Die ongebore uur. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ se dood. Toe die twaalfjarige Albert, sy oupagrootjie se oogappel en die vanselfsprekende erfgenaam van die Meissner-kliniek, ná ’n stryd teen klierkanker sterf, het net die sewejarige Inge oorgebly op wie hulle hul liefde en drome kon uitstort. Vir Elke en Horst Buchner sou daar nie weer ’n kind gebore word nie, want Elke is gesteriliseer ná komplikasies met Inge se geboorte. Al die drome en ideale en liefde wat vir klein Albert gekoester was, is na Inge oorgeplaas. Miskien het hulle haar onwetend daaronder versmoor.

      Hy tref sy vrou in die kombuis aan en toe hy in haar oë kyk, weet hy presies hoe sy voel.

      “Horst, ons mag haar nie terughou nie.”

      Hy knik. “Nee, ek besef dit. Ek het ook werklik niks daarop teë nie. Dis net . . .”

      Hy soek na die regte woorde en Elke glimlag, lê haar handpalms teen sy bors en sê met begrip: “Ek weet. Jy is bang sy kom nie terug nie. Jy is bang die kliniek gaan haar verloor.”

      “Dit kan gebeur.”

      “Dit kan, ja, maar sy het my die versekering gegee dat sy terugkom, dat sy beslis terugkom na die Meissner-kliniek toe.”

      “Ek hoop sy onthou dit.”

      Meer om haar eie vrese te besweer, sê sy: “Ek dink werklik ons bekommer ons oor niks, my man. Van kleins af is sy en klein Albert deur oupa Albert gedril vir die toekoms wat op hulle wag. Onthou jy, hulle was nog nie eens in die skool nie, maar as iemand hulle gevra het wat hulle eendag gaan word, was die antwoord altyd summier: ’n Dokter, natuurlik! Hulle het in die gange van die kliniek grootgeword.” Getemperde hartseer flits vlugtig in die mooi blou oë. “Vir klein Albert was dit nie beskore nie, maar Inge is op pad om haar kinderdrome te bewaarheid. Sy is in murg en been ’n dokter en sy is van plan om eendag aan die hoof van die Meissner-kliniek te staan, net soos haar oupagrootjie haar vertel het dit sal wees. Ek dink nie ons besef aldag watter geweldige houvas die kliniek op haar het nie.”

      “Ja. Alles wat sy doen en bereik, wentel om die kliniek en om eendag aan die hoof daarvan te staan. Daaraan twyfel ek nie. Laat ons hoop dat dit nie sy houvas op haar sal verloor wanneer sy haar in die vreemde bevind nie.”

      “Dit sal iets baie besonders moet wees wat haar van die Meissner-kliniek sal laat vergeet. Sy is eintlik ’n bietjie behep daarmee. Ons weet dit albei. Onthou jy, op ’n tyd het sy bly karring dat dit ’n sonde is dat die Meissner-naam by oupa Albert uitgesterf het en dat daar nooit weer ’n Meissner aan die hoof van die kliniek sal staan nie. Sy het my soms skuldig laat voel dat ek, toe ek gebore is, nie van die manlike geslag was nie!”

      Haar man glimlag. “Ja, ek onthou. Ons moes haar herhaaldelik daarop wys dat as daar nie ’n manlike Meissner gebore is nie, hy nie gebore is nie. Maar sy het daarteen bly skop, bly sê dis nie reg nie, dis nie regverdig nie.”

      “Ja. Weet jy wat sy eenkeer vir my gesê het? Dat as klein Albert geleef het, hy sy van na Meissner behoort te verander het.”

      Horst frons. “Het sy werklik só sterk daaroor gevoel?”

      “Ja. Sy was toe in matriek. Ek het haar daarop gewys dat dit nie sommer net vir naamsverandering is nie. Jy moet ’n goeie rede hê voordat dit toegelaat word, en een van die redes wat nie aanvaar sal word nie, is ydelheid. Sy het haar baie vererg vir my. Sy het my daarop gewys dis nie ydelheid nie, maar ’n tradisie wat behou word, ter wille van oupa Albert behou behoort te word.” Sy hou ’n bak na haar man toe uit. “Sal jy dit vir my inneem tafel toe? Ag, my man, ons hoef nie te vrees dat Inge die Meissner-kliniek sal prysgee nie. Dit loop te dik in haar bloed.”

      Dit is ook die een ding waaroor Inge se ouers wel volslae sekerheid kan hê. Hulle sou egter geskok gewees het as hulle kon weet dat hierdie skielike gier van haar wel deeglik met die Meissner-kliniek en sy toekoms te doen het. Hulle sou haar beslis minder goedgelowig op die lughawe afgesien het as hulle kon raai dat hierdie geen gier is nie, maar dat hul dogter met ’n spesifieke doel voor oë na Duitsland vertrek, die voltooiing van haar studie eintlik bysaak.

