Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ lekker. U kon nie intussen aan nog vermiste items uit die huis dink nie?”

      “Nee, inspekteur, ek onthou maar net dat sy altyd Tilla se kettinkie om haar nek gedra het – die goue kettinkie met ’n pêrel en ’n diamant. En ’n goue armbandjie met haar naam daarop. Sy’t nie TV gehad nie. En soos u self weet, die rekenaar is nog daar.”

      Hy staan op. “Ek moet gaan. Maar as ...”

      Iewers na agter in die huis lui die telefoon. Sy beduie hy moet wag en skarrel in die rigting van die geluid. Hy hoor haar verskeie kere antwoord, haar stem verhef. Moet ’n langafstandoproep wees. “Wie?” roep sy. En na ’n rukkie: “Bosch? Sondag ... Ek sal vir haar sê. Ja, sy’s beslis nie hier nie. Maar ek sal vir haar sê.”

      Die voordeur gaan oop. Saar Swarts tree na binne en groet. Haar wange gloei van die hitte. Slierte dik, gladde hare kleef in die klammigheid van haar nek en slape. Sy gooi die hare geïrriteerd oor haar skouers en vee met ’n plathand oor haar voorkop. Daar’s ’n fyn sproeisel sweet bo die swiep van haar donker wenkbroue.

      “Die temperatuurmeter in die kar staan op drie en veertig,” sê sy en lig die dik gerf hare uit haar nek en hou dit teen haar agterkop vas, blaas asem deur lippe wat koorsrooi brand.

      Beeslaar knik onbeholpe, vir ’n oomblik dronkgeslaan deur die warm volheid van die jong vrou voor hom. Dis asof hy haar vir die eerste keer sien, haar gladde vel, die prominente wangbene bokant hoekige kake, versag deur vol lippe en groot, mentgroen oë. Die kontras tussen die oë en die donker hare en vol wenkbroue gee haar ’n seldsame, amper wilde skoonheid.

      “E ... alles goed afgeloop op Postmasburg?”

      “Dankie, ja. Wanneer sal julle klaar wees met haar?”

      “Dit behoort nie meer baie lank te wees nie.”

      Sy verskoon haarself om iets koeler te gaan aantrek. Yvonne Lambrechts het intussen afgelui, maar die telefoon lui onmiddellik weer. Plaaslike oproep, want dié keer antwoord sy meer bedaard. “Ek verstaan. Nee, alles reg, ek sal verduidelik,” hoor hy haar ’n paar keer sê.

      Hy wil net die voordeur oopmaak toe Saar weer haar verskyning maak. Sy is kaalvoet. Klein denimkortbroekie en wit T-hemp wat styf oor haar borsmaat span. Sy’t haar hare in ’n poniestert opgebind.

      Met die bos hare uit haar gesig uit weg, val haar klein postuur weer op. Haar kaal arms en bene is skraal, maar goed gevorm, die spiere sag gedefinieer, die vel romerig olyf. Klein heupe en skouers, wat haar soos ’n jong kind laat lyk – was dit nie vir die vol borste nie.

      “Ek ry vanmiddag saam met Nelmari uit plaas toe,” sê sy en gaan sit op die bank se armleuning, voete op die kussings. Hy sien die getjipte lak van haar vingernaels om die pakkie Camels in haar hand. Vir die eerste keer in maande oorval ’n onbedaarlike rooklus hom. Camels was sy brand. Een van die goed wat hy moes opgee om sy lewe in een stuk te hou.

      “Is dit oukei?”

      Vir ’n oomblik is hy nie met haar nie.

      “Om in die huis in te gaan,” help sy.

      “Ja-ja. Ons is klaar daar.”

      “Ek is bevrees Nelmari kan nie meer saamgaan nie,” sê Yvonne Lambrechts van die deur af. Sy groet Saar met ’n vryfie teen haar wang. “Sy het ongelukkig dringende sake.”

      Saar laat die motorenjin luier – gereed om skielik weer voet in die hoek te sit. Dan skakel sy af, klim uit. Die hitte vou soos ’n droë, warm oondasem oor haar. Die werf lê grafstil. Daar’s niks wat roer nie. Dit voel of hier jare lank al nie mense bly nie, so diep en breed lê die stilte. En die hitte. Sy kyk na die laninkie kleurlose kareebome wat die groot huis van die nuwe, kleiner ene skei – die huis wat Pa nog gebou het vir homself as aftreehuis.

