Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het haar nommer – maar hy? Nee, dis laf. Om nie eens van Stiaan Sonnekus te praat nie.

      Vasti stap terug na haar slaapkamer. Met so min klere in die kas, is dit maklik om te kies. Terwyl sy haar jeans aantrek, wonder sy waarom Nicholl haar so ongemaklik laat voel het. Gedurende die skeiprosedures was hy so professioneel as kan kom, behalwe dat hy regtig buitengewoon baie moeite gedoen het om haar te help.

      Sy trek die rits van haar jeans op. Die broek gaap om haar middel. Too bad. Geld vir nuwe klere is daar voorlopig nie. Omdat sy bang is vir skuld, is sy nie op die rand van bankrotskap nie, maar sy sal baie versigtig moet leef. Sy rammel deur haar kas, kry ’n los trui uit en gooi dit oor haar kop. Dis saans koelerig al is dit bedags warm. Sy gaan staan voor die vollengte-spieël vol barsies wat aan die binnekant van die kasdeur gemonteer is. Sy skud haar hare los uit die trui se greep en pluk-pluk aan die halslyn. Die ivoorkleurige trui verberg die lospassende jeans, maar die V-nek is effens diep.

      Die voordeurklokkie lui. Een van die huurders destyds moes die ding laat installeer het, want in haar kinderdae was daar nie een nie. En sy kan nie dink dat haar pa hom aan so iets sou gesteur het nie. Dit sal Runa wees. Sy glip leerplakkies aan haar voete en trek die moue van die trui op.

      Veiligheidshalwe kyk sy tog maar eers deur die sitkamervenster. Met haar kort donker hare en kleinerige bruin oë agter die dik brilglase, is Runa geen skoonheid nie. Die smal heupe, die groot boesem, die maag wat rond teen die T-hemp bult en die plat sitvlak wat die denim sakkerig laat hang, help ook nie. Sy lyk nog nes twee jaar gelede met die begrafnis. Runa sien haar raak en steek vir haar tong uit.

      Vasti lag en maak die deur oop. “Hi.” Sy vat die pizzaboks aan.

      “Hi, jouself.” Runa soen haar op die wang, staan dan terug en kyk Vasti op en af. “Jy lyk nie so sleg soos wat die groot diere sê nie, maar waar is die res van jou?”

      “Agtergelaat saam met ’n klomp ander bagasie.” Dis nou voor Dolf weer haar lewe binnegedring het, sou sy kon byvoeg.

      Runa oë haak vir ’n oomblik vas by die ronding van Vasti se borste waar die V-nek gaap. “Gelukkig het jy nie al jou bagasie agtergelaat nie.” Sy grinnik en hou ’n bottel rooiwyn in die lug. “En gelukkig kan ons jou wederkoms behoorlik vier.”

      “Nou toe, kom in.” Vasti sluit die deur agter hulle. Suzie kom rek-rek uit die slaapkamer gestap, gee Runa een kyk en draf stywestert terug in die kamer in. Vasti hoor hoe sy met ’n dowwe plof weer op die bed spring.

      In die kombuis skakel Vasti die oond aan en diep ’n vuurvaste bord op uit een van die kaste.

      “Jou kaste is altyd so verdomp netjies,” kom dit amper verwytend van Runa wat deur ’n laai rammel en dan ’n kurktrekker raakvat. “Dis een van die redes hoekom ek daar op Potch aanvanklik niks van jou gehou het nie.” Sy gee haar skewe glimlaggie en druk die skerp punt in die kurk. “Jy was ’n pyn in die gat.”

      “In die skoolkoshuis al aangeleer daar is meer beweegruimte as mens netjies is.” Vasti pak die pizzastukke versigtig in die bak. “Mmm. Dit lyk goed. Four Seasons?”

      “Is daar ’n ander soort pizza?” Die kurk plop uit die bottel. “Waar is jou glase?”

      “In die kas agter jou.” Sy buk en skuif die pizza in die oond, hoor die wyn teen die bol wande van die glase klots. Sy kom orent en vat die glas wat Runa na haar toe uithou. “Dankie.” Sy ruik behaaglik aan die rooiwyn. “Jy bederf my.”

      “Net die beste vir my gunsteling-kunstenaar, wat natuurlik ’n contradiction in terms is, want kunstenaars leen hulle nie daartoe om geliefd te wees nie – nie by hulle agente nie.” Sy lig haar glas. “Cheers.”

