Beenaf bokkie. Dirna Ackermann

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie net die veldslag nie maar ook die oorlog verloor het, en sy klap haar kake opmekaar. Is dit waarlik net die geldkrisis wat die spanning in hierdie huis soveel dieper laat loop, maar dit terselfdertyd ook soveel meer op die oppervlak bring? Of is daar onderstrominge waarvan sy niks weet nie?

      Omdat sy uit die verlede geleer het, het sy net daardie een keer probeer vis oor die geld wat by haar oom geleen is en toe nie weer nie. Dalk moet sy liefs wegbly uit die troebel waters tussen die lede van die Mulder-gesin. Wie sê dis nie te diep om in te swem nie?

      Om te kla dat sy voel asof sy ’n lam ter slagting is, het net ’n kwaai kyk gebring, en ’n vermaning: “Ná alles wat ons al vir jou gedoen het, Nicandra, is dit seker nie te veel gevra dat jy ’n kort rukkie na ons belange moet gaan omsien nie, of hoe?”

      Sedert die gesprek tussen haar en Malie die oggend in Candy se kamer, is Malie ook met die stomme swye geslaan. Nou nie dat Candy iets anders verwag het nie. Sandra Cilliers mag die moeilikste vrou wees om voor te werk, maar daar is ’n goeie verstandhouding tussen die twee. Malie het Candy net aangeraai om haar soos ’n volwassene te gedra en te doen wat van haar gevra word.

      Sy trek haar krukke nader. “Verskoon my, asseblief, Pa. Ek gaan maar inkruip.”

      Sy het nog altyd taamlik versigtig getrap om mans wat lyk asof hulle te ernstig in haar belangstel. Seuns en mans. Verhoudings – daardie soort wat ’n nabyheid vra soos sy dink tussen ’n man en vrou moet wees – maak haar bang. Die huweliksverhouding van haar ouers is nie iets wat sy kans sien om te herhaal nie.

      Haar romantiese tienerhart het net een keer gevra of hulle baie verlief was toe hulle so kort ná Sandra se skoolloopbaan getroud is. Is dit dan nie ’n teken van ’n onsterflike liefde as ’n meisie se ouers dit toelaat net omdat sy nie sonder hom wou agterbly nie?

      Haar ma se antwoord kan sy nie meer onthou nie, maar die koue, byna bitter manier waarop dit gegee is, het vasgesteek, en die jong Candy se oë het oopgegaan.

      As daar ooit so ’n liefde tussen haar ouers was, het dit ’n vroeë dood gesterf.

      “Is jy seker jy het alles, Nicandra? Jou selfoon en bankkaart? Dis nie baie nie, maar ek het ’n paar rand laat inbetaal.”

      As dit nie was dat vlinders ook in haar maag nesgeskop het nie, sou Candy kon lag vir die totaal ongewone gesig van haar ma wat lyk soos een wie se enigste ou lammetjie vir die eerste keer die wye wêreld ingaan op pad kleuterskool toe.

      Sandra se fyn vingers pluk-pluk aan die soom van haar driekwartjas. “Ek wil nie hê die mense moet dink ons kan nie vir jou sorg nie. Jou pa het ’n baie belangrike werk en dis net hierdie onvoorsiene laagte wat ons gevang het. Dit sal nie vir altyd aanhou nie. Daar is baie van sy pasiënte en my kliënte wat ons onderskeie besighede nog geld skuld, maar met die huidige finansiële klimaat en die wêreldwye resessie kry jy nie jou geld uit hulle nie.”

      Haar gebabbel oor finansies is so uit pas met die persona wat sy gewoonlik projekteer dat Candy weet dis net nog ’n teken dat sy nie op haar gemak is nie. “Goeiste, Ma, dis nie asof ek landuit gaan nie. Maar ja, ek dink ek het alles. En dankie vir die ekstra geld. Ek sal versigtig wees daarmee.”

      Daar is darem een ou ligpuntjie in hierdie tonnel. Die dokter het – seker uit pure desperaatheid om van haar geneul ontslae te wees, maar met ’n ellelange preek – ingestem om die gips ’n bietjie vroeër te verwyder en dit met ’n enkelstut te vervang. Van die krukke mag sy egter eers oor ’n week ontslae raak, en sy moet glo by ’n fisioterapeut uitkom om die enkel weer behoorlik sterk te maak.

