Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Tom is gistermiddag oorlede,” sê haar ma nadat hulle gegroet het.

      “Oom Tom? Pa se broer?”

      “Ja. Die dokter sê dit was ’n hartaanval. Ek het gewon-der . . . kan jy nie maar begrafnis toe kom nie? En dan sommer ’n rukkie by ons kuier. Ons verlang na jou. En oom Tom het nogal so ’n maand of wat gelede genoem dat hy iets aan jou gaan bemaak wanneer hy te sterwe kom. Min wetend dat hy so na aan daardie dag was.”

      “Ek sal daaroor dink. Wanneer is die begrafnis?”

      “Jou pa is besig om dit vir Woensdag te reël.”

      “Goed, ek kom môre. Hoe gaan dit verder?”

      “Nee, dit gaan goed. Ons het gister gou by tant Doortjie ook ’n draai gaan maak. Sy’s tog te opgetoë met haar kuier in die Kaap. Net verskriklik boos oor die vet rekening wat sy van die spesialis ontvang het. Sy’t amper ’n oorval gehad! Wil ook niks weet van betaal nie.”

      “Sy’t nie ’n keuse nie. Hy hét haar tog ondersoek en toetse op haar laat doen. Sy kan mos nie verwag hy moes dit verniet doen nie.”

      “Ek weet, my kind. Jou pa het vir haar gesê sy kan in die tronk beland as sy weier om te betaal, maar nou ken jy tant Doortjie. As sy ’n ding in haar kop het, luister sy nie na rede nie.”

      Pikkie tref Riana in haar kamer aan ná die oproep. “En as jy nou so na die dak lê en staar?”

      “Ag, ek rus net ’n bietjie.”

      “My pa se enigste broer is oorlede, so ek gaan vir ’n paar dae huis toe. Ek voel my half verplig om sy begrafnis by te woon, want volgens my ma gaan ek moontlik een van sy erfgename wees.”

      “Sjoe! Het hy baie geld gehad?”

      “Baie min. Hy was al die jare ’n sukkelaar. Soos ’n kluisenaar geleef. Hoewel, ek sê nou al die jare, maar dis soos ek hom leer ken het. My ma het my eendag sy geskiedenis vertel. Baie tragies. Sy vrou en tweelingdogtertjies van drie jaar oud is vermoor. Die polisie kon nie die moordenaar opspoor nie. Toe het hy besluit hy sal dit self doen en sy werk gelos. Hy’t glo twee jaar lank omtrent al sy geld gespandeer op ’n soektog na die moordenaars. Ma sê die besigheid het sy verstand aangetas. Hy was nooit weer die mens van vroeër nie.”

      “Dit ís ’n tragiese storie. Is die moordenaars ooit gevang?”

      “Nee, tot vandag toe nie. Ek was as kind baie bang vir hom. Hy’t dag in en dag uit ’n jas gedra. ’n Swart jas en ’n hoed so laag oor sy oë getrek. Ek het omtrent draaie om hom geloop. Wanneer my ma my gestuur het om vir hom kos weg te bring, het ek die huis behoorlik bekruip, die kos op die stoepmuur gelos en terug huis toe genael so vinnig as wat my bene my kon dra. Pa het tot met sy dood nog elke dag vir hom gaan kos wegbring. Of gereël dat iemand anders vir hom kos neem wanneer hulle nie kon nie.”

      “Ek lei af hy’t nie ver van julle af gewoon nie?”

      “Nee, hy’t by ons op die plaas gebly. Sommer in so ’n klein huisie sonder krag of water. Hy’t volstrek geweier toe Pa dit wou laat aanbring en elke oggend vir hom ’n emmer water uit die put by die windpomp gaan skep.”

      “En toe jou pa die plaas verkoop?”

      “Pa en die koper het ooreengekom dat hy lewensreg op die huisie kry.”

      “Fooi tog, hy moet seker baie eensaam gewees het.”