      Inge pas gou aan in die nuwe land. Sy werk van meet af aan baie hard en hou haar ore en oë oop. Haar blik dwaal altyd soekend tussen die duisende studente deur en sy spits haar ore vir ’n sekere van. Sy voel soms bekommerd dat sy die van nog nie op die kampus raakgeloop het nie. Feit is, haar navorsing het getoon dat die Meissners se bakermat Noord-Duitsland is . . .

      So gaan agtien maande verby en hoewel sy ’n paar Meissners raakloop, toon verdere navrae dat nie een van hulle aan haar vereistes voldoen nie. Want dit moet ’n besondere Meissner met ’n spesifieke beroep wees . . .

      Inge is nie onnosel nie. Sy besef dat sy die dag wanneer haar studie klaar is, dalk onverrigter sake na haar land sal moet terugkeer. Soms vertel haar gesonde verstand, waarvan sy beslis genoeg het, haar dat sy van hierdie obsessie – want dit is wat dit is, en sy het dit ook lankal ruiterlik aan haarself erken – moet afsien. Tog bly daar ’n koppigheid in haar vassteek en kan sy haarself nie verhelp as iets in haar steeds soekend bly nie. Dis daardie koppigheid wat haar dan laat redeneer: hoekom nie? As hy haar geval, én die ideale persoon blyk te wees vir haarself en die kliniek, hoekom nie?

      Sy is reeds in haar laaste jaar, toe hy op ’n dag skielik voor haar in die lesingsaal staan. Sy sien die lang, blonde man na die podium stap en haar aandag is dadelik vasgevang.

      Toe stel hy homself voor. “Goeiemôre, dames en here. Ek is dokter Meissner. Aangesien professor Müller ongesteld is, sal ek die volgende ses maande sy lesings behartig. Goed, ons val in op bladsy driehonderd-en-tien.”

      Haar boek bly ongeopen voor haar lê. Sy sit roerloos, kyk net, bestudeer net, luister net en . . . wonder . . . Toe begin haar hart in haar tamboer.

      Meissner. Eindelik staan ’n dokter Meissner voor haar en instink vertel haar hy is die man na wie sy soek. Haar mond voel droog en haar verstand waarsku haar: Stadig, Inge. Hy kan getroud wees. Natuurlik is hy al getroud. Hy moet wees. Sy skat hom so drie-en-dertig. Maar die opgewondenheid in haar wil nie tot bedaring kom nie. Hy mág nie getroud wees nie!

      Dis die een lesing waarvan Inge, die konsensieuse student, later sou getuig sy nie ’n woord gehoor of ingeneem het nie. Vir die res van die dag en so ook daardie aand, gebuk oor haar lesings, kos dit uiterste wilskrag om haar aandag by haar studie te bepaal. Hoe kan sy meer oor hom uitvind? Wat kan sy doen dat hulle persoonlik ontmoet? Hoe kan sy dit bewerk dat hy haar raaksien?

      Meteens is die voor die hand liggende oplossing voor haar: Sy moet sorg dat sy uitblink in sy vak. As hy vrae te stel het, moet sy sorg dat sy die antwoorde ken en vinnig reageer. En op ’n dag kan sy agterbly ná ’n lesing om ’n vraag oor ’n sekere aspek te vra . . . en dan kan sy so terloops laat val dat hulle miskien uit die ver verlede familie is . . . Dit behoort sy belangstelling te prikkel. As sy hom net sover kan kry om haar raak te sien!

      Met hernieude ywer begin sy weer studeer. Veral aan ’n sekere vak gee sy spesiale aandag en die blonde meisie met die blou oë is vinnig om antwoorde te verskaf in die lesingsaal. Die jong lektor kan nie anders as om op te merk met watter intense belangstelling sy elke woord van hom volg nie, en toe sy op ’n dag langs hom huiwer terwyl die lesingsaal leegloop, vind hy dit nie vreemd dat sy nog ’n vraag te stel het nie. Met ’n goedkeurende lig in sy oë gee hy die nodige verduideliking. As al die studente maar so toegewyd was soos hierdie jong dame!

      “Verstaan u nou, juffrou . . . e . . .”

      “Buchner. O, ja, dokter, baie dankie. Ek is jammer as ek van u tyd geneem het . . .”

      “Geensins, juffrou Buchner. Ek is altyd bly om te sien dat my studente vir hulself kan dink en kan СКАЧАТЬ