Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het dit al drie keer gebeur. Volgens Gail elke keer ’n reusesukses. Die eerste keer het hulle swinger-vriende van Pretoria hier gehad. Teen die tyd dat sy die tweede naweek gereël het, het Gail egter reeds eendersdenkendes in De Koppe geïdentifiseer. ’n Groepie wat, soos hulle, uit die stad uit hierheen getrek het en lankal reeds maats uitruil, maar dit nog nooit op die skaal gedoen het waarin Gail uitblink nie.

      Om van Gail te skei is nie ’n opsie nie. Hy het heeltemal te gewoond geraak aan die lewenstyl wat die miljoene wat sy by haar ryk ma en regter-pa geërf het, moontlik maak. En nadat die ontwikkeling skeef geloop het, is hy pennieloos. Hy het vrede gemaak dat dit nou maar eenmaal die soort lewe is wat hom beskore is. Ook aan homself erken hy het vasgevang geraak in die erotiese opwinding wat in die verbreking van taboes lê.

      Só het hy gedink tot hy vanoggend weer vir Vasti gesien het. ’n Skraal Vasti met die borste van ’n godin. Sonder silikoonhulp. Hy het weer onthou hoe goed sy hom laat voel het. Hoe haar dankbaarheid vir elke bietjie hulp wat hy verleen het hom soos ’n held laat voel het. Hoe sy hom destyds weer kon laat glo aan dinge soos liefde, opregtheid, vriendskap. En tog was sy donkerder sy, soos altyd, al weer by.

      Van daardie eerste dag af het hy Vasti begeer soos hy nog nooit enige ander vrou begeer het nie, met ’n allesoorweldigende drang wat nie net sy liggaam aangetas het nie maar ook sy ego, sy oordeelsvermoë, sy siel selfs. By tye ook sy verstand. En nou is dit erger as ooit.

      Vasti lê lank wakker. Miskien is Runa reg. Miskien ís sy besig om te gly ná al die jare van kumulatiewe spanning, angs en woede.

      Sy sal Stiaan Sonnekus ’n kans gee. Sy sal môre die vraelyste gaan faks en kyk wat hy volgende Woensdag te sê het. En as dit lyk asof hy enigsins hierdie hok waarin sy haar bevind se tralies kan oopbuig, sal sy hom vertel van die stadige uitmergeling van die afgelope twee en twintig jaar wat begin het op daardie vervloekte dag toe sy Dolf Verster ontmoet het.

      Al was hy nie onaantreklik nie, het sy nie van hom gehou toe sy hom die eerste keer gesien het nie. Sy het met die koshuistrap afgekom en hom sien staan waar hy met die eerstejaar op telefoondiens gesels. Hulle het afgespreek dat hy haar ’n halfuur vroeër kom haal sodat hulle eers koffie op die Bult kan gaan drink om die ys te breek.

      Wat sy verwag het van die soort ou wat sal reageer op hulle primaria se versoek aan sy koshuis se huiskomitee om dates te werf vir eerstejaars omdat hulle verplig is om die Donkiedans by te woon, weet sy nie. Nie die room van die oes nie, maar ook nie iemand soos Dolf nie. Iets aan sy houding het haar gepla. Sy kon net nie haar vinger daarop lê nie. Net toe sy oorweeg om weer stilletjies met die trap op te gaan, het hy opgekyk asof haar huiwering sy aandag getrek het. Teen haar beterwete is sy tog ondertoe.

      “Hallo, Vasti.” Sy oë was bruin en blink in die neonlig van die kil voorportaal. Sy het hom nie as wellusteling herken nie, hoofsaaklik omdat sy in daardie stadium in haar lewe nog nooit self wellus ervaar het nie. Verlangens, ja, vreemde gewaarwordings in haar liggaam en soms ’n behoefte om aan haarself te raak, maar ongebreidelde wellus nog nooit nie. Nie eens as Dawid haar soen nie.

      Sy het geknik. “Hallo, jy moet Dolf wees.”

      “Einste. Die volunteer.” Sy oë het oor haar gegly. “ ’n Gelukkige een, al verstaan ek jy gaan vas uit met ’n ou op Kovsies en het net ’n date vir die een aand nodig?”

      “Dis heeltemal reg.” Sy onthou sy het vuurwarm gebloos, want in Dolf se oë was daar spot asook iets anders. Iets wat sy toe nog nie herken het nie. Eers toe hy haar ná die dans probeer opvry het, het sy besef hy het nietemin verwag dit sou meer as ’n enkele vriendskaplike date wees. Dat hy in die eerste plek sy dienste aangebied het omdat hy gehoor het sy is maklik. En toe sy weier om opgevry te word, het dit hom eerder aangespoor as afgeskrik. Dit wat hy nie kan kry nie, het sy later uitgevind, het Dolf veel meer geboei as dit wat hom vrywillig aangebied is.