      “Ek dink nie hy’t van mense gehou nie. Hy’t ’n ieder en elk lewenslank met agterdog bejeën. Maar hy’t altyd ’n hond aangehou, en vir dié was hy baie lief. Ma het altyd ’n ekstra porsie kos vir hom ingeskep, want sy was seker hy gee die helfte van sy kos vir die hond. Soos ek ouer geword het, was ek nie meer so bang vir hom nie, maar van ’n kuiery by hom was daar nie sprake nie. Hy’t jou sommer gou laat voel jy’s in die pad.”

      “Hoe oud was jou oom?”

      “Ek weet nie presies nie. Omtrent tant Doortjie se ouderdom.”

      “Wanneer is die begrafnis?”

      “Woensdagoggend, maar ek het vir Ma gesê ek sal môreoggend hiervandaan ry. Met dié dat Brian nie voor Vrydag terug sal wees nie, is ek los, so waarvoor sal ek hier bly as ek huis toe kan gaan?”

      “Wanneer kom jy terug?”

      “Nie later as Vrydag nie, want dan sal Brian terug wees in die Kaap.”

      “Ek is nou amper lus en ry saam met jou tot op Swellendam by my ouers.”

      “Hoekom doen jy dit nie? Martie sal verstaan as jy sê jy gaan na jou ouers toe. Daar is mos darem nog ’n paar dae oor wat jy plaas toe kan gaan voor die skool weer begin.”

      “Sal dit nie jou planne deurmekaarkrap nie?”

      “Watter planne? Dit sal heerlik wees as jy saamry, want dan het ek tog geselskap op pad.”

      “Goed, dan gaan ek sommer nou vir Martie bel.”

      “En ek gaan gou garage toe om my motor vol brandstof te laat maak. Wat klaar is, is klaar, soos tant Doortjie sou sê.”

      Sy is net halfpad terug huis toe van die garage af toe die motor skielik begin steeks raak. Die een oomblik reageer hy glad nie as sy die brandstofpedaal intrap nie, net om die volgende oomblik so vinnig weg te vlieg dat sy vervaard remme moet aanslaan.

      “Dis nou vir jou ’n ding,” sê Riana toe sy ná ’n groot gesukkel by die huis aankom en haar vertel van die motor se streke. “Dit beteken ons sal nie môreoggend kan ry nie.”

      Pikkie klik ergerlik haar tong. “En ek het al so uitgesien na ons trippie. Nogal gedink as ons môreoggend vroeg wegkom, kan ek ook ’n rukkie by jou ouers kuier voor ek verder ry. Nou sal ek eers die motor môre by ’n garage moet kry. En dan is dit te betwyfel of ons voor Dinsdag hier gaan wegkom, want die mense by die garage raak mos nooit haastig nie.”

      “Kom ons vra vir Frans om te kom kyk,” doen Riana aan die hand. “Miskien is dit sommer ’n kleinigheid.”

      “Frans! Ek is nie lus daarvoor nie. Hy sal buitendien besig wees met ander dinge.”

      “Ek sal hom bel. Dit sal jou in elk geval baie minder kos as hy dit kan regmaak.”

      Pikkie probeer naarstig ’n ander uitweg soek, maar sy kan glad nie dink aan enigiemand anders wat op ’n Sondagaand bereid sal wees om in ’n motor se binnegoed rond te krap nie. “Bel hom dan maar,” gee sy eindelik toe. “Maar as hy enigsins onwillig klink, sê dadelik hy moet dit los.”

      Hy blyk egter heel gewillig te wees, en dis nie lank voor hy in ’n oorpak by hulle opdaag nie. “Wat maak die motor?” vra hy vir Pikkie. “Hoe het jy agtergekom daar is fout?”

      “Hy wil nie trek nie. Die een oomblik staan hy tjoepstil en die volgende vlieg hy weg asof die duiwel agter hom is.”

      “Klink of daar fout is met sy brandstoftoevoer. Gaan maak solank koffie. Ek sal kyk wat ek kan doen.”

      Sy en Riana is nog nie eens klaar met die koffie nie, toe kom hy die kombuis binne en hou sy hand na СКАЧАТЬ