Beenaf bokkie. Dirna Ackermann

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nog daar,” sug Malie. “Ek het darem vergewe, maar dit het so lank gevat dat teruggaan op die ou end nie meer belangrik was nie. Ek sê mos my lewe is hier.”

      “Wou jy dan nie ’n man en kinders hê nie?”

      Malie lag. “ ’n Man mis ek nou nie juis nie, en verder het ek vir jou. Glo my, jy’s meer as ’n handvol. Ek bejammer die man wat jou eendag trou. Hy vat sommer vir homself twee arms vol moeilikheid.”

      “Ek is g’n moeilik nie,” mor Candy sonder om werklik aandag te gee aan haar eie woorde.

      Sal sy tog maar gaan? Sal sy self gaan kyk? Wie is reg? Haar ma wat feitlik die bestaan van haar enigste familie al die jare geïgnoreer het, of antie Maal wat glo dinge is anders as wat Candy haar dit al die jare voorgestel het?

      2

      “Asseblief, Ma, moenie.” Candy trek-trek aan die kombersie oor haar bene en gryns teen die pyn in haar enkel toe sy die linkervoet op die bankie voor haar probeer beweeg. “Ek erken ruiterlik: Ma was reg en ek was verkeerd. Sean was toe nie te vertrou nie, maar dis nie nodig om iets daarvan te maak nie.”

      Sy skuif haar meer gemaklik in die diep stoel voor die TV waar ’n held in CSI Miami in diep, oorversadigde kleur besig is op rekenaars wat seker nog net moet leer om te skiet, dan kan hulle alles doen. “Behalwe vir my enkel het ek niks verder oorgekom nie.”

      Sandra se frons verdiep net en sy skakel geïrriteerd die klank af. “Behalwe vir jou enkel? Wat wou jy nog meer gehad het, Nicandra? Jou been? Jou hele lyf? Wat my betref, is dit genoeg rede om die man te gaan aankla. Hy was nog altyd ’n skobbejak. As dit nie was vir jou gegil nie, wie weet wat verder sou gebeur het?”

      Candy sug sidderend. Eintlik is dit waar. Sy hét soos ’n maer vark geskreeu en ’n man en sy seun wat onder in die straat verbygestap het, het haar te hulp gesnel. Sean vir wie sy probeer vlug het, is toe teen ’n allemintige spoed die teenoorgestelde rigting in.

      “Maar nou het daar niks gebeur nie, Ma. Buitendien, watter bewys het ek dat hy …”

      Sy weet nie hoe verder nie. Hoe vertel mens in elk geval vir die vrou wat jou ma is, maar met wie jy nog nooit ’n geheim gedeel of ’n intieme gesprek gehad het nie, dat net die herinnering aan die man se hande oor jou lyf die koue sweet op jou laat uitslaan? Dis nou nie wat sy in gedagte gehad het met Sean van naderby leer ken nie.

      “Los dit nou,” sê sy kortaf. “Die enkel is erg genoeg. Ek het nie lus vir nog onaangenaamheid nie.”

      Dis natuurlik afgesien van die feit dat sy nie ure lank onder die stort kan gaan staan om daardie gevoel van haar lyf af te was nie. En dat sy die vreemde sal moet in op een been en twee aluminiumstokke.

      Die vrou saam met wie sy Kaap toe ry, sal nie kan wag tot die gips verwyder is nie, want sy gaan ’n familietroue bywoon op Stanford. Candy het ’n saamrygeleentheid nodig en Marie wil nie alleen ry nie.

      “Kan Ma nie net vir oom Fouche bel en vra of ek ’n bietjie later kan kom nie? Ek meen, ek is niks werd terwyl ek op krukke rondspring nie.”

      Nie dat sy dink sy sal énigiets werd wees nie, maar hy moet nou maar tot sy skade uitvind dat sy nie eens brood reguit kan sny nie. Sy sal daardie berg klim wanneer hulle daar kom. Al is dit dan handeviervoet. En as sy nou nie juis die soort geselskap is wat ’n kwasterige ou tannie gelukkig gaan hou nie, is dit ook hulle probleem.

      “Nee, Nicandra, ek het klaar vir hom gesê jy kom. Buitendien, jy móét saam met Marie ry. Ek het nie nou geld om op ’n vliegkaartjie te mors nie.”

      “Dis oom Fouche wat daarop aandring dat ek moet kom. Waarom betaal hy nie my kaartjie nie?”