      Hoeveel hiervan wil sy bieg as sy na Sonnekus toe gaan? Sien sy regtig kans om alles weer op te rakel? Dit met ’n wildvreemde te deel? Sy draai op haar sy. Sy sal môre besluit.

      Stiaan word natgesweet wakker uit ’n nagmerrie. Hy voel outomaties langs hom in die dubbelbed na sy vrou se liggaam. Die lakens is koud en ongekreukel aan haar kant. Dan onthou hy.

      Hy onthou Lillian se kompakte figuurtjie, haar lang swart hare en die koepels van haar wenkbroue. Hy onthou haar uitbundige lag en die blinkwit van haar tande. Hy onthou die glimlag om die lippe wat, soos haar naels, altyd bloedrooi geverf was.

      Stiaan voel die pyn fisiek deur hom ruk en wonder of dit ooit sal beter word.

      Hoe durf hy ander mense probeer help om hulle lewe in orde te kry as hy dit self nie regkry nie? Hoe durf hy vir ’n kliënt sê hy kan haar help as sy bereid is om hard daaraan te werk? En intussen kan hy homself nie eens help nie. Net so min as wat hy sy vrou en dogter kon help. En net so min as wat hy sy dooie makkers daar by die Calueque-damwal kon help.

      Ledemate het wydversprei gelê. Die liggaamlose kop van sy beste vriend reg langs hom. Met sy verpletterde been vasgepen, het Stiaan net aan die gil gegaan totdat iemand uiteindelik ’n naald in sy arm gedruk en die verskriklike werklikheid om hom verdwyn het. Maar dit was net tydelik.

      Hoe het hy durf dink dat hy daarna ’n normale lewe kan lei? Kan trou en ’n gelukkige huwelik geniet? Lillian het hom jare lank ondersteun. Tot sy uiteindelik troos gaan soek het wat hy haar nie kon bied nie. En die “troos” wat sy gekry het, het haar vernietig. Sy kon nie met haar skuldgevoelens en die gevolge van haar daad saamleef nie.

      Voor sy geestesoog sien hy weer die geelbleek kleur van haar blas vel toe hy in die badkamer op haar afgekom het. Die verskriklike rooi van die bloed teen die wit van die bad. So baie bloed uit sulke skraal polse.

      In teenstelling met Liezl. Nie ’n druppel bloed nie, maar ook vir ewig onbereikbaar.

      Haar ontrouheid sou hy Lillian dalk nog kon vergewe het, maar nie haar selfmoord en veral nie dat sy Liezl met haar saamgeneem het nie. Nee, dit kan hy nie vergewe nie. Nie vir Lillian nie, maar veral nie daardie vervloekte vrou wat die oorsaak van alles was nie. Sou sy weet met hoe ’n fel haat sy gehaat word? Kon sy dit nie aanvoel toe sy by sy spreekkamer opgedaag het nie? En toe rig sy nog daardie godskreiende uitnodiging ook.

      Dit gun hom egter ’n voet in die deur, die geleentheid om haar vir inligting te melk. Al is hy amper seker sy vermoede is reg. Sy nuutste “kliënt” sal dit kan bevestig, maar daardie gesprek kan nie in sy spreekkamer plaasvind nie. Daarvoor het hulle ’n private tête-à-tête nodig.

      Sonnekus is so ’n optimistiese naam, het Vasti de Leeuw gesê. Daaraan het hy nie eens gedink toe hy sy ma se nooiensvan begin gebruik en van Pretoria af hierheen getrek het om agter die waarheid te kom nie.

      Dawid word wakker toe Heleen opstaan en badkamer toe stap. Hy luister na haar slaapdom bewegings in die donker, voel na ’n rukkie hoe die bed weer aan haar kant sak en luister hoe haar asemhaling feitlik onmiddellik weer egalig voortgaan waar sy opgehou het toe die natuur geroep het.

      Hy draai om op sy ander sy en maak sy oë toe. Hy het rus nodig hierdie komende naweek. Die praktyk eis sy tol. Hopelik het Heleen nie weer ’n menigte mense oorgenooi nie. Hy sal graag ’n bietjie alleentyd met haar wil spandeer. Hulle het nooit meer tyd om net te sit en gesels nie. Sy is deesdae amper ’n vreemdeling vir hom. Voortdurend op pad êrens heen. Deesdae veral na daardie simpel gym toe.

      Wat hom laat dink hy moet tog onthou om weer haar kar na te gaan. Sy is baie nalatig wat die water en olie betref. Hy sal ook moet kyk hoe lyk die bande. Hy kan nie eens onthou wanneer laas hy daarna opgelet het nie. En Heleen is geneig om te jaag, terwyl sy nie ’n wafferse bestuurder is nie. Dit help ook nie hy kapittel СКАЧАТЬ