Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dat my emosies elke keer so op loop sit.”

      Hy gee ’n laggie. “Toe maar, vergeet van my voorstel. Ek sal my nie aan jou opdwing nie.”

      Die res van die aand verloop effens anders as wat sy verwag het. Hoewel Brian nog net so galant en sjarmant is, is dit tog of daar ietwat van ’n verwydering tussen hulle ingesluip het. Asof sy skertsery gedwonge is. Waarskynlik haar skuld, want sy sukkel om ’n sinvolle gesprek te voer omdat sy nie kan ophou wonder oor Frans en die meisie nie, en wat dan van tant Doortjie en Riana geword het. Toe hulle ná ete opstaan om te loop, rek sy haar nek om te kyk waar Frans en die meisie is, maar weens die hoë rugleunings van die sitplekke kan sy hulle nie sien nie.

      Die fliek waarna hulle gaan kyk, kan ook nie haar gedagtes ten volle in beslag neem nie. Geen wonder dus Brian vra op pad huis toe wat haar hinder nie.

      “Hinder? Niks hinder my nie.”

      “Ek is nie ’n swaap nie.”

      Sy kyk vinnig na hom, maar dis te donker in die motor om sy gelaatstrekke te eien. “Is jy kwaad?”

      “Nee, nie kwaad nie. Maar moenie my probeer bluf deur te maak asof daar niks skort nie.”

      “Dis sommer . . . moegheid. My skoolhoof se dood, die begrafnis, eksamen en al die dinge,” versin sy vinnig ’n noodleuentjie. “Ek het ’n kwaai week agter die rug.”

      “Ek sal jou eers later in die week weer kontak,” sê hy toe hulle voor haar huis stilhou. “Want môre vlieg ek en drie van my modelle Durban toe, en ek weet nog nie vir seker wanneer ons terug gaan wees nie.”

      Daar is ’n gevoel van onvergenoegdheid in haar toe sy die huis binnestap nadat hy haar by die voordeur weggesien het. Sy weet nie of dit is oor hy al weer weggaan en of dit oor Frans en haar huismaats se dinge is nie. Oor tant Doortjie hoef sy haar egter nie te bekommer nie. Haar luidrugtige snorkgeluide uit die kamer sê sy is veilig tuis. Ook Riana lê vas aan die slaap toe sy by haar kamer inloer. Min wetend hoe hulle haar aand ontwrig het, dink sy gebelg toe sy op die rusbank in die sitkamer gaan lê. So erg dat dit die hele atmosfeer tussen haar en Brian bederf het.

      Haar nagrus is weer eens nie goed nie. En dis nie net die bankslapery se skuld nie. Dis ook die dinge van vroeër die aand. Haar emosies wat sy nie kon beteuel nie; Brian se ergerlikheid oor die ontydige telefoonoproep; sy voorstel dat hulle na ’n hotel moet gaan; en les bes Frans Goedhardt wat so op die nippertjie vir Riana en tant Doortjie in die steek gelaat het.

      Die een of ander tyd moet sy tog aan die slaap geraak het, want sy skrik eers wakker toe tant Doortjie in haar lang wit slaapgewaad die gordyne ooprits. “Toe, watse laatslapery is dit! Ek het lankal koffie gemaak, maar al wat wakker word, is jy en Riana. Het julle nog nooit daardie spreekwoord gehoor nie? Oggendstond het goud in die mond!”

      Pikkie lig haar arm om op haar horlosie te kyk en los ’n kreuntjie. “Dis nou eers agtuur. En dis Sondag. Omtrent die enigste dag wat ons kan laat slaap.”

      “Gaan ons kerk toe?”

      “Wil tante baie graag gaan?”

      “Ja, ek wil. Maar dit reën. En reën en my rumatiek loop nie hand aan hand nie. Miskien sal dit maar beter wees om by die huis te bly. Hoe laat het jy toe gisteraand in die bed gekom?”

      “Nie so laat nie. Maar waar was julle gisteraand? Ek het my morsdood bekommer oor julle.”

      “Oor ons?” vra tant Doortjie verbaas. “Vir wat het jy jou dan oor ons bekommer?”

      “Sou julle dan nie saam met Frans gaan uiteet het nie?”

