Die ongebore uur. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Hoekom?” vra sy verbaas.

      “Ek gaan vir ons plek bespreek en dan gaan eet ons uit.”

      Sy frons. Dis nie wat sy beplan het nie. Sy wil nie in ’n vol restaurant met hom sit nie. Sy wil alleen met hom wees . . .“Günther, jy moet asseblief nie verplig voel om my uit te neem . . .”

      “Dis nie dit nie. Ek is net skielik nie meer lus vir die huis nie. Verskoon my net ’n oomblik. Ek is gou terug. Kan ek jou intussen nog ’n sjerrie aanbied?”

      “Nee, dankie.”

      Sy hoor hom in die vertrek langsaan ’n tafel vir twee bespreek en dan is sy alleen. Sy frons. Daar het skielik ’n verandering by hom ingetree toe daar oor sy vrou gepraat is. Sou net die verwysing na haar hom ná twee jaar nog so ontstel? Of is daar ’n ander rede hoekom hy nou skielik amper uit sy huis wil vlug?

      Sy kyk tevrede na hom toe hy weer verskyn. In meer formele drag doen hy die Meissners eer aan. Weer bekyk sy hom asof hy ’n artikel op ’n veiling is en besluit hy sal ’n goeie koop wees.

      Ten spyte van die feit dat hulle hulle tussen ’n klomp mense bevind, geniet sy die ete saam met hom baie. En hoewel die gesprek grootliks oor familie gaan en dit nie juis die ideale bydrae lewer tot die doelwitte wat sy vir die aand gestel het nie, gee sy nie om nie. “Dus was daar twee broers. Günther Meissner het hier in Duitsland gebly en Albert Meissner het Suid-Afrika toe verhuis. En so het die familie in twee verskillende rigtings beweeg en van mekaar vervreemd geraak oor die jare.”

      Sy knik, haar oë peinsend op die glasie voor haar. “En Albert Meissner se kant van die familie het nou uitgesterf. Dis net Günther Meissner wie se naam sal voortbestaan. Jy sê daar is baie manlike Meissners aan jou kant van die familie wat die naam sal kan voortdra?”

      “Ja.” Sy blik rus op die gesiggie wat skielik so somber vertoon en meer om haar op te vrolik as wat hy dit regtig bedoel, sê hy: “Wil jy nie dans nie? Ek is nie ’n watwonderse danser nie, het dit jare laas gedoen, maar ons kan probeer as jy my sal verskoon as ek miskien op jou tone trap.”

      Sy kyk op, wend ’n daadwerklike poging aan om die swartgalligheid af te skud. “Hoekom nie? Ek is ook nie ’n danige danser nie. Dis nie eintlik een van my tydverdrywe nie. Maar ons kan probeer.”

      Sy is kwalik bewus van hom terwyl hulle dans, haar gedagtes met holruggeryde dinge besig. Dis ’n sonde dat Albert Meissner se naam moet uitsterf. Albert Meissner verdien ’n nageslag wat altyd met trots na hom sal kan verwys, wat die naam Albert Meissner vir geslagte wat kom, sal voortdra. Dit durf nie gebeur nie! ’n Albert Meissner moet eenvoudig geskep word en sy is die enigste een wat dit moontlik kan maak.

      Haar oë kyk strak teen sy baadjielapel vas en sy is nie bewus daarvan dat die gesig bokant haar kop ’n ewe strak uitdrukking dra nie. Maar sy gedagtes is nie so ver verwyder van die onmiddellike as hare nie. Inteendeel. Toe die dans tot ’n einde kom, lei hy haar terug na die tafel en kondig aan dat dit seker tyd is om te gaan aangesien môre nog ’n gewone werkdag vir hulle albei is.

      Nie een van die twee vind dit blykbaar vreemd dat hulle op pad terug niks vir mekaar te sê het nie. Albei is te diep in eie gedagtes versonke, heimlik dankbaar dat die ander een nie probeer geselsies aanknoop nie.

      Toe hulle voor die huis stilhou, vra sy: “Het jy nie familiefoto’s nie? Ek sou graag die res van die familie wou sien.”

      Hy aarsel. Dit sal beter wees as sy liewer nou gaan, maar hy antwoord: “Ja. Ek het baie foto’s. Ek sal jou op ’n ander keer wys. Dis nou al baie laat . . .”

