Beenaf bokkie. Dirna Ackermann

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die mat. “Julle wou my spreek?”

      “Nicandra …” begin haar ma streng.

      Minute later gaap Candy haar ouers ongelowig aan voor sy verstom vra: “Ma speel seker?”

      Sandra Cilliers gaan sit op die punt van die ander stoel voor die lessenaar, haar bene netjies langs mekaar, knieë skuins gekantel. Sy vou die soom van haar swart romp glad oor haar bene in die ragfyn sykouse. “Glad nie, en dat jy kan dink ek sal grappies maak oor so iets is ’n belediging.”

      “Pa?” kan Candy nie anders as om tog maar net seker te maak nie. Hy het nog nie weer ’n woord geuiter nie.

      ’n Diep sug laat trek sy skouers krom. “Elke woord is waar, Candy. Ons het uiters dom finansiële besluite gemaak, en toe volg die ineenstorting op die wêreldmarkte.”

      “Watse besluite?”

      “Onder andere verkeerde beleggings. In elk geval, ons sit in ’n baie netelige finansiële situasie waar ons krediteure hulle geld wil hê, maar ons nie kan betaal nie omdat daar ’n ernstige kontantvloeiprobleem is. Die maatskappy en al drie die boetieks kan toemaak as –”

      “Dis onnodig om ’n kind met die feite te belas,” word hy skerp deur sy vrou in die rede geval.

      Candy hap na asem, maar voordat sy olie op die vuur gooi deur kapsie te maak omdat sy ’n kind genoem word, vra sy liefs: “Wat beteken dit nou alles?”

      Dis haar ma wat antwoord. Koel. Klinies. Asof sy net op ’n afstand betrokke is, maar haar ineengestrengelde hande vertel ’n ander storie.

      “Dat jou kredietkaart ingetrek word onder andere, en daar sal nie geld wees vir verdere studies in die nuwe kwartaal nie.” Haar blik vlug voor haar dogter s’n en rus op haar verknoopte vingers. “Ons kon ook nie jou eerste semester se studiegeld betaal nie. Jy sal dus moet wag tot ons weer die finansies kan bybring.”

      Amper slaan Candy bollemakiesie van vreugde. Hier is ’n gaping waarvoor sy nie gevra het nie, maar wat sy sowaar gaan gryp. Met albei hande, en as dit nodig is sommer met haar tande ook. Sy wonder al weke lank hoe om die bul, of dan liewers haar ma, by die horings te pak en te sê sy dink dat sy nie langer BCom wil doen nie. Sy is nie uitgeknip vir die finansiële wêreld nie. Nes sy maar ná die eerste halfjaar van medies ook van koers verander het.

      “Dis tog nie só erg nie, is dit?” vra sy ongeërg.

      Sy wil nie verder leer nie. Punt. Sy wil ander dinge doen. Sy wil werk waar daar diere is, maak nie saak of hulle siek of gesond is nie. En as dit nie kan nie, dan wil sy iets doen waarmee sy mense gelukkig kan maak. Mooi plekke skep waar daar feesgevier kan word. Tafels wat so mooi gedek is met weelderige linne, blomme, silwer of watter soort versierings ook al dat dit jou sommer wil laat huil.

      Met ander woorde, sy wil ’n geleentheidsbeplanner wees, maar dis blykbaar benede ’n Cilliers. ’n Cilliers betaal ander om dit te doen. “Ek bedoel, ek kan mos ’n werk kry en ook ’n bydrae …”

      Die kyk wat haar ouers wissel, laat haar op die plek vergeet wat sy verder wou sê. “Wat nou nog?” Sy is gewoond aan ’n ewige gepieker oor geld, maar sy het dit nog altyd toegeskryf aan die verskille tussen haar taamlik vrygewige pa en ronduit spandabelrige ma.

      “Candy …”

      As dit nie vir die stoel onder haar sitvlak was nie, het sy nou flou geword. Sandra Cilliers het nog nooit, maar nóóit haar dogter aangespreek op die bynaam wat sy verafsku nie.

      “Ons waardeer die aanbod,” kom dit styf oor Sandra se lippe, asof dit moeilik is om die woorde te sê. “Maar jy gaan vir ’n ruk plaas toe.”