      “Cheers.” Vasti klink haar glasie teen Runa s’n. “Op vriendskap. En oksimorons.”

      Runa teug diep aan die wyn. “Hmm. Nie sleg nie.” Sy knik in die rigting van die gang. “Kom wys my eers waarmee jy jouself besig gehou het vandat ek jou werk laas gesien het.”

      Vasti kyk ongemaklik na Runa. “Ek dink nie jy gaan baie beïndruk wees nie. Runa, ek . . .” Die redes wat sy wil gee, klink ineens sinneloos.

      “Ek kon aan die laaste goed wat jy gestuur het, sien jy is al weer op pad na ernstiger goed, Vasti. Aan die foto’s van die goed wat daardie mal haas geruïneer het ook. Wys my hoe erg dit is, dat ek weet hoe hard ek jou teen die agterkop moet klap.”

      Vasti huiwer, maar mik dan tog ateljee toe. “Dis erg. Selfportrette, maar daar is ook twee kamers. Nadat ek uit die hospitaal gekom het, het kamers my begin fassineer.”

      Runa kom tot stilstand voor die skildery op die esel. Sy staan ’n entjie terug, gee ’n tree dié kant toe en dan daardie kant toe, korrel deur haar vuis. “Shit.”

      Vasti lig haar wenkbroue vraend. Sy kan nie Runa se stemtoon plaas nie. “Is die skildery shit, of was dit nou maar net by wyse van spreke?”

      Runa skud haar kop. “Wys my die ander.”

      Vasti haal een ná die ander te voorskyn. Twee selfportrette, een as kind en een as jong meisie, vorm ’n drieluik met die volwasse beeltenis op die esel. Dan haal sy die kamers uit. ’n Hospitaalkamer, strak en wit met ’n verwronge venster sonder uitsig. ’n Sitkamer met die skemerlamp aan skerwe en ’n blompot omgegooi, die koffietafel op sy sy.

      “Daar is iets ontstellends in elkeen van hulle.” Runa kou haar duimnael. “Jy weet ek smous nie ernstige goed nie, maar selfs ek kan sien dis uitstekende werk, Vasti. Ongelukkig van die soort wat nie verkoop nie. Mense koop nie ontsteltenis nie. Veral nie op Bredellsdorp nie. Dis Portchie-kontrei hierdie, nie Picasso nie.”

      “Picasso! I wish. Maar ek kan nie meer net vir ander mense, net vir maksimum inkomste verf nie, Runa. Ek kan nie verduidelik nie. Dis net hoe dit is.” Vasti hoor die bewing in haar stem en wonder geïrriteerd of sy ooit oor die grenserigheid gaan kom.

      Runa moes die wanklank gehoor het. Sy kyk om na Vasti, slaan dan haar arm om haar skouers en druk haar teen haar ruim boesem vas. “Toe maar, ou girl, laat dit aan ou Runa oor. Smous sal ons hulle probeer smous. Selfs daardie Paas-skildery as jy dit eendag klaarmaak.”

      “Regtig?”

      “Kan niks belowe nie, maar kom ons kyk hoe dit gaan.”

      “Dankie, Runa, dis al wat ek vra. Net jammer die eerste twee skilderye in die Paas-triptiek is daarmee heen. Ek weet nie of dit eens die moeite werd is om die derde een klaar te maak nie.” Vasti sluk die dreigende trane moeilik weg. “Skuus. Ek is sommer simpel. Kom ek gaan kyk of die pizza warm genoeg is. Gaan sit solank.” Sy draai onder Runa se plomp arm uit en stap die gang af.

      Sy wens Runa het nie na die Paas-skildery verwys nie. Dis die een mislukking wat sy haarself nie kan vergewe nie. Haar onvermoë om Opstanding klaar te maak, is die simbool van haar mislukte lewe. Die bewys dat sy haar nie uit die moeras van haar bestaan kan lig nie.

      7

      Runa het reeds ’n CD gesit in die spelertjie wat aan Dolf se woede ontsnap het en twee kussings op die vloer by die koffietafel gegooi toe Vasti die sitkamer met die pizza binnekom.

      “Ons hou piekniek vanaand.” Runa gaan sit op die een kussing.

      “ ’n Piekniek met Pavarotti and Friends?”

      “Dis СКАЧАТЬ