Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ bly stil, wag seker vir haar om uit te brei, maar sy sukkel.

      “Weet die polisie al iets, Saar?”

      “Nee. Ek dink nie daar’s al enige idee nie. Sover hulle kon vasstel, is daar nie veel gesteel nie. Haar handsak is weg, hulle vermoed dalk ’n paar stukke klere en ’n hangertjie van my ma wat sy gedra het. Niks groots nie. Daar wás ook nie veel om te steel nie.”

      “Die koerante hier het nogal groot gegaan met die storie. Foto’s van jou sus en so. Maria Bosch het my gebel. Sy soek na jou. Hulle werk aan ’n storie vir Sondag se koerant. Sy wou jou selnommer hê.”

      “Ek hoop nie jy’t dit gegee nie.”

      “Nie sonder jou toestemming nie, meisie. Maar jy moet jou maar regmaak. Ek dink dit gaan ’n hoëprofiel-storie word. Met jou sus ... jy weet? Jy’t my nooit eintlik veel van haar vertel nie.”

      Hoëprofiel. Asof dit nou vir Freddie gaan terugbring.

      “Saar?”

      “Ek’s hier, Harri. Ek dag plaasmoorde is nie meer nuus nie. Aan ’t afneem.”

      “Jy dag verkeerd. Dit haal net nie meer die koerante nie. Maar jou suster ... dis anders met haar. Om dit nou kru te stel: sy was baie mooi, jonk, kunstenaar, die koerante sê sy was ’n weldoener in die gemeenskap. Dit gryp mense aan. En die stof het so by so nog nie gaan lê oor die Wonderboom-moorde nie.” Hy verwys na ’n gewilde televisie-sepie, ’n geliefde akteur uit die reeks en sy vrou wat onlangs in ’n motorkaping in Johannesburg vermoor is. Die hele land was in opstand.

      “Hier in die Kaap praat die mense nou van ’n opmars na die Parlement. Saar, is jy nog daar?”

      “Ek’s hier. En ek hoor wat jy sê. Help my net uit met die koerante. Ek sien eenvoudig nie kans nie. Selfs nie eens vir Maria nie. Sy’s ’n pêl en alles, maar steeds.”

      “Is daar iets anders waarmee ek kan help? Ek het al klaar daardie verdorde varing op jou balkon gaan red.”

      Saar glimlag. Sy wens meer mans was soos Harri. Nie soos al die dose wat daar reeds in haar lewe was nie. Wat belangstel tot op ’n punt. En dan kom die ander vrouens uit die houtwerk gekruip. In die geval van haar laaste romanse was dit die man se eie vrou ... En Harri, op wie se skouer sy kan huil, wat net weet hoe om te troos sonder om haar neus daarin te vryf.

      Dan sien sy die groot polisie-inspekteur voor tannie Yvonne se huis stop. “Ek moet gaan, Harri.”

      “Net nog ’n ding. Hoe lank dink jy gaan jy weg wees?”

      Die vraag vang haar onkant. “Ek weet nie. Hoekom?”

      “Ek het ’n opdrag. Eintlik nog net ’n moontlikheid.”

      “En?”

      “Dis bietjie moeilik. Die Britse Sunday Times Magazine. Hulle soek ’n foto-essay oor ... e ...”

      “Jissis, Harri. Hoe kan jy dit eers oorwéég? En jy wil hê ek moet glo hulle het jóú genader? Uit die bloute? Die oomblik toe jou beste vriendin in haar kar klim plaas toe vir die begrafnis ...”

      “Hô-nou, Saar. Dit gaan nie net daaroor nie. Hulle soek iets breër. Die platteland wat ontvolk, die grondkwessie, die vraag of Zimbabwe ook hier kan gebeur. Regtig. En jy weet hoe lank wag ek al vir so ’n break.”

      Saar snuif.

      “Regtig, Saar.”

      “Ek moet gaan, Harri.”

      “Saar...”

      “Ek moet gaan. Ek dink die polisie soek na my. Jy maak soos jy moet. Bye.”

