Dom sekretów. Natalia Bieniek

Чтение книги онлайн.

      Mieszkanie Goldmanów składało się z sześciu wielkich pokoi, których okna wychodziły na dwie strony: na ulicę i na podwórze. Z wewnętrznych okien widać było podwórko-studnię oraz boczne oficyny. I tu właśnie kontrast pomiędzy zewnętrzną częścią parceli a jej dziedzińcem był najbardziej widoczny. Oficyny, proste w architekturze, nie miały żadnych zbędnych zdobień. Przypominały bałuckie czynszówki, choć znajdowały się parę kroków od głównej ulicy miasta. Cóż za szczególny kontrast: przepych fabrykanckich pałaców tuż obok tanich czynszówek, gdzie mieszkania składały się z dwóch niewielkich pomieszczeń. (Może czasem trzech). Nadal jednak był to dobry adres i relatywnie przyzwoite warunki życiowe. W biedniejszych rejonach Łodzi mieszkano najczęściej w lokalach jednoizbowych.

      Naprzeciwko głównej oficyny stały poczerniałe ze starości drewniane komórki, które straszyły w nocy i przygnębiały w dzień. Kiedy Sara Goldmanowa wyglądała przez okna wychodzące na ulicę, widziała jeden z bardziej ekskluzywnych łódzkich hoteli, gdy zaś wyjrzała na podwórko, miała przed oczami zniszczone drewniane szopy. Wisiały między nimi sznurki z praniem, na ziemi zawsze leżało błoto, a przy wejściu do pralni tutejsze grube baby w łachmanach, skupione dokoła żeliwnej pompy, bez przerwy jazgotały w kilku językach. Brudne dzieciaki ganiały w berka lub grały w chłopka.

      Pomimo jaskrawych kontrastów wszyscy tu się znali. Jedni lubili sąsiadów bardziej, drudzy mniej, lecz znali się wszyscy i każdy wiedział, co u kogo słychać.

      Pierwsze z mieszkań w prawej oficynie zajmował szewc z rodziną, Szmul Rozenblatt. Sześć młodych gąb do wykarmienia i szewcowa stale w ciąży. Na dole w lewej oficynie mieszkała samotna nauczycielka z pensji dla dziewcząt, panna Jadzia. Doprawdy dziwne to miejsce do życia dla niezamężnej panny z dobrej rodziny. Następnie stolarz i jego syn Antoni. Można by wymieniać długo.

      Na strychu ulokował się nałogowy pijak, Siergiej, były rosyjski żołnierz, który nie załapał się na wymarsz swoich rodaków z miasta po zakończeniu wielkiej wojny i tkwił z butelką wódki w dłoni wpatrzony w lufcik.

      Och, dużo tu było tych ludzików – używając sformułowania tęgiej praczki z parteru, Frau Langer – „jak mrówków”! „Jak mrówków ci tu ich, pani” – gadała swoją gwarą plotkara Felicja, w złości machając na dzieciaki ścierą i pomstując na zrzucone pranie do kolejnej ze swych szarych klientek, która stała w błocie, zdumiona harmiderem i ściskiem na tak małym podwórku.

      Trzeba jeszcze wspomnieć o starej Królowej z parteru sutereny. Zbieżność nazwiska z monarszym tytułem była przypadkowa i nie miało ono nic wspólnego z władcami jakiegokolwiek państwa, gdyż wdowa po Józefie Królu nie panowała nawet nad samą sobą i własnym umysłem. Była barwna także z wyglądu; omotana w szale i łachmany dowolnych wzorów i kolorów przesiadywała na rozchwianej ławeczce przy drzwiach do oficyny, gdzie z rosyjskim przyśpiewem rozmawiała z gołębiami bądź szczurami, a także, jak twierdziła, z aniołami i diabłami.

      Wdowę po Józefie Królu nazywano też czasem Królową Żabą. A to dlatego, że nie miała jednej nogi i poruszała się o kulach, skacząc niczym żabka. Kiedy i dlaczego straciła nogę, nikt nie wiedział. I zapewne nie chciał wiedzieć. Królowa potrafiła snuć przeróżne opowieści. Nigdy jednak o sobie samej. Zawsze wyłącznie o innych. O sąsiadach wiedziała wszystko i hojnie się tą wiedzą dzieliła z każdym, kto zechciał jej posłuchać.

      Najstarsi mieszkańcy pamiętali ją siedzącą zawsze w tym samym miejscu i w takiej samej formie. Jakby czas się dla niej zatrzymał.

      Wyglądała jak Cyganka, a choć nią nie była, często wróżyła tym, którzy wchodzili na podwórze do praczki czy do szewca. Mówiła zaskakujące rzeczy – na przykład poprzedniej służącej Goldmanów wywróżyła pięknego księcia na koniu, pośród przyrody i zwierząt. Istotnie dziewczyna niebawem zapałała uczuciem do kowala z podmiejskich Grotnik i rzuciła posadę u Goldmanów. W tym przypadku Królowa nie mówiła bzdur.

      Opowiadała niestworzone historie każdemu, kto się nawinął. Główną słuchaczkę miała w osobie bezpośredniej sąsiadki z podwórza, Inki Hiacynt, której ciotka prowadziła w suterenie magiel i zakład szycia kołder. W związku z tym na podwórku ciągle odbywało się darcie pierza, a Inka przesiadywała na stołku obok Królowej i drobnymi dziewczęcymi paluszkami skubała białe piórka. Trwało to godzinami, więc Inka i Królowa nauczyły się tolerować siebie nawzajem. Gadanie Królowej było dla dziewczyny miłym urozmaiceniem płynących jednostajnie dni.

      Większość ludzi wpuszczała słowa СКАЧАТЬ