Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is wanneer Neville kom kuier.”

      “Hoe moet ek weet wanneer hy hier gaan opdaag? As hy my wil sien, kan hy ’n afspraak maak.”

      “Boetman was baie teleurgesteld toe hy hoor jy is nie hier nie.”

      “Nou wat verwag jy? Dat ek aand na aand tuis moet sit en wag vir ingeval Neville hier uitslaan? Moenie laf wees nie.”

      “Neville is ’n gawe man,” sê tant Doortjie. “En die ou seuntjie is tog te ouderwets. Hy’t eers vir Riana gaan help met die kosmakery en toe laataand ewe op haar skoot aan die slaap geraak.”

      “Brian is net so ’n gawe man,” sê sy iesegrimmig. “Julle ken hom maar net nie.”

      “Ons kry nie kans om hom te leer ken nie,” sê tant Doortjie. “Hoekom nooi jy hom nie om vanmiddag by ons te kom eet nie?”

      “Hy vlieg vandag Durban toe.”

      “Wanneer kom hy terug?”

      “Hy kon nog nie sê nie.”

      “Dan gaan ek hom seker misloop,” sê tant Doortjie. “Want ek het besluit om Donderdagaand se trein te vat huis toe. Ek is nou uitgekuier hier in die stad. Hierdie ou suurgesig-bure van julle staan my nie aan nie. Jy moet hulle omtrent lek om jou binne te nooi wanneer jy vir hulle gaan kuier, en dan sit jy skaars of hulle laat jou verstaan hulle is eintlik op pad uit. Totaal anders as my bure daar op Albertinia. Daar het die mense darem nog tyd vir mekaar. En ek verlang nou regtig na my ou hanslam en hennetjie. Die arme diere. Dink seker die spesjis het hul ounooi lankal die ewigheid in.”

      Donderdagmiddag het hulle net begin om tant Doortjie se tasse in Pikkie se motor te laai, toe Frans daar opdaag. “Ek het dit amper nie gemaak om betyds te wees nie,” sê hy. “Ek wou vroeër kom groet, maar ek het ’n oponthoud gehad.”

      “Wel, ek is bly jy’s betyds,” sê tant Doortjie. “Nou kan jy saamry stasie toe. Ek hou niks daarvan dat die meisiekinders alleen in die donker moet terugry huis toe nie. Want die goed wat ek elke dag in daardie koerant gelees het! Dis net moord en doodslag. Jy sal mos saamry, of hoe?”

      Hy kyk na Pikkie. “Kan ek saamry?”

      Sy lig haar skouers en kyk vinnig anderpad. “Nes jy wil.”

      “Goed, dan ry ek saam.”

      Toe hulle gereed is om te vertrek, oorhandig sy die sleutels aan hom. “Bestuur jy.” Toe klim sy vinnig langs Riana agter in die motor.

      Nadat tant Doortjie al steunende voor langs hom ingeklim het, skakel hy die motor aan en loer in die truspieëltjie. “Het jy agtergekom jou aansitter sleep?”

      “Wat bedoel jy?”

      “Luister.” Hy skakel die motor ’n paar keer af en aan. “Kan jy hoor hier is fout?”

      “Hy maak al lankal so.”

      “Wanneer laas het jy jou motor by ’n garage gehad vir ’n goeie diens?”

      “Ek kan nie onthou nie. Ek hét hom eenkeer laat diens.”

      “Hoe lank terug was dit?”

      “Ek sê jou mos ek kan nie onthou nie. Laas jaar in November rond.”

      Hy gee ’n uitgerekte fluit. “Laas jaar! Dis al weer amper November.”

      “Ek het nie geld om heeldag by ’n garage te lê nie,” sê sy ergerlik. “Die motor loop soos ’n droom. Hy’t my nog nooit in die steek gelaat nie.”

      “Wel, jy gaan nie ver kom voor hy jou in die steek laat nie.”

      “Toe maar, ek sien waarop jy afstuur. Jou geld is seker op. Nou wil jy uit my geld maak. Maar jy sal lank wag. Ek laat nie mense van die straat af aan my motor werk nie.”

