Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vrou wat hom as volwasse man dom en minderwaardig kon laat voel. Aan homself kon laat twyfel. Sonder dat sy dit eens besef het. Maar nou is dit verby.

      Selfs in die bietjie maanlig kan hy sien die huis is skaars meer as ’n krot. Sy verdien dit. Sy verdien elke ding wat in haar lewe skeef loop. En hy is gelukkig nie al een wat dit besef nie.

      Om te dink hy moes vroeër vanjaar by ’n vroumens intrek om ’n dak oor sy kop te hê, terwyl Vasti al die tyd in daardie grênd meenthuis by Hartbeespoortdam gebly het. In die twee jaar wat sy van sy radar verdwyn het, het sy behoorlik vooruit geboer. ’n Kelim op die vloer. Goeie meubels. En al daardie mooi breekgoed. Hy wou toe al klaarmaak wat hy weet hy moet klaarmaak as hy uiteindelik rus vir sy siel wil kry. Maar toe is sy nie daar nie. Sy humeur het die oorhand gekry. En toe sy wel opdaag, was hy reeds weer buitekant.

      Dit was seker dom om daardie klip na haar te gooi, maar dit was van woede en frustrasie. Daarna moes hy vinnig gat skoonmaak. Soos dit is, het hy net-net weggekom toe die bure alarm gemaak het. Hulle moes die glas hoor breek het, maar was gelukkig te banggat om ondersoek in te stel.

      Maar nou kan hy uiteindelik die bek van die rewolwer in die hoer se gesig druk. Egskeiding se moer, Vasti is syne en sal altyd syne wees. Hy het haar ingebreek. Hy het haar mak gemaak. Hy sou haar dalk nog laat staan het as sy haar bene toegehou het, maar die gedagte dat ’n ander man was waar hy was, kan hy nie verdra nie. Hy wil haar nie meer hê ná wat hy vandag van haar en daardie fokker gehoor het nie, maar fok weet, ’n ander man sal haar ook nie kry nie. Veral nie daardie doos nie.

      “Dolf!” Die uitroep is sag en die stem bekend, maar hy ruk van die skrik. Verdomp! Sy hand gaan na die rewolwer wat hy in die holte van sy rug agter in sy broek gedruk het.

      “Hierso,” kom die fluistering.

      Hy stap op die geritsel af, koes toe hy amper teen ’n boomtak vasloop. “Wat de fok maak jy hier?” fluister hy ergerlik terug.

      “Jou dom drol.”

      Dolf kyk om. Hoe kan die stem nou skielik van agter hom kom? Die geluid was . . .

      Iets beweeg deur die lug. Hy koes instinktief, maar nie vinnig genoeg nie. Die hou teen sy agterkop is so hard dat sy knieë knak. Die volgende hou tref hom reg teen die voorkop. Die derde een ontplof teen sy slaap.

      “Vrek, vark,” hoor hy voor hy by die rivierwal afgestamp word. Die water vou yskoud oor hom. Sy asem ruk onwillekeurig in en hy sluk ’n mondvol stink water net voor iets in hom afskakel.

      Saterdag 31 Maart

      Dis vroegmiddag toe Vasti vir oulaas terugstaan van die skildery af. Sy bestudeer dit ’n laaste keer voor sy dit na die kamer neem wat nou as stoor dien en daarin toesluit. Sy bêre die sleutel onder ’n Delft-windmeultjie wat hol is van binne en op die gang se boekrak staan. Toe eers neem sy haar kwasse en palet deur na die kombuis om dit vir ’n verandering behoorlik skoon te maak.

      Sy is tevrede met die werk wat sy uitgerig gekry het. Vandag sal sy nie aan ’n nuwe doek begin nie, al roer ’n nuwe gedagte reeds die webbe van haar onderbewuste. Dis in elk geval nou heeltemal te warm. Die koel nag het vanoggend omgeswaai in bergwindhitte. ’n Asemlose, suurstoflose hitte.

      Die Chagall-afdruk in Stiaan Sonnekus se spreekkamer wil haar nie los nie. Icarus en Daedalus bly by haar spook. Die storie van Ariadne en Theseus ook.

      Daar is ’n paar van haar eie bokse met boeke wat nog uitgepak moet word. Sy kan dit net sowel vanmiddag doen en klaarkry, haar boek oor mitologie miskien opspoor. En haar kunsboeke ook. Sy wil weer ’n bietjie kyk na Picasso se minotaurus-etse. Die internet kan mens net so ver help.

