Die ongebore uur. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Maar jy was presies dit wat jy nou opgenoem het tot . . .”

      “Ek was nie! Liewe land, dink jy ek het in ’n glaskas grootgeword? Dink jy ek loop met toe oë en ore deur die lewe? Ek weet van alles. Ek het baie gesien, dalk meer as jy. Goed. Ek het dit nie self ervaar nie, maar dit beteken nie dat daar iets met my skort nie. Of dat ek van plan was om my lewe soos ’n maagdelike engel te slyt nie. Ek is van vlees en bloed; soos elke ander vrou het ek ook al gesmag na bevrediging. Dieselfde natuur wat die Skepper in ander vroue geplant het, het Hy ook in my geplant. As dit nie jý was wat my maagdelikheid geneem het nie, sou dit iemand anders gewees het. Die een of ander tyd sou dit met my gebeur het. En op vyf-en-twintig sou ek sê dis ook hoog tyd.”

      Hy skud sy kop, gaan sit op die bank, vee met sy hand oor sy kop. “Dit is alles waar wat jy sê, Inge. Maar dit moes nie ék gewees het nie.”

      “Hoekom nie? Of . . . of is daar iemand anders?” vra sy onrustig.

      “Nee! Ek het jou gesê daar was nog nie weer ’n vrou ná my vrou nie.”

      “Of is dit ’n geval dat jy haar nie kan vergeet nie? Nie iemand anders in haar plek kan stel nie?”

      “Nee! Allesbehalwe.”

      “Wat bedoel jy?”

      Hy sug. “Ek en sy was so oud soos jy toe ons getroud is. Vyf-en-twintig. Nie lank daarna nie moes ons uitvind dit werk nie uit nie. Dit was . . . hartstog wat ons by mekaar gebring het, nie ’n diepgaande gevoel wat vir ’n leeftyd moes duur nie. Toe het sy siek geword.” Hy kyk op. “Ek is so bang dis wat met jou gaan gebeur. Een nag van hartstog baar nie ’n leeftyd van huweliksgeluk nie, Inge.” Voordat sy iets kan sê, vervolg hy: “Daar’s veel meer. Ek het afgelei jou lewe wentel om die Meissner-kliniek. Sodra jy hier klaar is, gaan jy terug. Daar is nie plek vir my in jou toekoms nie. Waarom dan met ’n ding voortgaan wat geen toekoms het nie?”

      “Daar is plek vir jou, Günther. Die Meissner-kliniek het altyd plek vir ’n goeie dokter.”

      “Wat laat jou dink ek is ’n goeie dokter?”

      “Die manier waarop jy jou lesings gee. Jou kennis. Jou hele houding. Jy hoort eintlik in die praktyk, nie in ’n lesing­saal nie.”

      “Ek het deur omstandighede lektor geword. Weens my vrou se siekte. As praktisyn was ek te veel uithuisig en toe sy siek word . . . sy het tuis gelê, geweier om na ’n terminale inrigting te gaan . . . Ek het maar later die lektorskap aanvaar.” Hy knik. “Ja, ek moet erken. Ek mis die pasiënte, die praktiese sy van die beroep.”

      “Nou ja? Dis wat jy kan kry as jy saam met my teruggaan Suid-Afrika toe,” glimlag sy breed, hoewel sy besef sy oor-skry die perke.

      Hy frons, kyk haar skerp aan. “Is jy ernstig?”

      “Natuurlik is ek. Wil jy nie graag in die Meissner-kliniek gaan werk nie?”

      “Maar, Inge . . .” Hy gee ’n kortaf laggie, staan op. “Jy praat asof ek sommer net daar kan instap! Wie sê daar is ’n vakature, en meer nog, wie sê ék is die man wat hulle nodig het ás hulle wel iemand nodig het? Jou ouers . . .”

      Sy is glad nie so selfversekerd as wat sy klink nie, maar dit weet hy gelukkig nie. “In die Meissner-kliniek sal ’n dokter met die van Meissner altyd nodig wees.” Sy sien sy frons verdiep en sy vervolg vinnig: “Ek het my ouers reeds van jou vertel.”

      Sy oë word waaksaam. “Wát het jy hulle vertel?”

      Sy lag skalks na hom op. “Maak dit saak? Feit bly, hulle weet van jou en jy is baie welkom daar, in sowel private as professionele hoedanigheid.”