      “Dit was die plan, ja. Maar toe kom Neville en sy ou seuntjie mos hier aan. Toe besluit ek en Riana om liewer die aand tuis deur te bring en vir Neville te nooi om saam met ons te eet.”

      “So, dis eintlik tante en Riana wat die uitetery gekanselleer het?”

      “Ja. Ons hét vir Frans genooi om ook saam met ons te eet, maar dit het hom beter gepas om huis toe te gaan, want hy’t onverwags ’n gas gekry. So, dinge het toe na alle kante reg uitgewerk.”

      Pikkie gee ’n snorkie. “Ja, ek wil glo dit het veral vir Frans baie goed uitgewerk.”

      “Ja, ek glo ook so,” sê tant Doortjie, onbewus van haar verontwaardiging. “Want hy het glo sy kuiergas genooi om ook saam met ons te gaan eet, maar sy wou nie. Had glo nie lus vir vreemde mense nie.”

      Bog, dink Pikkie by haarself toe tant Doortjie kombuis toe loop om vir hulle te gaan koffie haal. Sy was maar net jaloers. Wou Frans natuurlik net vir haarself hê. En dat hy gevlei sou voel daaroor, is nie altemit nie.

      Sy kon weliswaar nie die meisiekind betrag nie, hul ver-skyning daar langs haar en Brian se tafel was te kortstondig, maar sy was gewis nie onaansienlik nie. En jonk. Baie jonk.

      Toe Riana oëvrywend die vertrek binnekom, vertel Pikkie haar dadelik van Frans wat sy in die restaurant gesien het. “En daar was ’n meisie saam met hom.”

      “O,” is Riana se enigste opmerking voordat sy ’n lang gaap gee en kombuis se kant toe beduie. “Ek ruik koffie. Wil jy ook hê?”

      “Tant Doortjie het gaan haal. Wie is die meisie wat saam met Frans daar by die restaurant was?”

      Riana lig haar skouers en gee nog ’n lang gaap. “Ek weet nie. Hy’t iets gesê van ’n gas wat onverwags by hom opgedaag het, maar hy’t met Neville gepraat. Ek het nie notisie geneem van hul gesprek nie. Hoe was jou aand saam met Brian?”

      “Lekker. Maar dit kon lekkerder gewees het as ek my nie die hele aand oor julle bekommer het nie.”

      “Hoekom het jy jou oor ons bekommer?”

      “Dink jou in my situasie in. Hier sit ek en Brian in die restaurant. Salig onder die indruk dat jy en tant Doortjie saam met Frans gaan uiteet het. Dan kom hy skielik die restaurant binne, sonder jou en sonder tant Doortjie, met ’n wildvreemde meisie wat aan sy arm hang, kyk my reg in die oë, maar loop verder sonder om ’n woord te sê oor wat van jou en tant Doortjie geword het.”

      “Het jy hom gevra?”

      “Jy verwag tog nie ek moes agter hom aanhardloop om hom te vra nie! Hy kon my mos gesê het as hy wou.”

      “Miskien het hy gedink hy sal die atmosfeer tussen jou en Brian bederf as hy met jou gesels.”

      “Riana het gisteraand vir ons baie lekker kos gemaak,” kom tant Doortjie die sitkamer geselsend binne met die koffie. “Neville en sy ou seuntjie het tog te lekker geëet. Ons het sommer tot laatnag saam gekuier. Maar hoe was jou aand toe?”

      “Heerlik, dankie,” sê sy en hoop sy word vir die nood-leuentjie vergewe. Nie dat die aand heeltemal ’n mislukking was nie, maar dit was beslis nie soos die vorige twee kere dat sy en Brian saam was nie. En wie anders as Frans moet die skuld kry? Dis hy wat gemaak het dat sy nie haar aandag ten volle by Brian kon bepaal nie. Dat hy hom boonop met so ’n bloedjong meisie ophou . . .

      “Hoe oud is Frans?” vra sy vir Riana voordat sy haar kan bedink.

      “Frans? Gits, ek dink Trix het nou die dag gesê hy raak eersdaags vyf of ses en dertig. Ek kan nie onthou nie. Maar hoekom vra jy?”

      “Omdat СКАЧАТЬ