      Sy moet baie onnosel wees om nie die skimp te vang nie, maar sy hou haar skielik dikvellig. “Dis nog nie só laat nie. Ek sal dit graag vanaand nog wil sien.”

      Hy het geen keuse nie. Hy moet haar weer na binne lei, en toe sy met die twee albums op haar skoot sit, sê hy: “Die meeste is maar uit my jeugjare en studentedae en jy sal dit seker vervelig vind. Daar is hier en daar ’n familiefoto. Hier, byvoorbeeld. Dis my ma en pa.”

      “Is jy die enigste kind?”

      “Ja, maar ek het ’n klomp neefs en niggies. Wag, hier is hulle.”

      “Kom sit hier langs my en vertel my wie is wie,” nooi sy ongeërg. Sy luister met een oor terwyl sy die hand bestudeer wat voor haar op die album lê. Die fyn hande van ’n dokter . . . Hy is die regte man . . . Ongemerk gaan haar hand na haar midderif.

      “. . . en dis Hanz, Dieter se broer en . . .” Sy voel die bostuk van haar skouers afgly, sien sy hand op die blad ruk. “En hierdie meisie is hul suster . . .”

      “Sy is mooi. Wie is hierdie een?”

      “Dis . . .” Sy kyk vraend op na hom, betrap sy blik glad nie naby die foto’s voor hulle nie. Hy behoort ’n goeie uitsig te hê op wat sy bedoel hy moet sien.

      “Ons kan op ’n ander dag die foto’s verder bestudeer. Dis al laat. Ons moet gaan slaap.” Sy stem klink kortaf, sy lippe is styf.

      “Ek is nog glad nie vaak nie. Is jy?” vra Inge en hou die aartjie dop wat langs sy slaap klop.

      “Ons moet gaan slááp, Inge.” Dit klink soos ’n bevel, maar hy beweeg nie.

      Sy kyk nou reguit na hom, leun nader. “Moet ons?” Sy blik breek weg van die vroulike rondings, sak in haar oë af. “Wil jy régtig nou gaan slaap?”

      Sy hoor hom sy asem intrek. “Inge, jy . . . speel met vuur. Jy is nog te jonk . . .”

      “Is ek?” Haar kop rus byna teen sy boarm.

      Hy frons hewig. “Maar jy weet nog niks van . . . hierdie dinge af nie. Kom, ons moet gaan.”

      Skielik lê haar kop vas teen sy skouer, kyk die blou oë na hom op, voel hy hoe sy hand teen haar kaal vel gedruk word. “Dan is dit tyd dat ek begin leer, nie waar nie?” Die sagte mond hier teenaan sy ken glimlag verleë, soebat: “Ek wil graag leer, Günther.”

      Sy hoor hoe hy sluk. Sy lippe stry nog, maar sy hand bly waar sy dit gesit het. “Inge, ek het jare laas ’n vrou in my arms gehad. Ek wil nie van jou onskuld en onkunde misbruik maak nie, maar ek is net ’n mens. Laat ons nou loop.”

      Maar haar linkerhand beweeg reeds teen sy wang op, streel oor sy oor, gly stadig, sensueel agter om sy nek. “Maar dis ék wat vra. Hoe kan jy dan misbruik maak? Ek wil graag leer . . . maar van jóú leer.”

      Die drukking van haar hand teen sy agterkop laat hom meegee. Hulle oë is enkele sentimeter van mekaar. “Hoekom ek? Ek is jare ouer as jy?”

      “Miskien is dit een van die redes. Ek vertrou jou.” Sy lig haar lippe na syne op, vra op ’n fluistertoon: “Moet daar ’n rede wees? Kan ons dit nie net saam geniet nie?” Haar lippe streel syne rakelings. “Hoekom nie, Günther?”

      “Inge, nee!” Dis ’n uitroep gevul met selfkastyding. “Ek wil jou nie skend nie!”

      “My skend deur van my ’n vrou te maak?” Sy trek effens terug, maar hou haar hand teen sy agterkop. “Ek het al gewonder, as ek so om my kyk, of ek nie dalk die enigste maagd aan Hamburg se universiteit is nie.”

      Sy gesigspiere speel soos selfbeheersing en begeerte teen mekaar stry. “Is СКАЧАТЬ