Beenaf bokkie. Dirna Ackermann

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Fouche se kop aangaan nie, maar dis sy voorwaardes vir uitstel.” ’n Grimlag vertrek Sandra se mond en dit lyk vir ’n oomblik asof sy stoei met haarself. Dan is dit asof iets anders net oorneem toe die lyne om haar mond só styf span dat dit lyk asof hulle kan knak. “Ek wens jou sterkte toe met daardie kwasterige ou vrou,” kom dit bitter van haar. “Daar is nie met haar huis te hou nie.”

      “Sandra! Dis nie nodig om die kind ook te vergiftig nie.”

      “Óók?”

      Die netjiese wenkbroue lig en Candy sien die voortekens. Sy tree vinnig tussenbeide deur liefs die aandag op haarself te vestig.

      “Nie een van hulle het al ooit in my belanggestel nie, en ek weet net mooi bogghe- … e … niks van huiswerk nie. So sê maar vir hom ek is nie beskikbaar nie.”

      “Nicandra, jy wou help, en hierdie is die een manier waarop jy wel kan. Fouche … e … jou oom laat ons geen keuse nie. Óf jy gaan plaas toe óf ons moet dadelik sy geld terugbetaal.”

      “Maar dis afpersing!” kners Candy. Nes haar ouers ook maar besig is om te doen. Dit lyk asof dit ’n familiekwaal kan wees. “Ek kan nie sien dat hy so iets kan eis nie, newwermaaind deurvoer.”

      Dit sê baie van Sandra Cilliers se gemoedstemming dat sy haar dogter se swak taal sonder teëspraak aanluister.

      “Jy is reg, hy kan ons nie dwing nie,” antwoord haar pa. “Maar eintlik het hy die hef in die hand, want die vervaldatum van die leenperiode het reeds gekom en gegaan, en hy wil sy geld terughê.” Hy glimlag apologeties. “Nes ons jou ook nie kan dwing nie, Candy. Ons hoop maar net jy sal bereid wees om ons te help.”Candy se stewel tref die kas. Dit tuimel grond toe en land skuins bo-oor die een wat hom vooruit gegaan het.

      “Hulle is stupid en nou moet ek die gelag betaal!” tier sy en gaan sit voor die spieëltafel in haar aantrekkamer. Sy gluur eers na haar eie beeld, en dan na Malie wat in die deur agter haar staan. Arms oor haar bors gekruis asof sy keer vir iets.

      “Wat dink hulle is ek, antie Maal? ’n Meubelstuk? Of ’n ruilding? Iets wat hulle in ruil kan aanbied elke keer as hulle ’n gemors aanvang.”

      “Honou, meisiekind,” keer Malie en kom staan agter haar. Sy woel Candy se vlegsel los en begin stadig, ritmies haar vingers deur die hare kam sodat dit binne oomblikke in krullerige wanorde om Candy se skouers hang.

      “Moenie dinge sê waaroor jy later spyt gaan wees nie,” paai sy terwyl haar geoefende vingers die stremming uit Candy se kop en nek masseer. “Dis mos darem nie so erg nie, of hoe?”

      “Nie so erg nie?” spoeg Candy byna. “Natuurlik is dit so erg! Dis mý lewe wat eenkant toe geskuif moet word terwyl hulle s’n …”

      Meteens tref die omvang van die hele knoeiery haar soos ’n vragtrein uit die duisternis. Sy snak na asem, maar die tranevloed kom of sy dit nou wil hê of nie. Sy vlieg om, druk haar gesig in die sagte omvang van Malie se middel en begin snakkend huil.

      “Hoe kan hulle, antie Maal, hoe kán hulle? Ek is nie een van die rokke in my ma se winkels nie.”

      Hoe lank sy so gesit het in die enigste moederlike arms wat sy ooit geken het, weet sy nie, maar eindelik bedaar haar snikke en sy kyk op. “Jammer,” prewel sy.

      Sy sien hoe Malie haar eie wange afdroog en dan die borsel optel, beduie dat sy moet terugdraai.

