Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ “Jammer ek maak julle so vroeg wakker,” sê Neville toe sy antwoord, “maar ek ry eers môre Bloemfontein toe. En dis so ’n lieflike dag dat ek gewonder het of jy en Riana nie lus is vir ’n piekniek nie.”

      “Dit klink lekker! Riana slaap nog, maar ek sal haar sê. Ons sal ’n kosmandjie pak en sommer tot daar by jou ry. Ek weet mos waar die woonwapark is.”

      Riana lyk vir ’n oomblik of wat opgewonde toe sy haar van Neville se oproep vertel, maar dan skud sy haar kop. “Ek sal nie saamgaan nie.”

      “Hoekom nie? Het jy ’n ander afspraak?”

      Sy vryf met haar hande oor haar oë. “Nee . . . e . . . ja. Frans kom hierheen.”

      “Ag, bel vir Frans en sê vir hom jy’t iets anders aan.”

      “Nee. ’n Mens los nie sommer so na hartelus afsprake nie.”

      “Daar is tog niks anders as platoniese vriendskap tussen jou en Frans nie, is daar?”’

      “Nee, maar . . . Ek is in elk geval nie lus om derdemannetjie te speel nie. Gaan en geniet die dag. Boetman sal in die wolke wees.”

      Pikkie se opgewondenheid is glad nie meer so groot toe sy ’n ruk later alleen met die gepakte kosmandjie in die pad val Bloubergstrand toe nie. Toe Neville die voorstel gemaak het, het sy hulle vier saam op ’n kombers langs ’n rivierstroom sien sit en korswil. En het sy geglo sy sal op Riana se teenwoordigheid kan staatmaak om te verhoed dat Neville haar dalk die hof maak. Dis die laaste ding wat sy wil hê.

      Boetman kom haar eerste tegemoetgehardloop toe sy voor hul woonwa stilhou. Hy dans behoorlik rond van opgewondenheid en kan nie wag dat sy hom moet vertel wat sy alles in die kosmandjie gepak het nie. “Riana kon ongelukkig nie saamkom nie,” sê sy toe Neville by hulle aansluit. “Sy het ’n ander afspraak.”

      Hy antwoord nie daarop nie en neem die kosmandjie by haar om dit in sy motor te sit. “Waarheen sal ons gaan? Het jy enige voorstelle?”

      “Nee, dis vir jou om te besluit.”

      “Kom ons gaan na die berg toe waar die bobbejane is,” sê Boetman smekend.

      “Hy praat van Dutoitskloofpas,” verduidelik Neville glimlaggend.

      “Dan kan ons seker maar soontoe gaan?”

      “Ja,” sê Neville. “Solank jy net onthou dat bobbejane oulike maar gevaarlike gediertes is, Boetman.”

      Dit word ’n heel aangename dag. Hulle is gelukkig om ’n stilhouplekkie langs die pad in die berg te kry waar daar wel ’n waterstroompie en groen gras is om ’n kombers oop te sprei. Daar is tot Boetman se plesier genoeg bobbejane om van ’n afstand af dop te hou. En Neville, kom Pikkie agter, is werklik interessante geselskap. Daar is omtrent niks waarvan hy nie iets weet nie. Hy kom boonop van tyd tot tyd met sulke kwinkslae vorendag dat sy nie anders kan as om dit uit te skater van die lag nie. Toe hy voorstel hulle ry terug Bloubergstrand toe om te gaan swem nadat hulle die kosmandjie behoorlik skrikgemaak het, willig sy dadelik in. “Dit sal lekker wees.”

      Toe hy later uit die water na haar en Boetman aangestap kom, kan sy nie anders as om sy mooi sonbrand raak te sien nie. Goed gebou ook. Daarby is hy so ’n gawe mens, hoe is dit dan dat hy geskei is? Was dit sy skuld?

      Asof hy haar gedagtes kan lees, sê hy toe hy langs haar op sy handdoek kom sit: “Ek sien eintlik daarteen op om Bloemfontein toe te gaan. Dit ontstig Boetman elke keer as hy sy ma sien.”

      Sy kyk vinnig na hom en toe na Boetman waar hy ’n entjie van hulle af besig is om ’n sandkasteel te bou. “Ek glo dit sal hom ontstig. Woon sy ma in Bloemfontein?”