      Sy begin stadig aanstap huis toe. Die gruiserige grond knars hoorbaar onder haar plakkiesole. Sy gaan staan onseker, baklei met ’n sterk drang om om te draai en terug te gaan dorp toe. Tannie Yvonne het gewaarsku – hier’s nie meer mense nie. Die werksmense het dorp toe getrek. Des te meer, besluit sy. Iemand moet tog toesien dat alles reg is, dat die diere versorg is. Here, die diere ... Daarom dat dit so stil is. Sy’t vergeet die honde is ook dood. Sy skop haar plakkies uit, byt hard op haar tande en stap na die agterdeur.

      Die sifdeur maak steeds dieselfde kraakgeluid – die veer kort olie. Sy maak dit oop en laat dit teen haar rug rus terwyl sy die agterdeur self oopsluit. Die bodeur swaai met ’n hoë kiergeluidjie oop na ’n koel, stil skemerte binne. Sy druk met die bol van haar voet teen die onderdeur, ’n ou gewoonte waaroor sy baie raas gekry het. Sarretjie, ’n dama skop ’ie ’n deur so oepe nie! Ja, Outanna.

      Haar oë soek onwillekeurig na die wit skimme van melkemmers net binne die agterdeur. Dis altyd smiddae daar neergesit, bedek met wit kaasdoek vir die vlieë.

      Nou staan daar ’n plastiekemmer met ’n mop en ’n klomp lappe wat stokstyf oor die rante hang. ’n Langsteel-dweil, die bleek klos styf en hard, leun teen die muur – iemand moes dit gebruik het vir skoonmaak. Outanna? Dalk toe die polisie Woensdag klaar was. ’n Rilling kruip oor haar nek en arms.

      Jirre ons, Freddie.

      Dit verg alle wilskrag om haar voet oor die drempel te sit.

      Sy haal diep asem en stap deur die portaaltjie. Swenk regs na die kombuis, verby die spensdeur wat links uitgaan.

      Alles lyk tegelyk bekend en vreemd.

      Die ou koolstoof staan steeds in die hoek van die kombuis, links. Dit word jare lank al nie meer vir kook gebruik nie, eerder ’n bêreplek vir potte en panne. Langsaan staan die gasstoof wat Pa nog ingesit het. Twee ou gasyskaste, leeg, met die deure oop. Outanna het hulle seker leeggemaak en afgeskakel, welwetende dat daar vir eers nie mense hier gaan wees nie. Die res van die vertrek lyk onveranderd: granietwasbak en kouekraan onder die venster teen die oorkantste muur, groot eettafel in die middel van die vertrek. Die ou buffetkas uit die vyftigerjare teen die muur aan die eetkamer se kant, sy horlosie wat stomonnosel die tyd byhou.

      Daar’s ’n foto in ’n houtraam bo-op die kas, Freddie met ’n laggende dogtertjie op haar skoot: dowwe, ligbruin haartjies in ’n donskransie om haar kop en swart amandelogies, skuins soos ’n Siamese kat s’n, haar vel ’n mengsel van goud en olyf, mondjie wat nat en rosig oophang. As jy nie weet nie, sou jy nie sê daar is iets verkeerd met die kind nie.

      Was. Wás iets verkeerd met die kind nie ...

      Die kombuis se binnedeur staan oop, soos altyd. Dit lei na ’n breë portaal met deure na die res van die huis. Links gaan die deur na die eetkamer uit. Aan die oorkantste muur is die deur na Pa en Ma se ou slaapkamer. Die deur staan toe – Pa se lessenaar wat nog steeds direk links van die deur staan, in die hoek van die portaal. Pa se ou rekenaar is vervang, sien sy, met ’n nuwer model. Regs uit is die deure na die badkamer en die gang, wat die voorste deel van die huis in twee skei: dit loop deur die sitkamer voordeur toe, met twee deure wat regs uitgaan na die slaapkamers – haar en Freddie se slaapkamers van vroeër. En die kamers waar ... Sy ril.

      Die gangdeur staan oop. Soos altyd. Hulle het nooit deure toegemaak nie, vroeër. Niks ooit gesluit nie.

      Sy loop versigtig nader. Sy weier om in die gang in te kyk. ’n Donker reuk walm daarby uit, soos ’n vrot asem. Saar maak haar mond oop om nie deur haar neus asem te haal nie. Met ’n lang arm stoot sy die gangdeur saggies toe. Druk hom op knip en sleep dan ’n kombuisstoel nader. Die rugleuning wig СКАЧАТЬ