      “Wat ek wou sê,” begin Malie met ’n snuif en stadige hale die opstandige krullebos tem, “jy kry tog ook iets uit die deal. Eintlik kry jy baie meer as hulle, want nou hoef jy nie langer op universiteit te bly nie. Dalk is dié jou kans, dalk gaan jy uitvind wat jy regtig wil doen met jou lewe. En,” sy glimlag half pleitend, half verskonend, “dis baie mooi daar. Ek is seker jy sal lekker kuier.”

      Candy knik. Ja, sy weet. Sy het gekry wat sy wou hê, maar darem …

      Malie is maar altyd die een wat sal kom met die pleidooi vir redelikheid. Sy en Sandra het saam grootgeword op die plaas waar Sandra en Nico ontmoet het net voor die einde van haar matriekjaar. Toe hy moes teruggaan universiteit toe wou sy glo nie agterbly nie, en hulle is getroud kort ná haar laaste vraestel. Malie het later gekom om te help met die versorging van die wittebroodsbaba wat blykbaar nog te vroeg gebore is ook.

      Die jong Sandra het eers gaan werk om haar man deur die laaste jaar van sy mediese studie te help, en daarna het sy self ’n paar grade versamel. Toe het sy eers een boetiek, toe nog een en ’n klompie jare later nog een oopgemaak. Uiteindelik het sy haar eie maatskappy wat haute couture invoer op die been gebring.

      “Antie Maal, waarom wou my ouma en oupa van die Kaap my nie hê nie? Weet jy?”

      “Wie sê hulle wou nie?”

      “Hulle het nooit enige poging aangewend om my te leer ken nie. En dit help nie ek vra vir Ma nie.”

      Die hande wat haar kleintyd gebad, haar seerplekke beter gedokter, haar rokke se some ingesit en menige aand die dogtertjie wat na haar ouers verlang aan die slaap gesus het, vou liefderik om Candy se kop. Sy lig Candy se gesig agteroor sodat hulle mekaar in die oë kan kyk. “Hoekom gaan jy nie plaas toe en vra dit vir jou ouma nie? Gaan kyk self of dit so is soos jy dit uitmaak.”

      “Ek wil nie gaan nie! Ek sal nie gaan nie!”

      “Hoekom nie?”

      “Wat moet ek daar gaan doen?”

      “Meisiekind, toe jy kleiner was, wou jy so graag plaas toe gaan. Hier is mos nou jou kans. Gebruik dit en gaan ontmoet jou familie. Dalk wag daar vir jou ’n verrassing.”

      “Watse verrassing?”

      “Dalk is dinge anders as wat jy dink. Maar hoe sal jy weet as jy nie gaan kyk nie?”

      “Vir wat is dit so ingewikkeld?” Candy sug, wetend sy gaan nie ’n antwoord kry nie. Malie bewaar ook maar die stilte. Soos sy heel waarskynlik aangesê is, maar dit maak nie minder seer nie.

      Candy vee oor haar oë. “Het jý ooit teruggegaan?”

      “Nee.”

      “Hoekom nie? Wat van jou mense?”

      “Jy weet my ma is in Nelspruit, maar ek het nog ’n niggie op die plaas.”

      “Nou hoekom het jy nooit weer gaan kuier nie? Ek begryp dit plein eenvoudig nie. Waarom is daar soveel geheime oor hierdie gesin en daai dekselse plek?”

      “G’n geheime hier nie. Ek het net nie gedink dis belangrik nie. Die lewe wat ek hier gebou het, is vol en goed.”

      “Wat? Wat is nie belangrik nie?”

      “Ek het na jou ma-hulle toe gekom omdat ek nie langer daar wou bly nie. Is maar al.”

      “Antie Maal! Hóékom wou jy nie langer daar bly nie?”

      “Ag, kind, dis lank terug se dinge. Maar as jy dan móét weet: die man wat gesê het hy wil met my trou, het toe in ’n ander vrou se bed loop klim. En ’n bok verander nie sy streke nie. As hy dit voor die troue gedoen het, sou hy na die tyd ook.”

      “En toe?”

      “Toe СКАЧАТЬ