      Dis wonderlik om weer ’n mate van energie te hê. Twee nagte se slaap sonder die oormaat drome wat haar in haar minder goeie tye teister, het haar goed gedoen. Sy het haar wel laas nag oor ’n mik geskrik toe sy hier om en by twaalfuur wakker geword het van die oewervoëls wat begin tekere gaan het. Nadat hulle bedaar het, het sy egter verstommend gou weer aan die slaap geraak. Was waarskynlik ’n slang of ’n ding.

      Sy het nog nie weer ’n Dolf-oproep gekry nie; óf hy het besluit om die aftog te blaas en met sy lewe aan te gaan, óf hy is aan die planne maak. Die gebrek aan oproepe is vir haar amper nog meer senutergend as die oproepe self. Noudat sy weet hy het haar opgespoor, kan sy haar daarteen staal dat hy gaan bel. As hy nie bel nie, weet sy nie wat om te verwag nie. Miskien is dit juis sy doel. Hy het dit nog altyd geniet om kat en muis te speel, al was dit nooit so subtiel nie. Miskien het die interdik hom versigtiger maak.

      Sy droog die palet met ’n hand vol papierhanddoeke af en skud die kwasse uit voordat sy hulle punte weer met haar vingerpunte vorm. Sy maak hulle met die kwaspunte na bo in ’n leë koffiebottel staan om droog te word en skink vir haar van die wyn wat die vorige aand oorgebly het voordat sy na die sitkamer deurstap.

      Al wat sy kan doen, is wag en sien wat gaan gebeur. Ten minste is daar nou nog ’n skildery klaar. Iets om agter te laat as Dolf haar van die gras af maak, veilig toegesluit sodat hy nie sy hande daarop kan lê nie.

      Vasti bekyk die boekrak takserend, skuif die enkele kunsboeke wat reeds daarin is na die heel onderste rak om plek te maak en sleep een van die swaar kartondose nader. Sy gaan sit kruisbeen op die mat en begin die boeke volgens onderwerp in stapeltjies om haar pak. Daarna alfabetiseer sy die stapeltjies voordat die boeke staanplek in die boekrak kry en sy die volgende boks nadertrek.

      Sy wil die laaste paar boeke in die rak in skuif toe daar ’n handvol foto’s uit een van hulle fladder. Vasti glimlag suur. Die boonste foto is in die helfte geskeur en toe met kleeflint aanmekaar vasgeplak. Die kleeflint het vergeel en hou die twee stukke foto met moeite bymekaar. Sy en Dawid lyk so verskriklik jonk op die foto, maar dit is darem ook al meer as twee dekades gelede geneem.

      Net ’n maand of wat voordat hy onverwags met haar uitgemaak het. Sy was verward en seergemaak, veral toe sy agterkom hy glo die storie dat sy ’n maklike meisie is en sê haar daaroor af.

      “Hoe kan ek ’n maklike meisie wees as ek nog ’n virgin is, Dawid!” het sy uitgeroep.

      Hy het haar net met afkeer aangekyk en sy kop geskud. “Ek is nie ’n idioot nie, Vasti. Ek weet wat mens alles kan aanvang sonder dat jou maagdevlies iets oorkom.”

      Sy het nie die vaagste benul gehad waarvan hy praat nie.

      Die volgende jaar toe sy terug is universiteit toe, was Dolf daar om te troos. Vir ’n paar maande het hy daarin geslaag om sy blink kant vir haar te wys. Stadigaan het die ergste seer oor Dawid afgestomp geraak. Nooit weggegaan nie, net versag. Sy het gedink Dolf glo haar dat sy nie ’n maklike meisie is nie. Dolf het geluister wanneer sy oor Dawid gepraat het, haar vasgehou wanneer sy gehuil het. Geleidelik het sy uit die moeras van haar eerste liefdesteleurstelling geklim. Sy het nooit oor Dolf gevoel soos oor Dawid nie, maar sy het haar verbeel sy is verlief op hom. Het haar sy liefkosings laat welgeval, selfs begin geniet. En toe gebeur daardie aand in die buitegeboutjie op die kampus.

      Vasti kyk na die res van die foto’s. Tipiese universiteitsfoto’s van haar en Dolf en haar en Runa, selfs een van Runa en Dolf saam. Dit is geneem op die eerste en enigste aand wat die drie van hulle ooit saam uitgegaan het. Sy het gedink sy kan só Runa se agterdog teen hom opklaar, maar die twee het van die begin af geen ooghare vir mekaar gehad nie.

      “Sy is ’n bitch en vrek lelik boonop,” was Dolf se reaksie ná daardie aand. Hy het geweier dat Runa ooit weer saam met hulle uitgaan. Nie dat Runa in elk geval hoegenaamd wou nie.

      Daarna moes Vasti byna daagliks hoor hoe die een die СКАЧАТЬ