Die ongebore uur. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ weet. Ek bedoel ’n leeftyd.”

      “Inge, jy kan nie so seker wees dis wat jy wil hê nie! Ek weet jy was ’n maagd en dat jy nog nooit ’n ernstige verhouding gehad het nie. Hoe kan jy so seker wees dat ék die man is met wie jy die res van jou lewe wil deel?”

      “Ek weet dit net. Ek weet ek wil met jou trou . . . en die moeder van jou kinders wees.” Hul oë haak weer in mekaar en sy prewel: “Asseblief, Günther!”

      Bloed en vlees kan net tot ’n sekere punt uithou, selfs al voel dit vir jou jou kop bars oop van die waarskuwings wat jou nugter verstand op jou afskiet . . . soos missiele wat in jou ontplof. Hoekom nie? het sy gevra. Wel . . . hoekom nie? Dit sal ’n verligting wees om hier weg te kom, weg van hierdie huis en sy bitter herinneringe, weg van alles . . . Om ’n lewe saam met ’n meisie soos Inge te begin. Hoekom nie?

      Hy gee ’n sug en met ’n kreun gly sy hand onder haar bloese in. Sy word teen hom vasgedruk. Sy mond vang haar wagtende lippe met geweld vas in ’n soen wat haar duidelik vertel dat die toekoms hare en syne is . . . nes sy dit beplan het.

      In die maande wat volg voordat sy haar finale eksamen aflê en na Suid-Afrika moet terugkeer, laat Inge niks in haar pad staan om die droom wat haar sedert haar kinderdae aanvuur, tot verwesenliking te laat kom nie. In die proses word die waarheid dikwels erg verkrag. Sy voel skuldig daaroor, maar troos haar gewete met die gedagte dat die doel die middele heilig. Niks mag nou meer verkeerd loop nie!

      Dat Günther self ook besig is om sy gewete op allerhande maniere te omseil, weet sy nie. Hy was nog altyd ’n beginselvaste mens en ’n saamblyery het nog nooit sy goedkeuring weggedra nie. Gelukkig sit Inge se ouers in verre Suid-Afrika, en as gevolg van sy oorlede vrou se optrede het sy familie hom afgesterf. Die feit dat ’n student, tien jaar jonger as hy, by hom ingetrek het, het dus nog nie hul ore bereik nie. Maar dit bly aan hom krap, want dié soort ding het ’n manier om op die lappe te kom.

      Hy was geskok toe Inge eendag net sê: “Dit maak nie sin dat ek elke nag hier slaap en soggens vroeg terugjaag na my woonstel toe nie. Ek gaan by jou kom intrek, Günther.” Maar hy moes maar nugter aan homself erken: Wat is die verskil as sy hier intrek of net hier slaap? Die een is so verkeerd soos die ander. En so het Inge haar intrek geneem.

      Sy het haar ouers laat weet dat sy getrek het en hulle ook laat weet dat sy ’n besondere vriendskap met dié dokter Meissner van wie sy hulle al vertel het, aangeknoop het. Hulle moes dikwels lofsange oor hom oor die telefoon aanhoor en teen dié tyd was hulle reeds bekommerd. Wat haar ma gevrees het, het gebeur. Inge het ’n man in Duitsland raakgeloop wat haar moontlik daar sou hou. Hulle het hul dogter verloor . . . en die Meissner-kliniek sy erfgenaam.

      Dis ’n diep bekommerde ma wat haar dogter trompop takel toe hulle weer oor die telefoon gesels.

      “Inge, hoekom dié skielike trekkery so kort voordat jy klaarmaak?”

      Haar dogter besef dat ’n mens net tot op ’n punt met leuens kan vorder en dan moet die waarheid maar uit. Miskien is dit ook beter so. Hoe gouer haar ma-hulle weet wat die situasie is en hulle daarop voorberei om ’n skoonseun saam met hul dogter van oorsee af terug te verwelkom, hoe beter.

      “Dis Günther se adres, Ma. Ek bly hier by hom.”

      Die stilte wat volg, laat geen twyfel by Inge hoe geskok haar ma is nie. “Jy . . . bly saam met ’n man?”

