Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die naweek terugkom van Durban af.”

      Pikkie sien hoe Frans sy kop lig om in die truspieëltjie te kyk. Sy glimlag sinies. Lekker gefnuik, dink sy, want hy kan haar nie sien nie. Sy antwoord ook nie en maak liewer asof sy glad nie kan hoor wat hulle praat nie.

      Toe hulle by die huis kom, is Neville en Boetman daar, reeds op pad terug van die voordeur na hul motor in die straat. Boetman bars amper uit sy vel van blydskap toe hy hulle herken. “Ons hoef nie huis toe te gaan nie, Pappa. Hulle is hier. Tannie Riana én tannie Pikkie!”

      “As julle my sal verskoon, ry ek nou dadelik huis toe,” sê Frans nadat hulle Neville en Boetman gegroet het.

      “Ja, jy het mos ’n kuiergas,” borrel dit onverhoeds oor Pikkie se lippe.

      Hy frons. “Wie, ek?”

      “Ja, jy. Die meisie wat Saterdagaand saam met jou in die restaurant was. Seker gedink ek het julle nie gesien nie?”

      Hy kyk haar ’n paar oomblikke stip aan. Amper asof hy iets wil takseer. Toe glimlag hy skeef. “So? En wat daarvan?”

      Sy sluk ongemaklik en verwens haarself, skielik oorbewus daarvan dat Riana en Neville nie meer by hulle is nie. “Nee, niks. Ek het maar net gewonder hoekom jy my nie gegroet het, of ten minste vir my gesê het jou uitetery saam met Riana en tant Doortjie is gekanselleer nie.”

      Hy sê niks. Glimlag net effens voordat hy wegdraai om in sy motor te klim.

      Jou gek! skel sy op haarself. Wat moet hy nou van haar opmerking dink? Dat sy hom wil teregwys oor Saterdagaand? Wat traak sy doen en late haar in elk geval? Al hou hy ook ’n harem aan, kan dit haar nie skeel nie. En hoe het dit dan gebeur dat Riana en Neville so in die niet verdwyn het?

      “Gaan jy ietsie saam met ons eet?” hoor sy Riana vir Neville vra toe sy die huis binnegaan.

      “Jong, dis te veel moeite. Ek sal liewer net koffie drink.”

      “Dis nie moeite nie,” sê Riana. “Jy kan gerus . . .”

      “Ja, julle kan gerus saam eet,” voltooi Pikkie Riana se sin toe dié haar sien en haar woorde in die lug bly hang. “Dis my beurt om kos te maak en ek gee regtig nie om as jy en Boetman saam met ons eet nie.”

      “Dankie, maar dan sal ek regtig moet vergoed daarvoor. Julle ook een aand nooi om by my te kom eet, of julle uitvat vir ete.”

      Ná ’n rukkie verkas Pikkie kombuis toe. Maar haar gedagtes is nie ten volle by die kosmakery nie. Dis soos ’n bondeltjie blare wat deur ’n windvlaag van hoek tot kant gewaai word sonder dat dit êrens tot rus kom. Hinderlike gedagtes. Brian se opmerking oor die hotel. Wat sou gebeur het as sy ingewillig het? Sou dit hul verhouding geskaad of versterk het? Sy weet nie. Sy wil nie graag glo Brian is die soort man wat belangstelling sal verloor as hy haar ver-ower het nie. Maar hoe goed ken sy hom regtig? Hy skram weg as sy hom uitvra oor sy doen en late. En Frans . . .? Daardie snaakse manier van kyk na haar toe sy wou weet hoekom hy gemaak het of hy haar nie ken nie daar in die restaurant. Die geheimsinnige glimlaggie voordat hy motor toe geloop het, amper asof hy iets weet wat sy nie weet nie. Of verbeel sy haar? Was dit ’n glimlaggie van blydskap omdat haar opmerking hom daaraan herinner het dat daar iemand by die huis vir hom wag? Iemand jonk en mooi . . . Natuurlik, dis al wat dit kan wees.

