Die ongebore uur. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ voel sy verleë, wens sy uit haar hart hy was nog ’n vrygesel. Hy sou so ideaal by haar plan ingepas het.

      Soos ’n soet kind gehoorsaam sy: “Dankie, Günther. Ek sal graag kom.”

      “Dis beter. Kom ons reël dit sommer nou. Watter aand pas jou? Vir my is enige aand reg. Kies jy.”

      “Vir my ook eintlik.”

      “Wel dan? Môreaand?”

      “Maar moet jy nie eers by jou vrou uitvind of dit haar pas nie?”

      Sy sien sy gesig verstil. Dan kom sy stem egalig: “Ek het nie ’n vrou nie.”

      “O.” Sy bid net dat haar groot verligting by die aanhoor van hierdie woorde nie in haar impulsiewe uitroep weerklank vind nie. Dis te goed om waar te wees!

      “Dan maak ons dit môreaand. Sal ek jou kom oplaai?”

      “Dis nie nodig nie. Ek het ’n motor. Gee my net jou adres.”

      Ná hierdie gesprek sukkel Inge om haar volle aandag by haar lesings en studie te bepaal. Veral in die lesingsaal waar Günther Meissner die volgende dag op die podium is, vind sy dit amper onmoontlik om te konsentreer op wat daar gesê word. Want Günther Meissner word van hoek tot kant, van bo tot onder beskou, bestudeer, opgeweeg teen die standaarde wat deur die Meissners aan die suidpunt van Afrika gestel word . . . en elke keer kom hy met vlieënde vaandels daarvan af. Koelkop word elke aspek in oënskou geneem, van nader bekyk en getakseer, net soos ’n boer baie versigtig die stoet­ram op die veiling deurkyk om seker te maak dat hy waarde vir sy geld kry. Sy glimlag effens by haarself. Wat ’n vergelyking! Maar dis eintlik presies wat dit is. Sy is besig om ’n stoetram vir die Meissner-nageslagte uit te soek. Sy is bereid om haarself te gee vir haar ideaal, maar dit moet die moeite werd wees.

      “Juffrou Buchner . . .”

      Sy knip haar oë vinnig, dwing haar gedagtes terug na die werklikheid. “Ekskuus, dokter?”

      Daar is ’n fyn glimlaggie in sy oë, maar sy stemtoon is formeel: “Ek het u gevra . . . Toe maar. Maar gee tog aandag, asseblief! Ek herhaal wat ek pas gesê het . . .”

      Toe sy die lesingsaal verlaat, is hy kort agter haar en hoor sy sy gedempte vraag: “Alles nog reg vir vanaand?”

      Sy knik, stap aan en wens die lang dag wil verbygaan.

      Daardie middag bank sy ’n lesing en troos haarself daaraan dat dit die eerste keer in haar akademiese loopbaan is dat sy so iets doen. Sy sal die aantekeninge by een van die ander studente kry. Sy gaan winkels toe en dit kos soek om die regte rok te kry. Toe sy haarself daardie aand in die spieël betrag, voel sy steeds onseker. Is dit nou die regte rok vir die geleentheid? Hy het haar bloot genooi om hul familiegeskiedenis te bespreek. Tog het haar keuse op hierdie rok geval omdat sy wil hê dat hy haar moet raaksien as vrou, nie as die mediese student wat hy elke dag in die lesingsaal sien nie. Dis ’n pragtige rok, en eintlik gans te duur vir ’n student se sak. Dis die sagste blou met eenvoudige, klassieke lyne en ’n los bostuk wat oopskuif om die vroulike rondings subtiel ten toon te stel. Sy maak die bostuk los en laat dit oor haar skouers na agter gly. Dis nie die soort rok wat sy al ooit vir haar gekoop het nie, wat sy al ooit gedink het om aan te skaf nie. Dis te . . .e . . . onthullend. Selfs nou voel sy ongemaklik terwyl sy na haarself kyk. Sy kan haar voorstel wat haar má sou kwytraak as sy haar nou moes sien! Maar dan . . . dis ’n belangrike aand vanaand, van die uiterste belang. Vanaand sal háár toekoms en dié van vele ander bepaal. Sy erken aan haarself, hoewel met ’n tikkie vrees en skuldgevoel, dat sy vanaand daarop uit is om ’n man doelbewus te verlei. Die vrees in haar is dat sy dit nie sal regkry nie, want haar amoreuse ervaring is maar baie gering. Die skuldgevoel is omdat sy ’n goeie man, want dit glo sy ís Günther Meissner, doelbewus gaan gebruik om ’n spesifieke plan in aksie te stel, ’n lewensplan waarvan hy nie bewus is nie, maar waarin hy ’n onontbeerlike skakel is.