      “Ma, asseblief, dit is ’n alledaagse verskynsel. Dis nie meer snaaks nie. Baie meer mense bly deesdae saam as wat hulle trou. Dis beter so. Maar ek en Günther gaan trou. Ma hoef Ma dus nie te bekommer nie.”

      Die een skok volg die ander op. Elke is byna spraakloos aan die ander kant. “Julle gaan tróú? Het dit al só ver gevorder?”

      “Ja, Ma. Ons gaan trou.”

      “Dan . . . gaan jy in Duitsland bly?” Elke sluit haar oë. Dan het dit gebeur!

      “Nee, Ma. Ek bring hom saam Suid-Afrika toe. Sê vir Pa hy moet solank vir hom ’n pos skep in die kliniek. Hy hoef nie bang te wees nie. Ek waarborg dat hy ’n uitstekende aanwins vir ons sal wees.”

      “Maar, Inge . . .”

      “Mamma, sê groete vir Pa. En hou vir my duim vas vir die eksamen, hoor? Ek is lief vir julle en ek verlang my dood na julle. Tatta.”

      Elke is nog in ’n dwaal toe Horst by die huis kom. Hy sien sommer dadelik daar is fout. “Wat is dit? Het jy toe met Inge gepraat?”

      “Ja.” Sy gaan sit. Horst gaan ontplof!

      Horst Buchner frons en die skielike onrus in hom laat sy stem streng klink: “Wel? Wat is dit? Is sy siek? Of . . .?”

      “Nee. Sy is verlief,” sê sy dan, min wetend hoe ver van die waarheid af dié stelling is. Maar as ’n meisie by ’n man intrek, moet sy tog verlief wees, dan nie?

      “So het ons reeds begin vermoed. Wat verder?” Toe sy vrou nog aarsel, vra hy met ’n skerp blik: “Het sy verduidelik hoekom sy so op die nippertjie moes gaan staan en trek?”

      “Ja.” Dit moet uit, wat ook al gaan volg. “Sy het by Günther Meissner ingetrek – in sy huis.”

      ’n Kort stilte. “Sy het . . . wát?”

      “Horst . . .” Die moeder se oë pleit. “Ek weet dit is net so ’n groot skok vir jou as wat dit vir my was. Maar . . . ons kind is nie anders of beter as ander mense se kinders nie. Ander mense se kinders doen dit; hoekom nie ons s’n nie? Soos sy gesê het – en ons weet dit – dit is iets alledaags. Dis nie meer snaaks nie. Dit word algemeen aanvaar. Niemand knip meer ’n oog daaroor nie.”

      “Jy praat dit goed?”

      Sy kyk pleitend op in sy geskokte oë, want sy is ’n ma en ’n ma sal haar kind tot die uiterste toe beskerm, al is dit ’n stout kind.

      “Natuurlik nie! Maar aangesien hulle gaan trou . . .”

      “O, hulle gaan trou? Goed dat sy ons darem in kennis stel. Iets om voor dankbaar te wees. Darem beter as dat sy ons op ’n dag laat weet sy is getroud.”

      Sy sarkasme maak nie seer nie. Sy weet hoe haar man op hierdie oomblik in sy binneste voel. Sy voel dieselfde. Hy moet van sy woede en teleurstelling ontslae raak.

      “Ja.” Sy aarsel. Sy sal álles moet vertel. “Maar jy is verniet bang sy gaan nou in Duitsland bly. Sy sê sy kom terug en . . . sy bring hom saam.”

      “Om wat hier te kom maak?”

      “Sy . . . sê . . . sy het gehoop . . .” stel sy dit meer taktvol, “dat jy hom in die kliniek sal inneem. Volgens haar sal hy ’n aanwins vir die kliniek wees.”

      Die vermetelheid van die jeug laat ’n ouer dikwels woorde kwytraak wat hy normaalweg nooit gebruik nie.

      “Horst!” Sy vrou kyk hom geskok aan.

      Hy skud sy kop. “Jammer, Elke, maar . . . wie de duiwel dink sy is sy? Klaar hoof van die kliniek? Sy stuur net bevele van oorsee . . sy bring ’n man saam en hy moet in die kliniek aangestel word!”

      Elke se ooglede val. Ja, kinders se optrede is soms só voorbarig en domastrant dat ’n mens sou sweer СКАЧАТЬ