      Sou haar ma intussen ’n vreemde taal aangeleer het? “Plaas? Watter plaas?”

      “Klipkloof.”

      As dit lyk soos dit klink, stel sy nie belang nie en sê byvoorbaat dankie, maar nee dankie. “Waarvan praat Ma?”

      “My … my broer se plaas.”

      Natuurlik, die pláás. Doer êrens in die Kaapse gopse met ’n ouma en ’n oom wat sy nog nooit gesien het nie. Behalwe op ’n foto wat by die begrafnis geneem is en wat iemand aan Malie gestuur het na die oupa se dood ’n paar jaar gelede. Die begrafnis is die enigste keer waarvan sy weet dat haar ma ooit terug is plaas toe, en die foto wat lyk asof die son in die kameralens geskyn het, is Candy se enigste bewys dat sy nog familie in hierdie land het.

      Haar Cilliers-grootouers in Nieu-Seeland halfpad om die aarde het sy darem al besoek, maar die rede vir haar Mulder-familie in die Kaap se afwesigheid in haar lewe kon sy nog nooit ontsyfer nie. Uiteindelik het sy ook maar opgehou neul daaroor. Dat Sandra Cilliers haar enigste familie agtergelaat het, is een van daardie feite wat mens klaarblyklik net moet aanvaar en dan aanbeweeg. En dat sy haar diep verlange na daardie familie moes bêre, het Candy toe ook maar geplaas op die lysie van feite wat mens moet aanvaar en dan aanbeweeg.

      “Wat het die feit dat julle geld op is en dat ek plaas toe moet gaan met mekaar te doen? Buitendien, wie se wet sê ek móét?”

      “Ehm …”

      Hoeveel eerstes gaan ek vanoggend nog beleef? wonder Candy. Sy voel effe dronkerig, soos een wat aan bomskok ly. Sy kan nie dink dat sy al ooit haar welsprekende ouer so sonder woorde gesien het nie. “Ma?”

      “Nicandra?” Die man in die stoel voor die venster lyk tien maal ouer as sy amper vyftig jaar, en dat die Cilliers-fondamente geskud is, is duidelik. Anders as haar ma noem hy haar nooit op haar werklike naam nie. Sy het al baie gewonder of dit nie net ’n manier is om die vrou wat eintlik die huis regeer teë te gaan nie.

      “Pa?”

      “Ehm …”

      En ditto, wil Candy sê. Dokter Cilliers mag nie baie te sê hê in sy eie huis nie, maar om hom sonder woorde te sien, is nie ’n alledaagse gebeurtenis nie.

      “Pa? Ma? Wat is dit wat julle nie vir my kan sê nie? Ek is nie meer ’n kind nie, julle kan mos openlik –”

      “Wat ons bedoel,” val haar ma haar selfs skerper in die rede as wat sy dit netnou met haar man gedoen het, “is dat ons geld verskuldig is aan my broer, en hy het besluit hy wil dit nou hê. Dis hy wat geëis het dat jy plaas toe kom.”

      Die woorde kom soos skote uit ’n masjiengeweer, asof Sandra Cilliers die onaangename implikasie dat hulle nie onfeilbaar is nie so vinnig moontlik agter die rug wil kry. So amper-amper is Candy ook haar eie woorde kwyt.

      “Geld? Watse geld? Ek verstaan in elk geval niks. Waarvoor het julle geld nodig gehad en waarom het julle by hom geleen? Waarom nie by die bank nie? Is dít hoekom julle kontantvloeiprobleme het?”

      “Nicandra, ons redes het eintlik niks met jou uit te waai nie,” kom dit amper ru van haar ma. “Maar sy … e … rentekoers was laer. Soos ek sê, dit het niks met jou uit te waai nie.”

      “Maar julle wil steeds hê ek moet die wa deur die drif help trek?” Voor dié taamlik bitsige vraag soos ’n opslagkoeël kan terugkom en háár uitmekaarskiet, vra Candy vinnig: “Wat moet ek nou eintlik daar gaan doen?”

      “Jou ouma geselskap hou en dalk so ’n bietjie uithelp in die huis.”

      “Ek’s СКАЧАТЬ