Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ latere gebruik.

      Vasti gaan sit kruisbeen op die kussing oorkant haar. Sy wag totdat Runa die slingers kaas onder beheer het voordat sy vir haar ook ’n skyf van die pizza in haar bord skep. Daar is ’n vreemde sensasie op die krop van haar maag. Halfbekend, maar iets wat sy nie die afgelope maand ervaar het nie. Sy’s honger, besef sy dan.

      Tussen die happe pizza deur gesels Runa oor die mees onlangse verkope in die galery en oor een van Vasti se nuwe, ernstiger stillewes wat amper baas gekry het. Die pizza is driekwart klaar toe Runa haar bord wegskuif en met haar rug teen die rusbank leun.

      “Enige letsels oorgehou van jou val?” Sy lig die verminkte sigaret uit die asbak en steek dit aan.

      Vasti sit hulle borde opmekaar en skuif dit na die hoek van die tafel. “Net hier.” Sy lig haar kuif en vee oor die letsel hoog teen haar voorkop. “Dis waar ek die koffietafel se hoek ge-connect het.”

      “Die swyn. Ek sê nog jy moes hom ge-sue het.” Runa teug diep aan die sigaret.

      Vasti trek haar skouers op. “Hoe kon ek bewys dit was Dolf wat my huis omgekeer het? En hoe kan ek hom dagvaar omdat ek in my paniek geval en my kop oopgekloof het?”

      “Nadat hy ’n donnerse klip deur jou venster gegooi het.” Runa snork. “En natuurlik was dit Dolf Verster. Die ding is mal.”

      Vasti sug en hou haar hande in die lug. “Volgens die polisie het hy ’n alibi gehad. Ek het nie eens geweet hy het Pretoria toe getrek nie. Hy woon by ’n vrou in. Krige, dink ek is haar van.”

      Runa snork deur haar neus. “Natuurlik weer die een of ander slet wat hy om sy pinkie gedraai en belieg het.”

      “Niks was vermis nie. Dit was hoofsaaklik vandalisme. Die polisie het baie ernstiger misdade om hulle oor te bekommer as dít.” Vasti kom orent en tel die borde op. “Koffie?”

      Runa skud haar kop. “Het jy nie êrens nog ’n bottel wyn nie?”

      “Net Tassies.”

      “Sal moet doen.”

      Vasti kom terug, gee vir Runa een van die twee bottels Tassies wat sy met hierdie besoek in gedagte aangeskaf het en stap dan na die antwoordmasjien. Sy draai die bandjie terug. “Luister bietjie hier.” Sy skakel die masjien aan. Die geruis en toe die laggie.

      “En dit?” Runa frons, teug aan haar sigaret en druk dit dan dood in die asbak. “Wanneer het dit gebeur?”

      “Net voor jy gekom het, maar dis nou al die derde keer.”

      “Ek sê jou mos, daardie Dolf is so mal soos ’n donnerse haas. Jy moet hom laat opsluit, Vasti. Wat te erg is, is te erg.” Sy draai die prop hardhandig oop.

      “Ek weet nie of dit hy is nie, Runa. Maar daar was ’n ander oproep ook. Ek het die boodskap in ’n oomblik van woede uitgevee, maar dit was definitief hy. Hy het my dus weer opgespoor, maar ek gaan waaragtig nie weer vlug nie. Ek kan nie vir die res van my lewe van adres verander nie.” Vasti verras haarself met haar uitspraak. Sy het dit gedink, maar noudat sy dit hardop uitspreek, klink dit dapperder as wat sy voel.

      Runa skink die wyn in die glase wat reeds dof is van die vetterige vingermerke. “Maar as die ander nie Dolf is nie, wie dan?”

      Vasti trek haar skouers op en vat die glas by Runa. “Ek weet nie.” Sy begin die buitekant van die glas met ’n papierservet skoonvryf. “Ek weet regtig nie.”

      “Wie ken jou nuwe landlynnommer?” Runa steek nog ’n sigaret aan. “En by the way, ek soek hom ook.” Sy stoot haar sigaretboksie nader en haal ’n pen uit haar sak.

      “Dawid en die sielkundige het dit op hulle vorms. O, en Eben.” Vasti krabbel die nommer op die boksie neer.

