Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Maar vreemd. Jy moet hare op jou tande hê om hier te wil oorleef, sê die mense. Een jaar spoel jy weg, die volgende ses vrek alles van die droogte. Dan kom die sprinkane.

      En nou die sindikate ... Watse soort kabouters steel vee? Is dit ’n ander spesie as die dwelmboewe of die motor-merchants van die stad?

      Hier’s dit goed wat tyd vat om te laai, moeilik vervoer, maklik opgemerk sal word. En dis stofpaaie, kilometers en kilometers van die goed. Sommige so gelyk soos ’n teerpad. Ander vol sinkplaat en slaggate. Of sand. Driekwart van die paaie is ongemerk. Gemaak en gelaat staan vir die mense wat hier bly. Wat weet waar hulle is, en waarheen hulle op pad is. Sal nie verstrengel en verdwaal raak soos wat hy self al so dikwels het nie. Daar moet iewers ’n insider wees.

      Hoe ook al. Die spelreëls bly seker dieselfde: jou intelligensiewerk moet topklas wees, jy moet die beste toerusting hê. En jy moet senuwees van staal hê.

      Hy moet net sy kop skuif. Alles is feitlik dieselfde hier as in die stad – tot die omstandighede op kantoor: ervare manne weg, vakuum gevul met snotkoppe sonder opleiding of ondervinding. Lae moraal, wan- en gebrekkige kommunikasie, dose met rang ...

      Speaking of which ... Hy onthou met ’n skok hy moet die superintendent nog bel.

      Hoofstuk 12

      12

      Besit jou eie stukkie Kalahari op Red Sands: Sonskyn 365 dae van die jaar. Asemrowende sonsondergange. Die skaars woestynleeu ...

      Saar staan hande agter die rug en staar. Oopmond, besef sy na ’n ruk, en klap haar kake toe. Die massiewe plakkaat wat een hele muur met venster en al bedek, nooi mense om te belê in ’n stuk kaal aarde kort duskant Upington. Of minstens, vir haar was dit tot nou toe ’n stuk kaal veld. Sand en stof en klip. Maar Nelmari Viljoen verkoop dit aan mense as die paradys. Red Sands. Liewe Here.

      Sy knik afwesig as die mooi ontvangsdametjie aanbeveel sy moet solank sit. Maar sy bly kyk na die plakkaat. As sy die afgelope 48 uur vreemd gevoel het, voel sy dit nou éérs. Nelmari se kantoor is een groot jubeling oor die Noord-Kaap. Ontdek die Groen Kalahari! lees die muurplakkaat: Foto’s van kameeldoringbome met versamelneste; die groen gordel van die Garieprivier; soetwyn uit woestyndruiwe; Augrabieswaterval; wildehonde by ’n reuse duin, woestynleeus teen ’n dramatiese sonsondergang, Kimberley se Groot Gat. En onder die jubelmuur ’n skaalmodel van ’n gholflandgoed omring deur die rooi duine van die Kalahari – Red Sands.

      Saar gaan sit versigtig op ’n moderne gemakstoel, oorgetrek in roomkleur leer. ’n Ottoman, perskepienk en ook in leer oorgetrek, dien as ’n koffietafel. Glansboeke oor die Kalahari en sy wilde diere lê daarop uitgestal. Oorkant staan twee ligte sofas, versmoor in suede-strooikussings in perske en lemmetjiegroen. Die groot ontvangslokaal van die agentskap was vroeër die voorste paar vertrekke van ’n ou woonhuis, die binnemure nou uitgeslaan, die vloere met ’n blonde houtlaminering bedek, versteekte beligting wat die plek soos die voorportaal van ’n luukse filmteater laat voel. Hier’s groot geld uitgegee, besluit Saar.

      “Nelmari is op pad,” bevestig die meisie, haar heuningbruin oë diskreet-nuuskierig op Saar. “Kan ek solank vir jou iets aanbied? Tee, koffie, iets koels?”

      “Nee dankie. Ek kan maar later ook kom. Ek dag ...”

      “Twee minute,” verseker die meisie. “Nelmari sal jou baie graag wil sien.”

      Sy is klein, die meisie. ’n Hartvormige gesiggie, amandelvormige oë en vel van karamel en neutmuskaat. Kennelik ’n boorling van die omgewing. Maar sy lyk baie anders as die gemiddelde Griekwa-dogter van die streek: grimering nét so, modieuse minirompie en kort hare wat chemies behandel is om die krul te verslap, ligbruin gekleur.