      Sy bly vir lank nog sit nadat sy die verbinding verbreek het. Sit en staar. En dink aan Harri. Harri en sy break. Is waar, hy het al hard probeer. Hy doen eintlik klaar goed as vryskutter, maar hy soek ’n voet in die deur by die oorsese tydskrifte. Hulle betaal tien maal beter. Harri wil sy liefde vir fotografie en sy skryfvernuf laat saamwerk. Sy droom is ’n paar gereelde groot kliënte, Amerikaanse en Britse travel mags, Condé Nast, en ’n storie soos dié is sy groot kans.

      Sy sal hom later terugbel.

      As sy en Nelmari terug is van die plaas vanaand. Haar maag trek onwillekeurig saam, laat haar naar voel. Sy weet nie of sy die stamina het vir wat op daardie plaas vir haar wag nie. Maar sy moet. Sy is Freddie dit immers verskuldig. Sy was nie hier vir Freddie nie. Freddie moes alleen die plaas se dinge oorneem na Pa se dood. Saar het haar rug op alles gedraai, opgeruk en woedend daar in die Kaap sit en broei. En Freddie alleen hier, dapper besig om ’n nuwe lewe te maak. ’n Nuwe lewe wat iemand anders ... Watse soort mens maak só dood? Wie op godsaarde sny sommer iemand soos Freddie se keel af? En ’n kind s’n? ’n Veedief? Nee, dit kan nie. Die manier waarop Freddie doodgemaak is ... Dis amper ... persóónlik!

      Sy sug en trek die karsleutel uit, gryp haar handsak. Sy dink soos ’n dronk tor – al in die rondte. En dis in elk geval te laat. En sy’s besig om te kook in hierdie bakoond van ’n kar. Sy moet uit, al beteken dit sy moet daardie reus van ’n polisiespeurder gaan aandurf.

      Hoofstuk 13

      13

      Yvonne Lambrechts werskaf in die kombuis vir drinkgoed terwyl Beeslaar in die sitkamer wag.

      Hy kyk solank rond. Fotoportrette teen die muur, onder meer ’n ou swart-wit-foto van ’n stralende jong bruid en bruidegom. Moet die tante self wees so ’n vyftigstuks jaar gelede. Nog ’n foto: dieselfde bruidegom, jare later, afgeneem in ’n cowboyuitrusting. Hy glimlag skalks vir die kamera, hoed astrant skeef, ’n sigaret wat windmakerig uit sy mond hang, soos ’n Humphrey Bogart van ouds. Maar sy oë lyk tam, diep lyne om die mond: die lewe het toe anders uitgedraai. Langsaan hang twee afdrukke van hondjies met beteuterde groot oë, asof hulle die man se ontgogeling wil verwoord. Daar’s meer honde in die vertrek: porseleinhondjies in ’n uitstalrakkie teen die muur, geraamde foto’s met brakkies van verskeie groottes en vorme. Staan seker in vir die gebrek aan kinderfoto’s, besluit Beeslaar.

      Hy hoor haar swaar, hinkende voetstappe uit die kombuis aankom.

      “Ek het net ’n paar dinge om uit te klaar,” sê hy as sy haar verskyning maak en hy die koel glas met sap by haar neem. “Is juffrou Swarts hier?”

      Hulle gaan sit.

      “Sy’s by Nelmari, inspekteur. Hulle wil vanmiddag uitry Huilwater toe. Om te gaan kyk of daar ander goed weg is wat julle dalk die ander dag nie raakgesien het nie. Ek dink Saar wil ook by die werksmense uitkom. Jy weet, op so ’n plaas is dit nie net jy en jou eie nie. Jy’s verantwoordelik vir baie mense.”

      “Ek dag die werksmense is weg daar,” sê Beeslaar.

      “Weg? Almal? Ek weet niks daarvan nie.” Sy kyk ongelowig na Beeslaar.

      “Die twee arbeidersgesinne is gister al weg. Sover ek weet, is hulle by familie hier op die dorp. Net die voorman en een ou man is glo nog daar.”

      Die vrou skud haar kop, frons. “Snaaks dat hulle nog nie hier was nie. Mens kan die arme mense seker ook nie kwalik neem nie, inspekteur. Jy weet, daai twee families is al donkiesjare op die plaas, ag, eintlik ’n hele geslag al. Hulle was soos een groot СКАЧАТЬ