      Geen wonder nie dat haar aartappelskyfies so hard gebak is dat Boetman vra of dit van regte aartappels gemaak is, die wors soos semels smaak en die broodjies wat sy in die louoond gesit het om warm te word so hard soos klippe is.

      Toe Neville aanstaltes maak om te ry en sy sien Riana kyk na haar kant toe, staan sy op om hom en Boetman na sy motor te vergesel. En toe hy aarsel nadat hy die motordeur oopgemaak het, sê sy impulsief: “Julle moet weer kom kuier. Ek is jammer ek loop so baie rond, maar as jy vooraf bel, sal ek sorg dat ek tuis is.”

      “Ek weet nie,” sê hy aarselend. “Dit mag wees dat ek môre Bloemfontein toe ry vir ’n kunsuitstalling.”

      “Wel, bel my wanneer jy terug is. Onthou, jy is altyd welkom om by ons ’n koppie koffie te kom drink.”

      “Dankie, ek sal dit onthou.”

      Toe sy terugkom in die huis, is Riana in die badkamer. En met dié lui haar selfoon.

      “Hoe gaan dit met my meisie? Is sy nog net so pragtig soos altyd?” hoor sy Brian vra toe sy antwoord.

      “Hallo, Brian. Dit gaan goed, dankie. En met jou?”

      “Ek het slegte nuus. Ek sal nie terug wees voor Maandag nie.”

      “Ag nee. Die skole sluit môre. Ek het gedink . . .” Sy swyg verleë toe sy die duidelike ondertoon van teleurstelling in haar eie stem hoor.

      “Ek is jammer, my meisie,” sê hy. “Maar dis nou ongelukkig ’n sameloop van omstandighede waaraan ek niks kan doen nie. Sodra ek terug is, bel ek jou dadelik. Dan verf ons die stad rooi!”

      As sy vooraf geweet het hy gaan nie die naweek terug wees nie, kon sy net sowel vir tant Doortjie huis toe geneem en die naweek vir haar ouers gaan kuier het, dink sy. Nou lê daar ’n leë, vaal naweek vir haar voor.

      “Jy is seker bly jy het darem nou weer jou slaapkamer vir jouself,” sê Riana toe sy uit die badkamer kom.

      “Ja, dis darem een ou ligpuntjie,” sê sy sugtend.

      “En nou, hoekom klink jy so bedruk?”

      “Brian het nou net gebel. Hy sal nie voor Maandag terug wees nie.”

      “Ek sien.” En ná ’n rukkie: “Dis darem nie lank nie. Net die naweek.” En uit die bloute: “Het Neville jou vertel hoe dit gekom het dat hy geskei is?”

      “Nee. Ek het hom nog kwalik weer gesien. Ek meen, ons was nog nooit weer alleen nie. Ek het hom genooi om die een of ander tyd weer by ons te kom kuier, maar hy ry moontlik môre Bloemfontein toe vir ’n paar dae. Wat sê hy, hoekom is hy geskei?”

      “Hy moet jou maar self vertel. Ek is jammer ek het dit opgehaal. Ek het aangeneem julle het dit bespreek.”

      “En jóú hartsake?” vra Pikkie belangstellend. “Ons het so lank laas kans gekry om lekker te gesels. Jy het mos nog laas gepraat van iemand van wie jy baie hou, maar wat iemand anders in die oog het. Het jy hom intussen weer gesien?”

      Riana se kop knik. “Ja, ek sien hom van tyd tot tyd, maar dis nog dieselfde. Hy sien my nie raak nie.”

      “Dan moet hy darem regtig siende blind wees. Is dit iemand by jou skool? ’n Onderwyser?”

      “Nee.”

      “Jy wil nie oor hom praat nie?”

      “Nee.”

      “Ai, man, ek hoop dinge kom vir jou reg. Dit moet vreeslik wees om lief te wees vir iemand en hy steur hom nie aan jou nie.”

      “Los nou maar dié onderwerp,” sê Riana stug. “Wat gaan jy die naweek doen?”

      “Seker niks besonders nie. Wat is daar nou om te doen? Het jy aan iets gedink?”

      “Nee. Net aan slaap en rus.”

СКАЧАТЬ