Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vir Riana.

      Maar dié skud haar kop. “Ek ken nie jou motor nie en weet mos nie hoe hy gemaak het nie. Ry julle gou, ek sal die koffie warm hou.”

      Toe hulle buite kom, wink Frans vir haar om agter die stuurwiel in te skuif. “Jy sal dadelik weet of daar ’n verbetering is.”

      Hoekom dit so is, verstaan sy nie, maar haar senuwees is skielik op hol. Geen wonder dat sy vergeet om die motor in trurat te sit nie, en so hittete bots sy teen die garagemuur voor hulle! Oorbewus daarvan dat hy fronsend na haar kyk, verander sy gou van rat om uit die oprit te kom. Sy wil net by die straat indraai toe ’n motor vinnig om die draai kom, dus wag sy dat hy eers verbyry.

      “Daar’s hy, die straat is nou skoon,” sê Frans.

      Weer eens vergeet sy om van rat te verwissel en vlieg die motor met hulle agteruit in plaas van vorentoe. Sy skakel vinnig oor na ’n ander rat, maar die motor gee net een ruk en die masjien stol op die plek.

      “Hy’s bepaald nog nie reg nie,” sê sy verlig.

      “Hoe kan jy weet, jy het dan nog nie eens gery nie?”

      “Maar jy sien mos hy vrek sommer.”

      “Hy sal nie doodruk as jy hom in die regte rat sit nie. Of is jy gewoond daaraan om in vierde rat weg te trek?”

      Haar wange vlam van verleentheid. “Dis nie nodig om sarkasties te wees nie. Elke mens kan ’n fout maak.”

      “Toe, ry nou,” beveel hy. “Ons koffie raak koud.”

      Ergerlikheid oor sy verwaande houding en haar eie ontsteltenis maak dat sy skoon van die stopstraat laer af in die straat vergeet. Toe sy haar kom kry, is sy feitlik op die stop en moet sy so vinnig rem dat hul koppe amper die voorruit tref.

      “Ry jy altyd so onverskillig?” wil hy weet toe sy meer besadig wegtrek.

      “Wat bedoel jy met onverskillig? Ek hét mos gestop,” hou sy haar dom.

      “Ook maar net betyds. Net soos met die garagedeur. Dit was so op ’n haar se breedte of hy was in sy kanon. Hoe lank het jy al jou rybewys?”

      Sy vraag maak haar regtig kwaad. “Vandat ek agtien jaar oud is, as jy moet weet. En ek het nog nooit ’n ongeluk gemaak nie. Dis jóú skuld dat ek blapse maak.”

      “Mý skuld?”

      “Ja, joune. Jy ontstig my. Jy . . . jou blote teenwoordigheid maak dat ek nie kan dink wat ek moet doen nie!”

      “H’m, dit beteken ons vorder darem.”

      “Vorder waarmee?”

      “Toe maar, ek sal jou anderdag sê. Daar voor is weer ’n stopstraat, indien jy dit nie sien nie.”

      “Ek is nog lank nie blind nie.”

      “Hoe loop die motor? Voel hy nou weer reg?”

      “Ja, dit lyk so. Ons kan maar omdraai.”

      “Ry om die blok. Dit sal keer dat jy dalk weer nie dink wat jy doen nie en die verkeer ontwrig.”

      Wat ’n nagmerrierit, dink sy in haar enigheid toe sy dankbaar in die oprit stilhou en uitklim. Dit het kompleet gevoel asof dit die eerste keer is wat sy agter ’n motor se stuurwiel sit. En nou moet sy hom nog betaal en bedank ook!

      “Wat skuld ek jou vir die regmaak van die motor?” vra sy toe hulle die huis binnegaan.

      “Jy skuld my niks. Dit was sommer ’n klein werkie.”

      “Baie dankie. Maar ek verkies om jou te vergoed. Jy het immers jou tyd opgeoffer.”

      “Goed dan. Wanneer jy terug is van Riversdal kan jy een aand ’n afspraak met my maak en my uitneem vir fliek of iets.”

      Sy kyk hom ongelowig aan. “Ek met jóú ’n afspraak maak! Jy moet jou kop laat lees!”

      “Jy’t dan gesê jy’s bereid om my te vergoed.”

      “Maar nie só nie.”

      “Hoe dan?”

      “Met geld.”

      “Ek wil nie geld hê nie. Om na ’n mooi fliek te gaan kyk, sal baie lekkerder wees. Of om vir ete uitgevat te word.”

      “Meisies neem nie mans uit nie. Dit werk andersom.”

      Hy krap sy kop. “O, ek dink ek verstaan nou wat jy bedoel. Ek maak met jóú ’n afspraak en neem jóú uit vir ete of ’n fliek. Maar moet ék dan betaal ook?”

      “Natuurlik nie. Die betaling is mos dan my manier om te vergoed.”

      “Nee, maar dis dan reg so. Ek sal jou bel sodra julle terug is.”

      “Nee.”

      “Hoe bedoel jy nou, nee?”

      “Ek wil nie saam met jou uitgaan nie.”

      ’n Hewige frons plooi tussen sy oë. “Maar jy’t dan nou net gesê ek moet jou uitneem. Jy sal my vergoed deur te betaal.”

      Sy gee ’n moedelose suggie. “Is jy werklik so onnosel? Kan jy nie sien ek wil nie deur jou uitgeneem word nie? Dis hoekom ek met geld wil betaal!”

      “Maar ek wil nie geld hê nie.”

      “Dan bly jy daarsonder.”

      “Geld beteken niks. Ek meen, ek sal so min moet vra dat ek niks met so ’n klein ou bedraggie sal kan maak nie.”

      “So, nè? Maar jy verwag ek moet ’n hele klomp geld op jou spandeer vir ’n ete en ’n fliek!”

      “Ek sal min eet. En ons kan sommer na ’n gewone fliek gaan kyk. Van daardie prente wat so oor en oor wys. Dis nie so duur nie.”

      ’n Proeslag van Riana vanuit die kombuis laat haar vinnig daarheen kyk. En toe sy haar kop terugdraai, is sy net betyds om Frans se glimlaggende gesig te sien sedig word. “Vuilgoed!” sis sy vir hom.

      Ook maar goed Riana kom die sitkamer binne om die skinkbord in Frans se hande te druk waar hy sit en skater van die lag. Dit gee Pikkie kans om vinnig die prikkeling van trane uit haar oë te vee. Verspotte, onsinnige trane wat nugter weet waar vandaan kom. Sy is mos nie regtig so kleinsielig dat sy nie ’n grappie kan verduur nie!

      Sy waag dit nie om op te kyk toe hy met die skinkbord voor haar kom staan nie en hou haar blik op die koppies. Of dit toeval of moedswilligheid is, weet sy nie, maar hy gee skielik ’n treetjie nader sodat sy been aan haar knie raak. Al wat sy kan doen, is om die klein skinkbordjie te verwens. As dit groter was, sou hy nie so na aan haar kon kom nie. “Dankie,” sê sy nadat sy oorhaastig vir haar melk ingegooi en die koppie opgetel het.

      “Drink jy nie suiker in jou koffie nie?”

      “Nee, dis reg so.”

      “Wat, СКАЧАТЬ