      “Ja. Sy en haar nuwe man en die drieling.”

      “Drieling?”

      “Haar man se kinders by sy vorige vrou.”

      “Hoe is dit dat jy Boetman behou het? Ek meen, ek weet nie veel van egskeidings en hofgedinge nie, maar gewoonlik gaan die kinders mos na die ma toe.”

      “Sy het glad nie in hom belanggestel nadat sy dié wewenaar ontmoet het nie. Dit was asof haar verstand heeltemal die loop geneem het. Al wat saak gemaak het, was die rykmanslewe wat hy haar kan bied. Maar kom ons vergeet daarvan. Ek treur nie meer oor haar nie. Gelukkig het ek agtergekom ’n mens moenie alle vroue oor een kam skeer nie.”

      Sy sal graag meer wil hoor van die vrou wat haar man en kind sommerso opsy gestoot het, maar toe hy dadelik die gesprek in ’n ander rigting stuur, besluit sy om haar nuuskierigheid in toom te hou. Dis sý saak. Sy wil tog ook nie regtig gemoeid raak met sy lewe nie.

      Riana is alleen by die huis toe sy laatmiddag daar aankom. “Waar is Frans dan? Ek dag hy sou vir jou kom kuier het?”

      “Hy was hier, maar net vir ’n rukkie. Sy buurman se motor het gebreek en hy moes nog gaan kyk of hy dit aan die loop kan kry.”

      “Was sy meisie ook hier?”

      “Frans se meisie? Nee, hy was alleen hier.”

      “Sou sy nog by hom kuier?” Riana kyk haar skielik so ondersoekend aan dat sy voel sy gaan bloos. Sy keer vinnig haar rug op haar vriendin. “Ek wonder sommer net of hy dan nou oor sy liefdesteleurstelling is.”

      “Ek weet nie of sy nog by hom kuier nie, maar ek het ’n idee hy is al ’n geruime tyd oor sy teleurstelling. Hoe was jou dag saam met Neville?”

      “Baie lekker. En ook maar goed ek het my baaikostuum saamgevat, want ons het toe gaan swem ook. En Neville het my vertel van sy egskeiding. Sy eks het –”

      “Toe maar, ek weet,” val Riana haar half bot in die rede. “Dis nie nodig om die detail te beskryf nie, hy’t my volledig ingelig. Vertel maar net van die piekniek. Of wag, dit val my nou by jou ma het gebel. Sy’t gesê jy moet haar dadelik bel as jy by die huis kom.”

      Op pad telefoon toe begin Pikkie se selfoon lui. “My ma moet nou maar wag,” sê sy. “Laat ek eers my selfoon antwoord.”

      “Pikkie,” herken sy dadelik Brian se stem. “Ek is regtig jammer, my meisie, maar daar het nou weer iets voorgeval. Dit lyk my nie ek sal voor Vrydag in die Kaap wees nie.”

      “Vrydag eers! Ek bedoel . . . Toe maar, daar is seker niks wat jy daaraan kan doen nie.”

      “Nee, ongelukkig nie. Ek is regtig jammer, want ek onthou ek het vir jou gesê ek sal môreaand terug wees. Maar dis weer eens ’n sameloop van omstandighede.”

      Sy is sommer vies toe hulle die gesprek beëindig het. “Dit was Brian,” sê sy vir Riana. “Hy gaan nie voor Vrydag terug wees in die Kaap nie. As ek dit vooraf geweet het, het ek Riversdal toe gery vir die vakansie. Nou sit ek hier met niks om te doen nie.”

      “Jy kan mos nog altyd huis toe gaan. En sommer ná volgende naweek eers terugkom. Dan laat proe jy hom van sy eie medisyne. Maar onthou nou om jou ma te bel.”

      “Hoekom kan jy Brian nie verdra nie?”

      “Dis nie dat ek hom nie kan verdra nie. Dis net dat hy my sterk herinner aan die man wat ek my destyds verbeel het ek liefhet. Ek is bang jy kry seer soos ek seergekry het, en dan . . . Ag, vergeet dit. Onthou СКАЧАТЬ