      “Kind, maar jy’s darem ongeskik,” laat tant Doortjie hoor. “As ek Frans was, het ek jou nou presies vertel waarheen jy kan vlieg.”

      Frans gee ’n laggie. “Toe maar, tante, ek en Pikkie verstaan mekaar. Dis maar ons manier van kommunikeer. As ons goedig moet gesels, sal ons nie weet wat om vir mekaar te sê nie, nè, Pikkie?”

      Sy ruk verwoed haar kop weg toe sy opkyk en in die truspieëltjie sien hy knipoog waaragtig vir haar. Om alles te kroon, ontsenu dit haar so dat sy nie woorde kan vind om haar misnoeë oor sy opmerking uit te spreek nie. Gelukkig dat tant Doortjie weer begin skel op die “terroriste” wat so onverskillig ry, tot groot vermaak van Frans en Riana. Hulle kom dan ook nie agter dat sy wat Pikkie is die hele pad stasie toe tjoepstil is nie.

      Wat gaan met haar aan? wonder sy. Hoekom voel sy skielik so afgehaal oor Frans gesê het hulle sal nie weet wat om vir mekaar te sê as hulle goedig moet gesels nie? Dink hy regtig so? Natuurlik sal hy so dink, want sy het nog nooit probeer om beskaaf teenoor hom op te tree nie. Geen wonder hy dink sy’s ’n regte heks nie!

      Tant Doortjie pink ’n paar trane uit haar oë toe hulle op die stasie van haar afskeid neem. “Dankie, kinders. Julle was almal so goed vir my. Al is die lewe hier in die stad nou nie juis van so ’n aard dat ek daarmee sal kan saamleef nie, gaan ek julle mis. Ons ou geselsies en al die dinge.” Sy druk-druk eers met haar groot mansakdoek teen haar ooglede en wend haar dan tot Pikkie. “Kind, ek weet nie wat daardie modemannetjie se attensies met jou is nie, maar loop tog maar lig vir hom. Hy’t vir my so uit die hoogte gelyk toe jy hom aan my voorgestel het. So asof hy van homself meer dink as van ander. Ek dink nie jou pa-hulle gaan van hom hou nie.”

      Pikkie soek na woorde. Besef dan dis nodeloos om met ’n redenasie te begin. Die trein kan enige oomblik in beweging kom. En daarby is sy intens bewus daarvan dat Frans na hulle staan en kyk. Seker nuuskierig om haar reaksie te sien. “Moenie bekommerd wees nie, tante, ek sal nie my kop in ’n bynes steek nie,” sê sy so normaal moontlik. “En dra asseblief my groete oor aan my ma-hulle en sommer aan almal daar op Albertinia en Riversdal wat my ken.”

      Toe die trein met tant Doortjie se waaiende sakdoek in die verte verdwyn, maak Frans keel skoon. “Ek hou van haar. Sy is soos my tante van Montagu. Aards en sonder fieterjasies.”

      “Het ek haar kuier geniet!” sê Riana. “Vir my part kon sy nog ’n maand lank by ons gekuier het.”

      Pikkie gee ’n suggie. “Ten minste gaan ek nou weer ’n lessenaar hê.” Toe die woorde uit is, is sy dadelik spyt. Albei het iets goeds te sê gehad oor tant Doortjie. Net sy moes nou weer ’n onvanpaste opmerking maak. Frans sal seker dink sy bedoel sy’s dankbaar haar tante het uiteindelik geskoert. Maar dis alles behalwe wat sy bedoel het. Sy sal haar mis. Dis net dat dit deksels ongemaklik is om ’n wavrag skoolboeke op ’n koffietafel na te sien.

      “Wil jy nie self terug bestuur nie?” vra Frans toe hulle by die motor kom.

      “Nee, bestuur jy maar weer. Ek geniet die blaaskansie.”

      “Sit jy voor,” sê Riana.

      “Nee, sit jy maar daar,” sê sy en klim amper halsoorkop in om agter die passasiersitplek plaas te neem, buite sig van die truspieëltjie. “As ek voor sit, bekommer ek my net oor die verkeer.”

      “Wat is jul planne vir die vakansie?” vra Frans op pad terug СКАЧАТЬ