      “Dan is dit goed.” Sandra kyk vir die soveelste keer die laaste paar minute op haar polshorlosie. “Marie is laat. Dalk moet ek haar gou gaan bel.”

      “Ma, sit liewers, dan gesels ons,” keer Candy.

      Sandra gaan sit op die punt van die bank en dit lyk asof sy ’n oomblik ’n stryd met haarself voer, maar dan ontspan sy tog agteroor. “Waaroor wil jy gesels?”

      “Vertel my van die familie op die plaas. Ma praat nooit oor hulle nie. Ek moet tog darem iets van hulle weet.”

      Behoedsaamheid kleur haar ma se oë donker. “Wat wil jy nou eintlik weet?”

      Candy skraap al haar moed bymekaar. “Hoekom is daar kwade gevoelens tussen julle?”

      “Nicandra, ek wil nie die verlede oprakel nie. Buitendien is dit maar net ’n feit van die lewe: mense sterf mekaar af.”

      Jou bloedfamilie? Candy verskuif haar been om dit gemakliker te laat rus. Hulle is allesbehalwe die volmaakte prentjie van ’n gelukkige gesin, maar dis al wat sy het. Kan sy só ontstig raak oor iets wat haar ouers gedoen het dat sy vir ewig vaarwel sal kan sê?

      “Maar Ma, wie sê Ouma wil my daar hê?”

      “Waarom sien jy dit nie eerder as ’n onverwagte vakansie nie? Die Overberg is waarlik baie mooi, en so totaal anders as die plekke waar jy al was.”

      Oukei, sy kry die boodskap. Praat oor iets anders. “Vertel my van oom Fouche.”

      Die geslotenheid wat haar ma se mond dun gerem het, lig effens en Candy skep moed. “Was hy ook so slim soos Ma, of wou hy altyd boer?”

      “Ja, hy wou van altyd af boer, maar jy maak ’n fout om dit as domheid aan te sien. Fouche was baie slim op skool en het meer as een landbougraad.”

      “Hoe oud was Ma toe Ouma-hulle hom aangeneem het?”

      Dat sy ’n gevoelige snaar aangeraak het, is duidelik uit die stram trek wat terug is om haar ma se mond. Maar ná ’n oomblik se huiwering sê sy tog: “Ek was elf, en hy was sewe maan- …” Die voordeurghong dieng-dong deur die huis en dis met ’n uitdrukking van absolute verligting dat Sandra haar sin onderbreek en orent kom. Grasieus maar baie vinnig uitstap.

      Candy sukkel op met ’n sug net toe Malie inkom en die tasse optel. “Jy sms vir my elke dag, gehoor?” snuif sy toe hulle groet.

      “Waar moet ek so baie geld kry?” Candy vryf haar wang teen Malie s’n. “Maar ek sal soveel soos ek kan.”

      Die drukkie wat Candy van haar ma kry, is ferm maar kortstondig. “Totsiens, Nicandra. Hou die Cilliers-naam hoog.”

      “Dankie tog,” sug-lag Marie en draai die kombi op in ’n gruispad waarvan hulle aanwysings melding maak. “Ek was bang ons verdwaal, want ek was nog nie in hierdie deel van die Overberg nie. Ek draai gewoonlik eers anderkant Riviersonderend af, aangesien ek nie Napier om hoef te ry nie.”

      “Ja,” kan Candy maar net saamstem. “Jy moet absoluut gedaan wees en uitsien na ’n heerlike bad en ’n bed.”

      Hulle is al voor ligdag uit Pretoria weg, en daar lê baie ure en nog meer kilometers agter hulle. Nie dat sy in die minste gereed voel om die geborgenheid van die kombi se kajuit te verruil vir ’n klipperige plek êrens in ’n kloof nie. Tog, goeie maniere is by haar ingedril. “Ai, Marie, ek weet nie hoe om vir jou dankie te sê nie.”

      “Ek sê vir jóú dankie. Dit was heerlik om nie die ent pad alleen te ry nie. Ek hoop net jou enkel was nie te ongemaklik nie.”

      Voor Candy kan reageer, gaan die kombi om ’n skerp draai en meteens lê die plaashuis ’n entjie vorentoe in ’n effense laagte tussen die deinende, grasgroen heuwels.

      Dis СКАЧАТЬ