      “Inge . . .” Hy swaai sy hand afwerend. “Jy gaan nou te vinnig. Dit klink asof jy alles al gereël het! Dis my lewe wat jy . . .”

      “Ek is nie besig om jou lewe te reël nie, Günther. Ek het my ouers net van jou vertel, gesê dat jy ’n aanwins vir die kliniek sal wees, en dit is my eerlike opinie. Al wat ek besig is om te doen, is om jou ’n doodgewone aanbod te maak: kom saam met my Suid-Afrika toe en kom sluit aan by die span in ons kliniek.” Soos sy dit stel, klink dit regtig onskuldig. Maar sy het hom voorheen ook ’n aanbod gemaak en sedertdien het hy groot gewetenswroeging omdat hy dit aanvaar het. Hy is openlik agterdogtig.

      “Is dit ál? ’n Blote saketransaksie?”

      Sy skud haar kop, kom stadig nader, knoop haar bloese weer verleidelik oop. Haar hande gly teen sy lapelle op. “Nee,” erken sy eerlik, kyk hom vas in die oë. “Ek het nóg ’n aanbod om te maak. Van persoonlike aard.”

      Hy wil terugstaan, maar haar hande strengel agter sy nek ineen. “Inge . . . Maak toe jou bloese!”

      “Doen jý dit as dit jou so hinder.” ’n Klein glimlaggie skuil in haar mondhoeke. “Maar dit hinder jou nie werklik nie, nè, Günther?”

      ’n Kragtige Duitse uitdrukking ontval sy lippe en haar oë rek effens. Dan kan hy tóg moeilik raak . . .

      “Ek gaan my nie weer laat verlei nie,” waarsku hy streng.

      “Hoekom nie?” vra sy, haar oë op sy mond. “Jy is ’n vry mens. Ek is ’n vry mens. En moet asseblief nie weer ons ouderdomsverskil ophaal nie, want dis nie geldig nie, en jy weet dit. Jy begeer my, Günther. Op hierdie oomblik begeer jy my . . . en ek vir jou. Hoekom nie?”

      “Omdat begeerte alleen nie genoeg is nie! Begeerte het my in ’n gemorshuwelik laat beland, soos ek jou vertel het.”

      “Daar lê veel meer as begeerte tussen ons twee. Ons is op dieselfde golflengte. Ons stel in dieselfde dinge belang. Ons wil ons lewens aan die mediese wetenskap wy.” Sy kyk ernstig in sy oë. “En om alles te kroon, vloei dieselfde bloed deur ons are . . . gelukkig nie só dik dat dit probleme kan gee nie. Ons móés mekaar leer ken, Günther. Dit was beskik dat professor Müller moes siek word en jy sy plek moes inneem. En nou die aand . . . wat gebeur het, moes gebeur . . . sou gebeur het . . . soos dit weer gaan gebeur . . . al weier jy my nou . . .”

      “Jy weet nie van ophou nie, nè, Inge?” vra hy op ’n lae stemtoon, pen haar met sy blik vas en stry teen die magnetisme van die kurwes hier teen sy bors.

      “Nee, ek kan ophou as ek weet dis ’n verlore stryd of dis sinloos. Maar ek sal volhou as ek oortuig is dat daar ’n toekoms vir ons is.”

      “ ’n Toekoms vir óns?”

      “Ja, Günther. Ons twee se paaie loop saam die toekoms in. Daar lê ’n nag tussen ons waarop ons nie ons rug kan keer en elkeen sy eie koers kan inslaan nie.” Haar oë is uitdagend. “Eerlik nou. Jy sal my nooit vergeet nie, Günther . . . al stap ek vandag uit jou lewe uit en sien jy my nooit weer nie. Jy sal my nie vergeet nie . . en ook nie wat tussen ons gebeur het nie. Hoekom my dan uit blote koppigheid wegstoot?”

      Sy kan in sy oë lees dat sy gelyk het. Hy sal haar nie vergeet nie en nog minder die nag waarin hy haar maagdelikheid geneem het. Sy vra sag: “Waarteen baklei jy, Günther?”

      Sy stywe lippe kry skaars die woorde uit terwyl sy liggaam soos ’n laaistok in haar greep bly. “Ek . . . weet nie . . . Ek voel net ek maak misbruik van jou . . .”

      “Ek verseker jou jy misbruik my nie. Trou met my, Günther . . . asseblief?”

СКАЧАТЬ