      “En wie de hel is Eben, as ek mag vra?” Runa sluk fronsend aan die wyn.

      “My nuwe leerling. Ek moes hom die nommer gee sodat hy kan bel as hy sy klasse wil kanselleer. Maar dit was ná die eerste lag-oproep.” Vasti wonder of dit ’n goeie idee was om nog ’n bottel wyn oop te maak. Runa is geneig om maklik vertoorn te raak ná die derde glas.

      “Dis platteland, Vasti. Hy kon ’n pêl van ’n pêl se pa wat by Telkom werk gevra het wat die nommer van sy nuwe bure is nog voor jy dit vir hom gegee het.”

      “Hoekom my dan daarvoor vra?”

      “Who knows?” Runa strek haar bene voor haar uit. “Anyway, van wanneer af het jy privaat leerlinge? Jy het nog altyd net in groepe klasgegee en beslis nie van jou huis af nie.”

      “Van vanmiddag af, en hy is die buurkind. Dit maak net sin. En die geldjie sal help. Dit behoort darem daardie einste telefoonrekening te kan betaal. Maar die kind is ook baie talentvol. Miskien kan jy nog eendag sy goed smous.” Hoekom is sy op die verdediging?

      Runa knik. “Ek soek altyd nuwe talent. Maar daardie lag-oproepe hinder my steeds.” Sy grinnik. “Tensy dit jou shrink is wat jou toets. Of dalk maller wil maak sodat jy langer by hom boer.”

      “Dit betwyfel ek ten sterkste.” Vasti tol haar glas in die rondte. “Ek gaan in elk geval nie weer na hom toe nie.”

      Runa frons. “Hoekom nie?”

      Vasti trek haar skouers op. “Dis duur en ek kan nie die nut daarvan insien nie. Ek moet my situasie self verwerk. Ek kan nie heeltyd op mense leun nie. Dis al erg genoeg dat ek jou, en Nicholl ook, betrek by my probleme. Terloops, hy’t kom inloer.”

      “Hmm, Nicholl het gesê hy gaan ’n draai hier maak. Het jy hom vertel van die oproepe?”

      Vasti knik.

      Runa kyk haar peinsend aan. “Vasti, ek dink regtig jy moet teruggaan shrink toe. Ek en Nicholl kan jou net tot op ’n punt help. En jy het hulp nodig. Hulp wat ons jou nie kan gee nie.” Sy vermorsel die sigaret in die asbak.

      Vasti lag effens senuweeagtig. “Gits, Runa, jy laat dit klink asof ek op die punt staan om gesertifiseer te word.”

      Runa bring ’n vars sigaret na haar lippe. “Dis seker nie só erg nie.” Die silwer sigaretaansteker se vlam vou om die sigaret se punt. Runa blaas die rook uit en die vlam dood. “Maar jy is deur baie dinge, Vasti. En dit wys. Jy het baie verander. Nie alles ten goede nie, hoewel ek graag meer wil hoor van jou dieet.”

      “Natuurlik het ek verander. Dolf het my oor ’n lang tydperk emosioneel verrinneweer. Ek het nie ’n sielkundige nodig om dit vir my uit te stippel nie, maar dis nie te sê ek het terapie nodig nie. Ek kon nog altyd cope. Soos ek vir Nicholl ook gesê het, Dolf sal nie vir ewig met sy speletjies aanhou nie. Jy weet self hoe gou hy met ’n ding verveeld raak. Dit verstom my reeds dat hy nou weer hiermee begin het, maar dit sal einde kry sodra hy iemand meer permanent in sy lewe het. En soos ek gesê het, dit klink asof hy saam met iemand woon.”

      Runa trek haar skouers op. “Maybe, maar jy’t ’n knou weg en ’n sielkundige is jou beste bet om binne die kortste moontlike tyd reg te kom.” Sy sug. “Ek is bekommerd oor jou, ou girl. Jy tree soms heeltemal irrasioneel op en jou oorversigtigheid grens aan paranoia.” Sy beduie na die toe deure en vensters. “Kyk hoe leef jy. Jy antwoord nie ’n foon nie, jy kruip weg agter tralies en ek wed jou jy wil beswyk elke keer as daar iemand aan die deur klop. Jou hande is permanent aan die bewe. СКАЧАТЬ