      Sy én hierdie sjiek eiendomsagentskap lyk soos iets uit ’n ander wêreld – asof hulle op pad New York toe per ongeluk hier gestrand sit, die stof en sand en eelterige doringveld blymoedig verduur, tot hulle kan verhuis na waar hulle hoort.

      Dan verskyn Nelmari by die voordeur.

      Sy lyk haastig en warm, haar wange is bloedrooi van die hitte.

      “Ystee, asseblief, Charné,” roep sy sangerig en loop met uitgestrekte hande op Saar af. “Saar! Jammer jy moes wag. Kom ons gaan na my kantoor toe.” Haar stem is warm, heserig, soos ’n sensuele wind. Sy lei Saar aan die arm deur ’n versteekte deur in die reuse plakkaat.

      Ek stap deur Kimberley se Groot Gat, dink Saar verwonderd, met my bek vol tande.

      Nadat Nelmari die deur agter haar toegemaak het, neem sy weer albei Saar se hande in hare. Haar oë lyk vandag nóg groter. En moeër. “Ek is regtig jammer ek kon nie vanoggend saamgaan Postmasburg toe nie. Ek sou haar so graag wou sien, groet. Freddie was ...” Sy laat los Saar se hande, draai ineens om en stap koponderstebo na haar lessenaar terwyl sy met haar vingers oor haar wange vee. Sy neem ’n snesie uit ’n boks op die lessenaar en snuit, dep versigtig onder haar oë. Vir ’n oomblik bly sy so koponderstebo staan met die sakdoekie teen haar gesig gedruk.

      “Jammer,” sê sy met ’n bewerige glimlaggie. “Ek vergeet, weet jy? Dis of dit nie gebeur het nie. Of sy enige oomblik hier kan instap. Maar die blote feit dat jy hier is, hier staan ... En as ék so voel, wil ek nie weet hoe jý moet voel nie.” Sy draai om na Saar. “En omdat ek nie reguit kan dink nie, loop alles skeef vandag.” Sy skud haar kop. “Beginnende by die bouery op Upington. Vroeg vanmôre, toe bel die bouers. Die stadsraad het jou wragtig alle bouwerk stopgesit. Alles. Kan jy dit glo?” Sy kyk met groot, ongelowige oë na Saar, soos ’n kind wat pas gehoor het die tandfeetjie bestaan nie, en ’n bewerige glimlag ruk aan haar mondhoeke. “Hulle sê ons het nie goedkeuring om te bou nie. Liewe Vader, na alles wat ons deur is. Dit kos my miljoene!” Haar stem is steeds sag. Sangerig, byna soos ’n kind wat ’n storie voorlees. “Sjoe,” sê sy dan en kom in beweging.

      Sy wys na ’n gestoffeerde driesitplekbank. Dit staan eenkant, deel van ’n smaakvolle klein sithoekie in die kantoor. Die bank is modern, sestigerjare-retro, oorgetrek in ’n ligte materiaal. Daar’s ’n bypassende gemakstoel en ’n koffietafeltjie in ligte berkehout. Die meubels word ingebind met ’n dikgeweefde mat in appelkoos- en roeskleure. Daar’s ’n groot spieël teen een muur, staanlampe en skilderye. Saar gaan sit op die bank, met Nelmari teenoor haar op die stoel.

      “Sê vir my,” vra sy en haal ’n lang, dun sigaret te voorskyn, “hoe het dit vanoggend afgeloop?”

      “Dit was maar moeilik.” Saar dink desperaat aan nog iets om te sê, maar haar verstand haak vas.

      Nelmari blaas haar rook in ’n dun straaltjie op dak toe. “En jy? Is jy oukei?”

      Saar knik. Die hitte ten spyt, sien sy, lyk Nelmari steeds elegant. Haar hare in ’n Franse chignon agter haar kop vasgemaak, die langbroekpak in ’n koel wit met ysblou omboorsels. “Ek is bly ek het gegaan,” sê sy oplaas.

      Nelmari knik. “Hulle sê dit maak dit makliker as jy kan groet. Die aanvaardingsproses ... Dis hoekom ek ook wou gaan.” Haar stem is hees. “Hoe ... e ... lyk sy ... Ek bedoel, jy het haar ... gesien?”

      “Ja. Eintlik was dit verskriklik. Lýk dit ... erg. Dis of haar hare ... Dit lyk amper of iemand ’n skaapskêr gebruik het. Dis ... letterlik afgehak. So brutaal. Stukke kopvel uit ...”

      Nelmari maak ’n geluid, knyp haar oë toe en skud haar kop.

      “Sorrie,” mompel Saar.

      “Ek is so dêm pateties met СКАЧАТЬ