      Sy kry sy huis maklik aan die buitewyke van Hamburg. Haar motor het net stilgehou toe hy by die voordeur uitstap. Soos sy verwag het, is hy niks anders geklee as in die lesing­saal nie. Hy het beslis net bedoel dat hulle ’n bietjie oor die familie sal gesels. Sy gee voor dat sy nie sy verbasing sien toe sy uitklim en sy blik op haar val nie.

      “Ek het jou plek sommer maklik gekry. Goeienaand.”

      “Dis gaaf. Kom binne.” Hy lei haar na die sitkamer en dis of hy dit teësinnig moet sê: “Jy lyk baie . . . pragtig.”

      Sy glimlag na hom op, voel meteens selfversekerd. Günther is ’n gawe man. Sy sien kans om die pad wat sy vir hulle uitgestippel het, saam met hom te stap. Die Meissner-kliniek en die nagedagtenis van Albert Meissner is dit oor en oor werd.

      “Dankie. Ek het eintlik nie geweet wat vanaand se afspraak presies behels nie en het toe maar besluit om liewer veilig te speel. Veronderstel jy het nog ander deftige gaste genooi en ek kom hier aan met ’n langbroek en los bloese!”

      “Ook daarin lyk jy pragtig,” is sy galante antwoord. Hy laat na om haar daaraan te herinner dat hy uitdruklik gesê het hy wil maar net meer van die Meissners te wete kom.

      “Kan ek jou iets te drinke aanbied? Iets lig? Ek het sterker ook.”

      “Dankie. As jy miskien ’n sjerrie het?”

      Haar blik dwaal deur die vertrek terwyl hy besig is om die drankies te skink en sy vra reguit: “Bly jy alleen hier?”

      “Ja.”

      “Maar iemand sorg darem seker vir jou. Jy het in die restaurant gepraat van ’n groot maaltyd wat op jou wag?”

      “Ja. Ek het ’n middeljarige dame wat soggens inkom en die huis versorg en dan sommer vir my kook ook.”

      “O, dis gaaf. Hoe lank het jy al hierdie huis?” Sy is knaend, maar sy moet eenvoudig alles omtrent hierdie man uitvind. Haar pa sal alles wil weet wanneer hy van Günther vertel word . . .

      “Gesundheit!” Hulle klink glasies en hy neem oorkant haar plaas, antwoord dan asof hy liewer oor iets anders sou wou gesels: “Al ’n hele tyd. Amper tien jaar.”

      “Dan het jy sommer dadelik huis opgesit toe jy klaar gestudeer het?” vra sy verbaas. Voeg laggend by: “Dis min mediese studente wat dit sommer kan bekostig. In elk geval nie op hierdie skaal nie.” Haar blik dwaal weer deur die vertrek. Dis smaakvol en duur gemeubileer. “Jy het goeie smaak,” voeg sy by.

      Sy oë is op die glasie in sy hand gerig. “Dit is my vrou se smaak . . . en ook haar meubels wat sy van haar ouers geërf het.”

      Die skok lê in haar oë. “Maar jy het dan gesê jy het nie ’n vrou nie!”

      “Nie meer nie. Sy is twee jaar gelede dood.”

      Inge leun teen die kussing terug en sit haar glasie met lam vingers neer. Haar hart het byna gaan staan! Dan is hy ’n wewenaar. “Wat het dan gebeur?”

      “Sy het siek geraak en teen die end was die diagnose leukemie.”

      “Was daar kinders?” vra sy gedemp, gespanne. Kinders sal haar planne kompliseer.

      “Nee.”

      Sy laat sak haar ooglede vinnig om haar verligting weg te steek, soek na iets pasliks om te sê. СКАЧАТЬ