i ruszył szybciej do przodu, ale potknął się nagle o wystający korzeń i byłby upadł, gdyby Emilka go nie podtrzymała.

      – Masz lodowate ręce! – zawołała, zapominając zupełnie o tym, że mieli być cicho. – Czuję to nawet przez rękawiczkę!

      Przytrzymała jego dłoń w swojej, rozcierając ją, a jemu całkowicie wyleciały z głowy wszelkie tropy, rysie i inne zwierzęta. Chciał, aby ta chwila trwała jak najdłużej. Emilka, jakby odczytała to życzenie, poszła przed siebie, nie puszczając jego ręki. Czuł ciepło jej palców i silny uścisk drobnej dłoni i miał wrażenie, jakby od tego dotyku rozgrzewało się całe jego ciało – aż po czubek czerwonego od mrozu nosa.

      Popatrzył na ich splecione dłonie i uśmiechnął się. Tak bardzo chciałby się zatrzymać, przytulić Emilkę i pocałować ją.

      „Ale wymyśliłeś!” – zbeształ się w duchu. „Skup się lepiej na tropieniu rysia!”.

      Szli w milczeniu, coraz głębiej w las, ale śladów nigdzie nie widzieli.

      – Śnieg jest zamrożony, a w nocy nie sypało, dlatego nie ma tropów – odezwała się Emilka. – Ale może jak się przyczaimy w tamtych krzakach, to się pojawi?

      – Może. – Piotrek pokiwał głową. – To idealne miejsce. Jakbym był rysiem, to właśnie tutaj bym sobie założył domek!

      – No to chowamy się! Mam nadzieję, że ten ryś myśli podobnie jak ty!

      – Poczekaj! Mam coś na zachętę! – Piotrek wyjął z kieszeni spory kawałek kaszanki i położył pod krzakiem naprzeciwko miejsca, w którym zamierzali się ukryć. Zabrał ją rano ze spiżarni, mając nadzieję, że mama się nie zorientuje, bo akurat kiszki zrobiła sporo. Innych wędlin pilnowała jak oka w głowie i podejrzewał nawet, że zmierzyła każdą sztukę, żeby mieć pewność, czy nie ubyło ani centymetra.

      „Najpierw, jak się wszystkim chce tych smakołyków, to się zabrania jeść, bo to na święta, a potem i tak tyle tego zostaje, że się każdemu wmusza…” – pomyślał, choć jego akurat nigdy do jedzenia nie trzeba było namawiać.

      Schowali się za gęstymi krzakami, z trudem się przez nie przedzierając. W pewnej chwili ostra gałąź zahaczyła czapkę Emilki. Dziewczyna szarpnęła się i czapka została na gałęzi.

      – Chyba się przedziurawiła! – zmartwił się Piotrek.

      – No i dobrze! Nie lubię jej, a nie chciałam wyrzucać, bo ciągle wyglądała jak nowa – odpowiedziała Emilka, z zadowoleniem patrząc na zaciągnięte nici i sporą dziurę na czubku. – Dostałam ją od kuzynki, która chyba mnie nie lubi, bo jak można komuś taką żółtą ohydę podarować? Ale na razie jeszcze ją założę, bo okropnie zimno!

      Przycupnęli w krzakach i zapatrzyli się w zarośla naprzeciwko. Przez kilkanaście minut nic się nie działo i oboje poczuli, że z zimna kostnieją im palce u stóp. Próbowali lekko nimi poruszać w butach, żeby choć trochę pobudzić krążenie, ale niewiele to pomagało. Mróz ogarniał ich ze wszystkich stron, szczypiąc w policzki, kłując ostrymi igiełkami w oczy i usta, wdzierając się pod ubranie.

      – Chyba nic z tego nie będzie – szepnęła Emilka, a Piotrek jej przytaknął. Też czuł się zziębnięty i miał już dość tkwienia w tych krzakach.

      – No to chodźmy… – zaczął, ale w tym momencie zarośla naprzeciwko zaszeleściły, zatrzęsły się i słychać było wyraźnie, że coś się przedziera w ich kierunku.

      Wstrzymali oddechy i zamarli w oczekiwaniu. Coś się skradało i było coraz bliżej. Krzaki trzęsły się coraz mocniej, trzasnęła jakaś gałązka, usłyszeli sapanie i nagle z kępy zarośli wyłonił się czarny nosek. Węszył przez chwilę, a potem schował się z powrotem.

      „To chyba nie ryś” – zdążyła pomyśleć Emilka i wówczas z krzaków wyłonił się w całej okazałości wspaniały rudy lis.

      Szybko przełknęli rozczarowanie, bo zwierzę było przepiękne: grube zimowe futerko, gęsta ruda kita, bystre oczka rozglądające się na wszystkie strony i długi pyszczek, zbliżający się ostrożnie do pachnącej kaszanki.

      „Jaki cudny!” – pomyślała podekscytowana dziewczyna. Odnalazła dłoń Piotra i ścisnęła ją, a on odwzajemnił uścisk i uśmiechnął się, nie spuszczając oka z liska.

      Lis chwycił przynętę i umknął w krzaki, ale po chwili wyszedł jeszcze raz i obwąchał całą okolicę, jakby miał nadzieję, że znajdzie gdzieś jeszcze podobny smakołyk. Kiedy przekonał się, że niczego więcej nie ma, zniknął w zaroślach. Dopiero teraz młodzi badacze życia zwierząt spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się, wciąż trzymając się za ręce.

      – Śliczny był! – westchnęła z zachwytem Emilka.

      „Ty jesteś śliczna” – chciał powiedzieć Piotr, ale się nie odważył. Popatrzył tylko na nią i pokiwał głową z entuzjazmem.

      – Co prawda to nie ryś, ale musi nam wystarczyć – odpowiedział. – Chodźmy, bo zaraz chyba przymarzniemy tutaj do ziemi i będziemy musieli zostać aż do wiosny.

      Rozdział 5

      Wracali przez las potwornie zmarznięci, ale zadowoleni, że ich wyprawa nie była na marne. Kiedy znajdowali się w połowie drogi do Leśnej Ostoi, niebo przysłoniły gęste ciemne chmury i zaczął prószyć śnieg. Najpierw był to taniec śnieżynek, powolny, łagodny, sprawiający, że cały świat zdawał się spokojniejszy, pogrążony w półśnie; po chwili jednak śniegowych gwiazdek zrobiło się znacznie więcej, zawirowały w powietrzu, niesione coraz silniejszymi podmuchami wiatru. Gdy Emilka i Piotr weszli już do dworskiego ogrodu, rozpętała się prawdziwa śnieżyca.

      – Ale zamieć! – zawołała Emilia i wbiegła pod rozłożystą jabłonkę, która rosła w głębi ogrodu.

      Duże drzewo stało w otoczeniu trzech sosen, więc wszystkie razem dawały niezłą ochronę, co młodzi ludzie odkryli jeszcze latem, gdy złapała ich prawdziwa ulewa. Przeczekali wtedy nawałnicę, siedząc wygodnie w otulinie drzew i przyglądając się białej ścianie deszczu, która zawładnęła światem. Teraz СКАЧАТЬ