      Blykbaar is haar vraag nie ’n antwoord werd nie, want haar ma gaan voort asof sy nie gehoor het nie: “Marie se kombi is groot, so jy behoort nie te ongemaklik te wees nie. Maar jy sal net eenvoudig die beste van ’n slegte saak moet maak. Jý is die een wat agter my rug gekonkel het met daardie vent.”

      Dit lyk asof haar ma regmaak om nog baie meer te sê, en Candy sug amper hardop van verligting toe die telefoon in die studeerkamer begin lui en sy wegstap. Sy druk haar koue vingerpunte teen haar warm wange.

      Vandat Sandra Cilliers die eerste keer vir Sean Brynard gesien het, kon mens yster smee met die antipatie tussen hulle. Daarom het haar dogter dit nie gerade geag om iemand in te lig dat hy haar vir koffie genooi het nie.

      Sy is op gevleuelde voete by die huis uit. Uiteindelik! Sy het so lank gewag dat hy dit moet doen, maar koffie was nie wat hy in gedagte gehad het nie. Hulle moes eers gaan stap, die aand was dan so fris en lieflik. Vrek koud, het sy gedink, maar niks gesê nie en heel gewillig onder sy arm ingekruip. Toe sy toenadering in die donker perke begin oorskry, het sy geprotesteer en hy het hardhandig geraak. Sy het hom ’n skrams kniehou gegee op ’n plek wat sy hoop baie lank seer gaan bly en al gillende gevlug.

      Sy was so verlig om haar redders te sien dat sy die laaste trappie misgekyk het. Haar stiletto-stewels kon nie die impak absorbeer nie en oomblikke later het sy kermend op die sypaadjie gelê. ’n Rukkie later in die ongevalleafdeling is sy meegedeel haar enkel het ’n fraktuur.

      “Jy moes die eerste keer na die enkel laat kyk het,” was die ouerige vroulike dokter se ontevrede aanmerking. “Die plate wys ’n vorige besering wat nie heeltemal herstel het nie. Die skade sou nou minder gewees het.”

      Nico Cilliers kom haastig die TV-kamer binne, sy vrou heelwat kalmer op sy hakke. Hy kom kniel langs Candy, vou sy arms om haar lyf. “Is jy oukei, my poplap?”

      Die warmte van sy omarming en die kleintydnaam is toe haar ontreddering, en die skrik en angs wat sy met soveel geweld probeer onderdruk het, kry uiteindelik die oorhand. Sy druk snikkend haar gesig in haar pa se nek. “J … ja, d … dankie, Pappa.”

      Daar is trane in sy oë toe hy haar uiteindelik wegdruk. “Is jy seker? Ek sal die man se nek met my kaal hande gaan omdraai as hy jou seergemaak het.”

      “Wat nie nodig sou gewees het as sy na my geluister het nie,” is haar ma die een wat reageer. “Hy het reeds soveel ontwrigting in hierdie huis veroorsaak.” Haar blou oë glinster diep ontevrede. “Hy pronk ons lewens binne en skielik eet jy nie vleis nie. Nou weier jy om –”

      “Ma, asseblief,” pleit Candy. “Lós dit nou.”

      “Nicandra, daar kom ’n punt wanneer ek nie langer jou eskapades kan toesmeer nie.”

      “Wat bedoel Ma?”

      “Die vorige keer wat jy jou enkel seergemaak het, is wat ek bedoel. Dit was nie omdat jy haastig was op pad klas toe soos jy ons wysgemaak het nie. Jy was betrokke by daardie Sean se ellendige groep lawaaimakers. Jy kan dankbaar wees ek kon die koerantberig stop.”

      Candy voel hoe haar wange warm raak. Sy het mos geweet! Die vraag is net: hoe het dit uitgekom? Sou die draer van daardie geruïneerde leerbaadjie, met sy smeulende kyk wat steeds in haar geheue rondhang soos die geur van ’n duur naskeermiddel, tog iets van hom laat hoor het? Of het die lang arm van die gereg kom klik? Of daai tenk met sy weglêsnor? Sandra en Nico Cilliers se enigste is nie heeltemal ’n onbekende gesig op die sosiale blaaie nie. Maak seker ook nie saak nie, besluit sy.

      “Hoekom het Ma nie toe iets gesê nie?”

      “Omdat dit my nie behaag СКАЧАТЬ